Ξεκάθαρα επηρεασμένο από το Wicker Man του 1973, γυρισμένο από τον σκηνοθέτη που έκανε και το τρομερό Hereditary.
Ο Ari Aster σκεφτόταν έντονα το Cries and Whispers του Ingmar Bergman όταν το γυρνούσε.
Το Midsommar είναι ένα καρναβάλι μαύρου τρόμου και ασταμάτητης αγωνίας σε όλα τα επίπεδα του σεναρίου. Περιέχει πολλά ψυχοτροπικά φυτά (έχεις την αίσθηση πως σε ολόκληρη την ταινία, το cast, ακόμη και οι κομπάρσοι, είναι διαρκώς high) και μία τρομοκρατημένη ιέρεια-Florence Pugh καλυμμένη με ένα ανατριχιαστικό φόρεμα από λουλούδια.
Εδώ θα βρεις ένα ξεκάθαρο cult που οδηγεί σε ritual sex αθώους τριαντάρηδες, παγανιστές που κρυφοκοιτάνε μέσα από θάμνους Αμερικάνους προλετάριους που τραγουδάνε σκληρίζοντας από πόνο τον ύμνο της Κόκα Κόλα χωρίς όμως να γνωρίζουν τι ακριβώς κάνουν στη μέση ενός Σουηδικού λιβαδιού.
Είναι ολόκληρο γυρισμένο σε ένα ηλιόλουστο λιβάδι και εδώ έχουμε την τρομερή αντίθεση της ταινίας. Πίσω από αυτό το ευχάριστο τοπίο κυκλοφορεί μία υπόγεια (σε στιγμές ξεκάθαρη) μαυρίλα, ένα ποτάμι πίσσας που παρασέρνει στο διάβα του όλες τις αξίες του σύγχρονου πολιτισμού.
Υποτίθεται πως είμαστε στη Σουηδία αλλά είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένο κάπου στην Ουγγαρία.
Η μουσική είναι γραμμένη από τον καταπληκτικό Haxan Cloak και μας εμβολιάζει με μία ακόμη δόση ανατριχίλας με τις νότες του που σε συνδυασμό με τις απίστευτα παγερές εικόνες μας καρφώνουν κυριολεκτικά στο κάθισμα χωρίς να μπορούμε να κουνήσουμε.
Η ταινία είναι ένα κρεσέντο παρανοϊκής φυσιολατρίας, είναι μία σπουδή πάνω στην ολοκληρωτική καταστροφή του πολιτισμού.
Το Midsommar καταφέρνει να μπερδέψει αριστοτεχνικά την απάτη με την αισθησιακή παράδοση στον φόβο, σιγά σιγά σε κάνει να αφήνεις τη λαβή σου από την πραγματικότητα και σε σπρώχνει αργά και σταθερά μέσα σε ένα κόσμο απόλυτης τρέλας.
Ίσως το καλύτερο horror του 2019.
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις φωτογραφίες από την ταινία:
