Καρδίτσα, 32 χρόνια πριν. Καλοκαίρι του 1989. Με το θερμόμετρο να χτυπάει «κόκκινο», ένας πιτσιρίκος με σορτσάκι και κοντομάνικο με τη στάμπα του Fido Dido, η αφεντιά μου, μπαίνει μαζί με τον πατέρα του στο μοναδικό λειτουργικό κινηματογράφο της πόλης. Στην αφίσα με κεφαλαία γράμματα «ΣΗΜΕΡΟΝ» βλέπει έναν τύπο με δερμάτινο τζάκετ να ετοιμάζεται για την «Τελευταία Σταυροφορία» του.
Αναψυκτικά στο χέρι και πατατάκια με ρίγανη (πάντα με ρίγανη!), πατέρας και γιος μπαίνουμε στη μεγάλη σκονισμένη αίθουσα του «Γαλαξία» - το όνομα του Κινηματογράφου που δεν υπάρχει πια γιατί κάποιοι «οραματιστές» βλαχοδήμαρχοι του άμεσου μέλλοντος ήθελαν να χτίσουν στη θέση του ένα σούπερ μάρκετ – με το ομώνυμο μοτίβο ζωγραφισμένο στην οροφή του. Η «αίθουσα κλιματίζεται» και θυμίζει σε θερμοκρασία ψυγείο για κρέατα βαθιάς κατάψυξης. «Σσσσσς…. Αρχίζει!».
Δεν είναι η εποχή της κινηματογραφικής διαφήμισης. Η μπομπίνα γυρίζει στη μηχανή και το πανί φωτίζεται. Όχι, δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα του Harrison Ford, αλλά ενός teenager ηθοποιού που υποδύεται τον Indy σε εφηβική ηλικία: είναι ο αδικοχαμένος River Phoenix. Η φράση για τον κλεμμένο «Σταυρό του Κορονάντο», «It belongs in a museum!» με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα. Ναι, φίλε μου! Καπέλο, leather jacket, μαστίγιο και 45άρι: Αυτός είναι ο Indy.
O Indiana Jones δεν είναι ένας κοινός τυμβωρύχος, είναι ένας διακεκριμένος αρχαιολόγος με Ph.D., πραγματιστής όσο δεν παίρνει, σε αντίθεση με τον πατέρα του, τον αμίμητο Sean Connery που είναι καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας, «ένα μάθημα που κανείς δεν θα επέλεγε να παρακολουθήσει στο Πανεπιστήμιο».
Η πλοκή της ταινίας; Καθηλωτική. Οι ερμηνείες των ηθοποιών; Μοναδικές. Όμως η ταινία δεν είναι απλά το κυνήγι του καλού αρχαιολόγου εναντίον των κακών Ναζί: Είναι η σύγκρουση ανάμεσα στον πραγματισμό και την αναζήτηση του υπερβατικού, του θείου, της αλήθειας που θέλει ή δεν θέλει να πιστέψει ο εκάστοτε άνθρωπος. Αυτό είναι το Ιερό Δισκοπότηρο που αναζητούν οι δύο Jones. Αυτό είναι το τρόπαιο που ψάχνουν οι Ναζί και τα τσιράκια τους.
Όχι, ήμουν ακόμη πολύ πιτσιρικάς, για να έχω δει τους «Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού» ή το «Temple of Doom». Όμως το «Last Crusade» η τρίτη στη σειρά ταινία του Indy ήταν εκείνη που είδα πρώτη.
Οι δοκιμασίες, οι παγίδες, οι γρίφοι και οι αναποδιές εναλλάσσονται υπό τη σκηνοθετική μαεστρία του Steven Spielberg. Στα 127 λεπτά κινηματογραφικής μαγείας, δεν λείπει το χιούμορ και η ευρηματικότητα. Οι τσακωμοί και οι αντιθέσεις του Henry Jones Sr. με τον Henry Jones Jr. που γίνεται κατακόκκινος από θυμό, όταν ο Sean τον αποκαλεί «Junior» θυμίζουν την αιώνια κόντρα πατέρα και γιου, που απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα: Επειδή ακριβώς μοιάζουν πολύ, δεν αντέχουν ο ένας τη φύση και τη στάση του άλλου!
Μη με ρωτήσεις πόσες φορές την έχω δει την ταινία. Σημασία έχει μόνο αυτό: Όσες φορές κι αν τη δω, πάντα έχω την ίδια αγωνία, την ίδια φλογερή χαρά, όπως το ίδιο μου συμβαίνει ακόμη και τώρα με την τριλογία του «Back to the Future». Είναι το ταξίδι που μετράει…
«Don’t call me Junior!»
Χρόνια μετά κι έχοντας «λιώσει» στο παλιό μου PC το adventure game «Indiana Jones and the last Crusade» με τις συνολικά 10 floppy δισκέτες των 5,25”, το μόνο που έχει μείνει ανέπαφο και το φυλώ ως κόρη οφθαλμού. είναι το συλλεκτικό βιβλιαράκι του πατρός Jones, το οποίο είχε έρθει «πακέτο» μαζί με το χριστουγεννιάτικο δώρο μου.
Όμως αυτό, δεν είναι ήταν τίποτα. Στην Eurodisney του Παρισιού, μια φωτογραφία μπροστά από το τρενάκι του τρόμου από την ταινία «Temple of Doom», λίγο έλειψε να μοιράσει απλόχερα «εγκεφαλικά». Εκεί που είχαμε στρογγυλοκάτσει καμιά εικοσαριά teenagers για να βγούμε φωτό, ο φωτογράφος μας λέει: «Say “Junior”!» νιώθω ξαφνικά ένα χέρι βυθισμένο σε ένα δερμάτινο σκούρο καφέ τζάκετ να με ακουμπάει στην πλάτη και ακούω τη χαρακτηριστική οργισμένη φωνή: «Don’t call me junior!».
Πώς θα το έλεγε ο αείμνηστος Χάρρυ Κλυνν; «Κουφάθηκαν τα σύρματα δικέ μου!». Είχαμε μείνει «παγωτό», γιατί μόλις μας είχε κάνει «photo bomb» ο ίδιος ο Harrison Ford, ντυμένος Indiana Jones! Αυτό ήταν.
«Fortune and glory…»
Η ταινία «Indiana Jones» έκλεισε πριν από λίγες ημέρες τα 30 της χρόνια. Μια περιπέτεια με παρακαταθήκη τρία Oscar (Μουσικής, Μοντάζ Ηχητικών Εφέ, Ήχου), μία Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου στον Sean Connery και τρία βραβεία BAFTA (Β’ Ανδρικού Ρόλου, Ήχου, Ειδικών Εφέ). Μια ολόκληρη ζωή.
Στο μεσοδιάστημα είχαν ακουστεί κι άλλα ονόματα, όπως ο Dennis Quaid ή ο Sam Neil, για να αντικαταστήσουν τον Ford. Ευτυχώς, το ρητό «ουδείς αναντικατάστατος» δεν ισχύει στην περίπτωση του 76χρονου σπουδαίου ηθοποιού.
«Indyyyyyy!»
Και μπορεί εμάς, τους «νέρντουλες» της ταινίας να μας ψιλο-ξενέρωσε το «Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου», όμως ακόμα ελπίζουμε αυτό που κάποιοι απλά το ψελλίζουν: Να δούμε το «γερόλυκο» Harrison Ford να υποδύεται στην πέμπτη ταινία τον Indy, που θα αναζητά της «Μοίρα της Ατλαντίδας». Το σενάριο του «The Fate of Atlantis» είχε περάσει μόνον ως computer game, σημειώνοντας μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ταινία. Χμμμ… Λες;
Σε κάθε περίπτωση, ο ήρωας της παιδικής μου ηλικίας δεν είναι ένας σούπερ ήρωας. Δεν είναι αθάνατος. Δεν έχει ανοσία στις σφαίρες. Έχει ελαττώματα και προτερήματα. Είναι Άνθρωπος. Και είναι ακριβώς αυτό που τον κάνει ξεχωριστό.
Η ταινία, όσες φορές κι αν τη δω, θα μου θυμίζει πάντα εκείνη την ημέρα. Θα μου θυμίζει τα βραδινά τηλέφωνα του πατέρα μου στο σπίτι και την κουβέντα του: «Βάλε τηλεόραση, έχει Indiana. Θα το δούμε μαζί;». Και μου το λέει έστω κι αν εκείνη τη στιγμή βρισκόμαστε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλο.
Αφιερωμένο στον πατέρα μου. See you tomorrow, Indiana Jones…
