Όχι, δεν με χαλάει που ανεβαίνω ανάποδα την Πανεπιστημίου, σε καμία των περιπτώσεων δεν με χαλάει. Μέχρι τώρα αυτό ήταν ένα μικρό, χαζό όνειρο ενός ερασιτέχνη ποδηλάτη το οποίο παρευθύς εξαφανιζόταν σαν ομίχλη μέσα στο μυαλό μου. Τώρα έγινε πραγματικότητα και το βιώσαμε κατ’ ιδίαν εγώ και το vélo μου (σ.σ. το ποδήλατο). Μπορεί βέβαια να γίνεται κάπως επίπονα, φασαριόζικα και με τα χίλια ζόρια, αν αναλογιστεί κανείς την τρομερή κίνηση, τον θόρυβο και το καυσαέριο. Παρόλα αυτά γίνεται.
Κι αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μ' άρεσε στον Μεγάλο Περίπατο. Ναι τώρα μπορώ να πηγαίνω απ' την Ομόνοια στο Σύνταγμα ανάποδα και κανείς να μην μ’ ενοχλεί. Μπορεί ν’ ακούγεται λίγο αστείο στ’ απαίδευτα αφτιά κάποιου που δεν έχει κάνει ποτέ του ποδήλατο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά για εμάς που έχουμε το συγκεκριμένο «μικρόβιο» και το χρησιμοποιούμε καθημερινά για τις μετακινήσεις μας, είναι κάτι που σχεδόν σε συγκινεί.
Πώς είναι να γυρίζεις τη στολισμένη Αθήνα με ποδήλατο
Δέδυκε, λοιπόν, εις Μέγα Περίπατον ο φοβισμένος αναβάτης.
Ξεκινάς απ' το τέλος (ποια είναι η αρχή και ποιο το τέλος όμως, ιδού η απορία), τέρμα Ομόνοια στο φανάρι, εκεί στου Λουμίδη το καφεκοπτείο, λες τώρα πού πάω ο άμοιρος κόντρα στο Νείλο της λαμαρίνας. Δεν ξέρεις, τρέμεις, κι όμως με το που πιάσεις τον μεγάλο δρόμο της Πανεπιστημίου, πάντα μέσα στα κίτρινα όρια που 'ναι για τους ποδηλάτες, έχεις συνειδητοποιήσει πως όλα είναι οκ. Δεν σε νοιάζει η ζέστη και η τρομερή βαβούρα απ’ τα αυτοκίνητα που περνάνε δίπλα σου, αλλά προχωράς χωρίς να φοβάσαι πως κάποιος ξαφνικά μπορεί να σε κάνει χαλκομανία ή να σε βρούνε σαν πατημένη, πολυκαιρισμένη τσίχλα στ' οδόστρωμα.
Φτάνεις Πανεπιστήμιο κι είσαι ακόμη αρτιμελής. Αδυνατείς να το πιστέψεις, είναι όμως αλήθεια. Κανείς δεν σου ‘χει κορνάρει, κανείς δεν σου ‘χει εκτοξεύσει κατάρες από το παράθυρο και όλα είναι όμορφα. Αισθάνεσαι τόσο ωραία που κανείς δεν σε διακόπτει στο ποδηλάτισμα σου.
Προλετάριος: Οι 5 χειρότερες δουλειές που έχω κάνει ποτέ
Τελικά φτάνεις Σύνταγμα κι εκεί κάπου καλείσαι να περάσεις απέναντι. Αυτό ίσως πρέπει να το διευθετήσουν λίγο, να μην κόβεται η ροή του ποδηλατόδρομου. Περνάς απ’ το φανάρι προσεχτικά να μην πέσεις σε κανέναν ημιαυτόνομο Σουμάχερ και σε «ξυρίσει» ξαφνικά κόντρα και χωρίς αφρό, μπαίνεις πάλι στον ποδηλατόδρομο και κάπου στην είσοδο του μετρό του Συντάγματος πάλι σε κόβουν. Δεν μασάς, είσαι μαθημένος στις οδικές κακουχίες της Αθήνας, μέγας βετεράνος πρασινοσκούφης στον μέγα τον περίπατο.
Ο Μεγάλος Περίπατος σταματάει ξανά μόλις μπαίνεις στην Πλατεία Συντάγματος. Φτάνεις κάτω Ερμού και τον βλέπεις και πάλι, κατεβαίνεις όλο κάτω και πιάνεις Θησείο. Μια χαρά, κανείς δεν σ' έχει πλακώσει ακόμη στο ξύλο επειδή κάνεις ποδήλατο αντί να κορνάρεις σαν μανιακός, να καβαλάς πεζοδρόμια με σούζα και να κλείνεις διαβάσεις πεζών. Αυτό από μόνο του είναι θετικό.
Πώς η βιβλιοθήκη του σπιτιού έγινε το προσωπικό μου καταφύγιο
Μπαίνεις και πάλι στο οχληρό δρόμο και φτάνεις προσεχτικά στο Ζάππειο όπου εισχωρείς και πάλι στον Μεγάλο Περίπατο – είναι κάτι σαν απάγκιο πλέον. Φτάνεις μέχρι κάτω στο Στάδιο και ξαναγυρνάς. Χρειάζεται χρόνος ακόμη για να ολοκληρωθεί η φάση, λες από μέσα σου ενώ ταυτόχρονα προβλήματίζεσαι για τις διαγραμμίσεις που ήδη δεν φαίνονται απ’ την αέναη ροή αστικής κάσας και το κατακαθισμένο καυσαέριο. Καλά πάει όμως, είσαι ευχαριστημένος που ‘χεις κάποια μέρη λίγο πιο ανθρώπινα που επιτέλους μπορείς να ποδηλατίσεις σαν άνθρωπος κι όχι σαν κυνηγημένος.
Γυρνάς και πάλι πίσω και κάνεις το Πανεπιστημίου-Ομόνοια, πατημένος λίγο τώρα, το ευχαριστιέσαι και φτάνεις πάλι εκεί που ξεκίνησες.
Το συμπέρασμα;
Είναι ελπιδοφόρο πως κάτι πάει ν’ αλλάξει στο κέντρο της Αθήνας προς όφελος του ανθρώπου που δεν έχει αυτοκίνητο ή μηχανάκι ή λιμουζίνα ή φορτηγό ή τρακτέρ. Επιτέλους μπορείς να κάνεις λίγο ποδήλατο χωρίς να φοβάσαι πως θα σε «πετσοκόψουν» στα καλά καθούμενα καυτές λαμαρίνες ή θα σε κάνουν ένα με τη πίσσα τίποτα βαριά λάστιχα.
Για να δούμε πως θα εξελιχθεί. Είμαστε αισιόδοξοι.
Μπες στο παρακάτω άλμπουμ για να δεις φωτογραφίες από τον Μεγάλο Περίπατο που κάναμε με το ποδήλατο:
