Κάπου έχει χαθεί η μπάλα με τις επετείους της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στην δημοσιογραφική διαδρομή μου έχω καλύψει δεκάδες πορείες ανήμερα της 17ης Νοέμβρη. Αρκετές από αυτές κατέληξαν σε σφοδρές συγκρούσεις. Η χειρότερη όλων ήταν η πρώτη φορά που κατέβηκα στο Πολυτεχνείο ως δημοσιογράφος, το Νοέμβρη του 1995. Η απόλυτη κόλαση. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι βγαίναμε ζωντανά στο ραδιόφωνο από καρτοτηλέφωνα και οι πέτρες έπεφταν βροχή. Δεν ήξερες που να πας, τι να πεις, τι να μεταδώσεις. Ποια είναι η αλήθεια; Τόσο ξύλο δεν είχα ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου. Μετά την πορεία, μεγάλη ομάδα φοιτητών, μαθητών και εργατών κατέλαβε το χώρο του ιδρύματος. Το τι έγινε μέσα στο Πολυτεχνείο δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο χαρτί, σε καμία περίπτωση. Γύρω από το Πολυτεχνείο ξέσπασαν άγριες συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Σπασμένα κεφάλια, πόδια, χέρια, δόντια…αυτό που λέμε ωμή βία.
Τα ΜΑΤ χτυπούσαν αδιακρίτως, κουκουλοφόρους και μη, μικρούς και μεγάλους. Ύστερα από 14 ώρες επεισοδίων, η Σύγκλητος του Πολυτεχνείου έδωσε την άδεια να εισβάλλουν τα ΜΑΤ. Νωρίτερα είχε προηγηθεί ένα πρωτοφανές θρίλερ διαπραγματεύσεων των πρυτανικών αρχών, με την αστυνομία και τους καταληψίες ώστε να βρεθεί λύση. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι όσων είχαν κλειστεί στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να μείνει. Το τελεσίγραφο των αρχών έληξε, και στις 8 το πρωί της άλλης ημέρας, ύστερα από 14 ώρες συγκρούσεων, οι αστυνομικοί εισήλθαν στο χώρο του Πολυτεχνείου. Και ενώ όλοι πίστευαν πως μέσα στο χώρο του ιδρύματος είχαν κλειστεί 100 με 150 άτομα, η αλήθεια ήταν διαφορετική. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής, χρειάστηκαν 20 κλούβες για να μεταφέρουν τους πάνω από 470 συλληφθέντες. Σύμφωνα με την καταγραφή της αστυνομίας οι 85 από τους συλληφθέντες ήταν ανήλικοι. Ακόμη υπήρχαν 66 φοιτητές, 42 σπουδαστές, 96 άνεργοι, 54 ιδιωτικοί υπάλληλοι, 24 ελεύθεροι επαγγελματίες, 17 εργάτες, 6δημόσιοι υπάλληλοι, 3 στρατιώτες. Δύο από τους προσαχθέντες ήταν αλλοδαποί. Την επόμενη μέρα που μπήκα μέσα στο Πολυτεχνείο δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο. Μέσα είχαν καεί τα πάντα. Δεν είχε μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα κι αυτό δεν είναι υπερβολή.
Πολλοί ρωτούν αν υπήρχε έστω κι ένα ιδεολογικό πρόσημο σε όλους αυτούς που συμμετείχαν σε τέτοιους είδους επεισόδια. Μετά από τόσα χρόνια στο πεζοδρόμιο και στο ελεύθερο ρεπορτάζ μπορώ να πω ότι «ναι» παλιά – ως ένα σημείο – υπήρχε, διότι υπήρχαν και γνήσιοι αναρχικοί. Με το πέρασμα των ετών η επέτειος εκφυλίστηκε από μπαχαλάκηδες που δεν είχαν και δεν έχουν καμία απολύτως πολιτική άποψη, παρά μόνο οπαδικές συμπεριφορές. Και δεν ήταν μόνο οι μπαχαλάκηδες. Ήταν και αρκετοί «παρακρατικοί», που το ίδιο το σύστημα τους χρησιμοποιούσε κατά το δοκούν. Είτε για να σπάνε τις πορείες, είτε για να κρατούν τους μπαχαλάκηδες, ως «πυρήνες εν υπνώσει» στο ευρύτερο γκέτο των Εξαρχείων. Τα τελευταία χρόνια έπαψα να πηγαίνω στο Πολυτεχνείο. Και το χειρότερο είναι ότι δεν θέλω να πάω και τα παιδιά μου. Αυτό είναι ακόμα χειρότερο.
Όμως, να πάρει η ευχή, δεν θέλω να δουν τα παιδιά μου ότι κάποιες κομματικές νεολαίες καπηλεύονται τη μνήμη αυτής της γενιάς που βγήκε μπροστά για να σώσει τη χαμένη τιμή ενός ολόκληρου λαού. Αυτή η γενιά του ’73, τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά και τα χαϊμαλιά μπορεί να μην έριξαν την Χούντα, αλλά έσωσαν από το διασυρμό έναν ολόκληρο λαό που επί 7 χρόνια έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο και άφησε μια χούφτα ημίτρελους συνταγματάρχες να κάνουν εγκλήματα κατά της Δημοκρατίας και κατά του Έθνους. Μετά την εξέγερση των φοιτητών, όλοι έγιναν αριστεροί και… ω του θαύματος όλοι ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Ρε πάτε καλά; Αν ήσασταν όλοι μέσα στο Πολυτεχνείο η Χούντα θα έπεφτε σε ένα βράδυ. Αν το «σύστημα» ήθελε να κάνει κάτι ουσιαστικό δεν θα έκανε πανηγυράκια με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Θα φώναζε μόνο τα σχολειά και θα ξεναγούσε τα νέα παιδιά για να μάθουν σωστά την Ιστορία με ντοκιμαντέρ, με εκθέσεις φωτογραφίας, με μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν εκείνη την περίοδο. Δεν θέλουν κάτι τέτοιο.
Η ηγεμονία της μπουρζουαζίας γουστάρει ξύλο, μπάλα και τραμπάλα…
