Δυστυχώς κυρίες και κύριοι, αυτές τις μέρες έχει καλό καιρό και αραιές νεφώσεις και δεν υπάρχουν πολλά σύννεφα, για να ανέβουμε πάνω και να «πέσουμε από τα σύννεφα» για τον περουκοφόρο καθηγητή. Ανήκουστα πράγματα, πρώτη φορά τα ξανακούμε, «ήταν το καλύτερο παιδί» λένε οι γείτονες και «δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα». ΝΟΤ. Διότι η δράση του ήταν γνωστή από το 2004 και το σχετικό βίντεο υπάρχει, από τον τηλεοπτικό σταθμό «Δίκτυο Σερρών» και την Ελένη Λαζάρου, η οποία εργάστηκε στη συνέχεια για πολλά χρόνια στο MEGA και πλέον είναι στον ALPHA. Και υπήρξαν εκ νέου καταγγελίες το 2011. Αλλά ο καθηγητής, εκεί, ακλόνητος, στη θέση του, για να «μορφώνει» τη νεολαία και να «προετοιμάζει» τους αυριανούς αγωνιστές της ζωής…
Οι «καθηγητές με περουκίνια», σαν τον ανεκδιήγητο αυτόν τύπο, ζουν και βασιλεύουν ανάμεσά μας. Στις σχολές, στον εργασιακό χώρο, έξω από τις δικαστικές αίθουσες, στα σχολεία, στα διευθυντικά γραφεία, στα νοσοκομεία. Παντού. Άλλοτε με «φουλ επίθεση» και άλλοτε με «σπόντες». Μερικές φορές ευθέως και κάποιες δια της πλαγίας οδού. Για να σε περάσουν ένα μάθημα, για να πάρεις αύξηση, για προαγωγή, για να γίνεις από ασκούμενος ή δόκιμος, κανονικός υπάλληλος, για να της κανονίσουν μια μετάθεση για τον αδελφό ή το γιο της ή μια καλύτερη σειρά σε μια υψηλού ρίσκου επέμβαση. Οι «περουκοφόροι» άλλοτε ζητούν λεφτά, άλλοτε σεξ κι άλλοτε και τα δυο. Με θράσος. Με τσαμπουκά. Χωρίς τύψεις. Δίχως να ιδρώνει τ’ αυτί τους – πώς το είπε ο τύπος στις Σέρρες; «Δεν με κουνάει κανείς εμένα, έχω μπάρμπα στην Κορώνη».
Το κόλπο είναι παλιό, απλό και δοκιμασμένο
Λέγεται «συγκάλυψη». Θα φωνάξει ένας; Θα καταγγείλει μια; Θα το κουκουλώσουμε, θα απειλήσουμε λέγοντας «δεν θα πάρεις πτυχίο ποτέ» ή «θα φροντίσω να μην ξαναδουλέψεις ποτέ» ή «θα σε καταστρέψω» ή «θα βάλω να σου σπάσουν τα χέρια και τα πόδια» και κάπως έτσι έγινε η δουλειά. Ο καταγγέλων ή η καταγγέλουσα δεν θέλει να μπλέξει, ο τοπικός αστυνομικός συνήθως θα σε συμβουλέψει «πού πας να μπλέξεις τώρα;», θα πέσει και κανένα τηλέφωνο από κανέναν πολιτευτή, «έλα μωρέ, μια παρεξήγηση ήταν, μην το κάνουμε θέμα». Και αντί να το κάνουμε όχι απλά θέμα, αλλά Θεματάρα, η φοιτήτρια λέει «δεν βαριέσαι, να πάρω το πτυχίο μου να μην τον ξαναδώ ποτέ», η εργαζόμενη λέει «πού να μπλέκω; Άσε, θα πάω σε μια άλλη δουλειά» και πάει λέγοντας.
Σύμφωνα με τα όσα διαβάζουμε, «κάποιες και κάποιοι είχαν τα χρήματα να πληρώσουν το φροντιστήριο» και να περάσουν το μάθημα, κάποιες και κάποιοι αναγκάστηκαν να δουλέψουν παράλληλα με τις σπουδές τους ή να δανειστούν χρήματα προκειμένου να πληρώσουν το συνεργαζόμενο φροντιστήριο και να ξεμπερδέψουν και κάποιες ενέδωσαν και βγήκαν μαζί του για ποτό ή ένας Θεός ξέρει τι άλλο χρειάστηκε να κάνουν. Πριν σπεύσει κάποιος να τις «κατηγορήσει» ή να τις κακολογήσει, πριν οι «ισοαποστάκηδες» του κόσμου τούτου πουν «ναι, άθλιος ο τύπος, ΑΛΛΑ κι αυτές έπρεπε να αντιδράσουν αντί να του κάτσουν», καλό θα είναι να γνωρίζουν το γενικότερο πλαίσιο. Τη μεγάλη εικόνα. Την απελπισία μιας φοιτήτριας χωρίς οικονομικό background, που μπορεί να την πίεζαν οι γονείς να τελειώνει και να πάρει πτυχίο διότι δεν μπορούσαν να της στέλνουν λεφτά, αυτήν που είχε βρει ήδη δουλειά και απλά έπρεπε να πάρει το πτυχίο της για να ξεκινήσει, τον φοιτητή που τα έλεγε στους γονείς και δεν τον πίστευαν, με το επιχείρημα «ψάχνεις για δικαιολογίες κοπρόσκυλο επειδή κωλοβαράς και δεν παίρνεις πτυχίο».
Οι «περουκάκηδες» του κόσμου τούτου, εκεί ποντάρουν: στους αδύναμους, αυτούς που δεν έχουν ανθρώπους να τους στηρίξουν, που η φωνή τους είναι πολύ σιγανή για να ακουστεί πάνω από τη βαβούρα και την οχλαγωγία. Απειλούν, εκβιάζουν, τραμπουκίζουν, στηρίζονται σε ξένες πλάτες, ξέρουν καλά το παιχνίδι του εκφοβισμού και το παίζουν μέχρι τέλους. Μακάρι να ανοίξουν πολλά στόματα, σε πολλές δουλειές, σχολές και γραφεία και να μιλήσουν – θα πέσει πολύ γέλιο και πολλά στόματα θα μείνουν ανοιχτά για καμιά ώρα με αυτά που θα μαθευτούν. Τυχαίνει να έχω ακούσει πολλές πιπεράτες ιστορίες για πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι, αλλά δυστυχώς καμία τους δεν έγινε δημόσια καταγγελία. Ίσως ο «καθηγητής με το περουκίνι», να γίνει ο «Έλληνας Ουάινστιν», η απαρχή του ελληνικού #metoo, να ανοίξουν στόματα, να σπάσει η «ομερτά», να πέσουν τα προσωπεία και να αποκαλυφθούν τα πραγματικά σιχαμένα πρόσωπα επιφανών συμπολιτών μας.
Θα πέσει πρώτα πολύ γέλιο και μετά πολύ κλάμα. Αλλά στο τέλος της ημέρας, όπου η αλήθεια συνήθως θριαμβεύει, μια μικρή νίκη θα έχει σημειωθεί, διότι ο κάθε «καθηγητής με το περουκίνι» του κόσμου τούτου, θα το σκεφτεί δυο ή τρεις φορές πριν διανοηθεί να ζητήσει χρήματα, φακελάκι, σεξ ή «λίγο στήθος και λίγο μπούτι» για να «προχωρήσει η υπόθεσή σας»…
