Είχε κάτι το διαφορετικό αυτή η δίκη σε σχέση με άλλες δίκες που έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Όλοι περίμεναν την ανακοίνωση των ποινών, όχι για τη δικαίωση της μνήμης του Άλκη Καμπανού, ούτε για την ανακούφιση του πόνου της οικογένειάς του. Η μνήμη των αθώων είναι πάντα άσπιλη κι αμόλυντη και ο πόνος ενός γονιού που χάνει τόσο άδικα και πρόωρα το παιδί του δυστυχώς δεν απαλύνεται με δικαστικές αποφάσεις.
Η χωρίς ελαφρυντικά και χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα του μέγιστου της ποινής για τους άμεσα κι έμμεσα εμπλεκόμενους στη δολοφονία του Άλκη, ήταν ένα πάνδημο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας που μέσα από αυτή την ανακοίνωση δήλωσε την αηδία της για το φαινόμενο της οπαδικής βίας που δυστυχώς γνωρίζει κατά περιόδους εξάρσεις. Ο τρόπος με τον οποίο σκοτώθηκε ο Άλκης περιμέναμε όλοι ότι θα ήταν κάτι σαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη ΧΑ ή την εκτέλεση του Παύλου Μπακογιάννη από τη 17Ν, εκείνος ο κόμπος στο χτένι που θα έσπαγε το φράγμα της αδιαφορίας και πρώτα από όλα τα καταδίκαζε στη συνείδηση της κοινωνίας τους φυσικούς, αλλά και ηθικούς αυτουργούς.
Ενώ η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε και είπε το δικό της «Ως Εδώ» στην οπαδική και θανατηφόρα οπαδική βία, δεν αποθάρρυνε ούτε στο ελάχιστο όλους αυτούς που βλέπουν με μίσος όποιον έτυχε να φοράει διαφορετικό χρώμα κασκόλ στον δρόμο για το γηπεδο. Οι άνανδρες επιθέσεις της ντουζίνας απέναντι σε έναν, σαν αυτή στον Άλκη, δεν κόπασαν και για πολλούς μήνες διαβάζαμε για τέτοιες επιθέσεις στην Αθήνα και την επαρχία. Η καταδίκη των δολοφόνων του Άλκη έπρεπε να γίνει ένα μήνυμα της κοινωνίας και των θεσμών.
Η έδρα του κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης δεν έπαιξε τον ρόλο του εκφραστή της λαϊκής οργής παρασυρόμενο από όσα γράφαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε από τις συγκεντρώσεις έξω από το δικαστικό μέγαρο. Αποδίδοντας δικαιοσύνη, στο μέτρο των νόμων και των κανόνων μιας κοινωνίας που θέλει να λέγεται πολιτισμένη, έστειλε ένα μήνυμα προς όλους. Ένα μήνυμα που κάνει απολύτως σαφές ότι σε μια οργανωμένη κοινωνία ο νόμος της αγέλης και το αίματος δεν μπορεί να γίνει σε καμία περίπτωση ανεκτός χωρίς παραθυράκια και χωρίς ναι μεν αλλά.
Ούτε το νεαρό της ηλικίας, ούτε κανένα άλλο ελαφρυντικό δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια συμπεριφορά που στον πυρήνα της αναιρεί κάθε ανθρώπινη υπόσταση, τόσο στο θύμα, όσο και στον θύτη.
Η ανακοίνωση της καταδικαστικής απόφασης είναι μια υπόσχεση ταυτόχρονης μηδενικής ανοχής από πολίτες και πολιτεία. Είναι και μια πρώτη προσπάθεια να βγει το φαινόμενο της οπαδικής βίας από την αφάνεια γιατί δεν είναι τελικά κάτι που αφορά κάτι περιθωριακές κοινωνικές ομάδες όπως θέλαμε πλανεμένοι να πιστεύουμε.
Η περιφρόνηση των θυμάτων για χρόνια βασιζόταν στη λανθασμένη εντύπωση που τα ήθελε να βρίσκονται σε αυτή τη θέση ευκαιριακά γιατί και αυτά ήταν ήταν εν δυνάμει θύτες σε άλλες περιπτώσεις. Όμως όχι, κάποιος που επιλέγει να δώσει ένα κομμάτι της καρδιάς του και της κοινωνικής του υπόστασης και ζωής σε μια ομάδα είναι ένας φυσιολογικός νέος με αναφαίρετο δικαίωμα σε αυτή την έκφραση και κυρίως με αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή την ίδια, μια ζωή που στερήθηκε από τον Άλκη. Μια ζωή που δεν πρέπει να ξαναχαθεί.
