Ο Colin Firth στο Kingsman μας έπεισε ότι το στιλ είναι όπλο

Γράφει ο Χρήστος Κάβουρας

Ο Colin Firth ήταν πάντα ο ηθοποιός-ορισμός του gentleman. Από το Pride and Prejudice μέχρι το The King’s Speech, είχε τη φήμη του διακριτικού, του κομψού, του ήσυχου Άγγλου που κερδίζει με φινέτσα και βλέμμα, όχι με φωνές και γροθιές. Και ξαφνικά, το 2014, τον είδαμε να σκοτώνει μισή εκκλησία σε μια από τις πιο βίαιες και ταυτόχρονα στιλάτες σκηνές δράσης της τελευταίας δεκαετίας. 

Ο Firth έγινε ο Harry Hart. Ένας ρόλος που δεν ήταν απλώς κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του, αλλά η απόδειξη ότι το στιλ μπορεί να είναι πιο φονικό και από το Walther PPK του 007.

Στο Kingsman: The Secret Service, ο Firth υποδύεται έναν βετεράνο μυστικό πράκτορα που βλέπει στον Eggsy (Taron Egerton) το πιο μεγάλο στοίχημα ζωής: να μετατρέψει έναν πιτσιρικά του δρόμου σε σύγχρονο 007. 

Η σχέση τους θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Antonio Banderas και Sir Anthony Hopkins στη gentleman που έγινε action hero.

Η ιδιοφυΐα του Matthew Vaughn ήταν ότι πήρε τον πιο «σοβαρό» ηθοποιό της γενιάς του και τον έριξε σε ένα λουτρό αίματος και αυτός αντί να δείχνει παράταιρος, κατάφερε να λάμψει. Ο Harry Hart δεν ήταν ένας ήρωας που βασιζόταν στη δύναμη. Ήταν ψυχραιμία, ακρίβεια, και κοφτερό στιλ. Εκείνο το church massacre scene δεν ήταν απλώς ένα καλογυρισμένο κομμάτι δράσης. Ήταν μια στιγμή που άλλαξε το πώς βλέπουμε τον Firth. Δεν πλέον ένας δραματικός, βαρύς και ασήκωτος τύπος, αλλά ένας action star με υπογραφή.., με τον Hart να διδάσκει όχι μόνο πώς να σκοτώνεις με στιλ, αλλά και πώς να στέκεσαι, να μιλάς, να ζεις.

Κι όμως, όσο κι αν το σενάριο εστίαζε στην εξέλιξη του Eggsy, στο τέλος όλοι μιλούσαν για τον Firth. Γιατί αυτός ήταν που σήκωσε το franchise στις πλάτες του. 

Η φυσιογνωμία του, η φωνή του, η κίνησή του, όλα απέπνεαν κάτι μεγαλύτερο από έναν ρόλο. Έβλεπες στην οθόνη έναν εναλλακτικό James Bond που δεν χρειάστηκε ποτέ να λέγεται Bond.

Η ιδιοφυΐα του Matthew Vaughn ήταν ότι πήρε τον πιο «σοβαρό» ηθοποιό της γενιάς του και τον έριξε σε ένα λουτρό αίματος και αυτός αντί να δείχνει παράταιρος, κατάφερε να λάμψει. Ο Harry Hart δεν ήταν ένας ήρωας που βασιζόταν στη δύναμη. Ήταν ψυχραιμία, ακρίβεια, και κοφτερό στιλ. Εκείνο το church massacre scene δεν ήταν απλώς ένα καλογυρισμένο κομμάτι δράσης. Ήταν μια στιγμή που άλλαξε το πώς βλέπουμε τον Firth. 

Δεν πλέον ένας δραματικός, βαρύς και ασήκωτος τύπος, αλλά ένας action star με υπογραφή..

Κι εδώ είναι το ζουμί: αν δεν υπήρχε ο James Bond, ο Harry Hart θα μπορούσε άνετα να είναι ο πιο iconic κινηματογραφικός πράκτορας όλων των εποχών. Ο ρόλος είχε όλα όσα ζητάς από έναν spy hero: στυλ, εξυπνάδα, μυστήριο, gadgets, ατάκες που μένουν. Αλλά είχε και κάτι παραπάνω: μια ειρωνική αίσθηση του χιούμορ και μια δόση αυτοσαρκασμού που έκαναν τον ήρωα πιο «αληθινό» και πιο cool.

Δεν είναι τυχαίο ότι το franchise χτίστηκε τελικά γύρω του, καθώς ακόμα και στο sequel, όπου η ιστορία προσπαθεί να μοιράσει το βάρος, η επιστροφή του Harry Hart ήταν αυτή που ενθουσίασε το κοινό. Γιατί χωρίς αυτόν, το Kingsman είναι απλώς μια ακόμη comic-book ταινία. 

Με αυτόν, είναι κάτι πολύ περισσότερο: μια sexy, stylish, brutal εκδοχή του κατασκοπευτικού κινηματογράφου που δεν φοβάται να προκαλέσει.

Το Kingsman δεν ήταν τέλειο, είχε τα λάθη του, τις υπερβολές του, ακόμα και αχρείαστες στιγμές που ενδεχομένως κόστισαν λίγο από τη γοητεία του. Αλλά μέσα σε όλο αυτό, ο Colin Firth παρέδωσε μια ερμηνεία που έγραψε ιστορία. Για πολλούς, ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας του, πολύ παραπάνω και από τον οσκαρικό «The King’s Speech».

Γιατί στο τέλος της μέρας, δεν θυμάσαι απλά τις σκηνές βίας ή τα gadgets, αλλά το κοστούμι του Harry Hart, το βλέμμα του πριν τραβήξει τη σκανδάλη, και εκείνη τη φράση: “Manners maketh man.”

Και ναι, ίσως αν ο Ian Fleming έγραφε σήμερα τον James Bond, να τον φανταζόταν κάπως έτσι.