Usain Bolt: Η αποτυχία του 2004 γέννησε τον «μύθο» των Ολυμπιακών Αγώνων
Πριν σπάσει όλα τα ρεκόρ, έπρεπε πρώτα να αποτύχει. Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο Bolt που όλοι ξέρουμε.
Όλοι ξέρουμε τον Usain Bolt σαν τον άνθρωπο-αστραπή. Ο τύπος που έκανε τον πλανήτη να μετράει δέκατα του δευτερολέπτου με κομμένη ανάσα. Ο «θεός» των 100 και 200 μέτρων, με 8 Ολυμπιακά χρυσά και ένα attitude που έλεγε ξεκάθαρα: «δεν τρέχω σπριντ, είμαι το σπριντ».
Αυτό που δεν θυμόμαστε οι περισσότεροι είναι ότι το 2004, στην Αθήνα, ο Bolt… απέτυχε.
Η «σκοτεινή» Αθήνα
Σε ένα αγώνισμα που ενδεχομένως να έχει παίξει και τον ρόλο της η απογοήτευση επειδή δεν έτρεξε ο Κώστας Κεντέρης, ξεχνάμε ότι στην 5η λωρίδα του ταρτάν του ΟΑΚΑ κατά τον προκριματικό γύρο, έτρεχε το μετέπειτα συνώνυμο των Ολυμπιακών Αγώνων.
Στα 17 του, με όλο το hype της Τζαμάικα στην πλάτη του, ο Usain Bolt μπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο για τα 200 μέτρα. Αποτέλεσμα; 21.05, πέμπτος στην προκριματική σειρά, δηλαδή νοκ άουτ από την πρώτη κούρσα. Ούτε ημιτελικά, ούτε τελικός, ούτε τίποτα. Μόλις 0.03’’ τον χώριζαν από τη συνέχεια. Για τα δεδομένα Bolt, αυτό ήταν καταστροφή.
Ο λόγος όπως μάθαμε στην πορεία ήταν οι τραυματισμοί. Σφιγμένοι οπίσθιοι μηριαίοι, πόνoι στη μέση, καμία πραγματική προετοιμασία. Στο βιβλίο του το περιγράφει ξεκάθαρα:
«Η πρώτη μου χρονιά ως επαγγελματίας ήταν μη-χρονιά. Είχα χάσει αγώνες στην Ευρώπη, ήμουν διαλυμένος. Το να πάω στην Αθήνα ήταν βάσανο.»
Από το ταλέντο στο reality check
Η αλήθεια είναι πως ο Bolt τότε νόμιζε ότι το ακατέργαστο ταλέντο του φτάνει. Είχε σκίσει στα trials της Τζαμάικα, είχε γίνει «όνομα» στο σχολείο, και το μυαλό του είχε πάρει λίγο αέρα. Μέχρι που το 2004 έσκασε το χαστούκι. Ένα χαστούκι που όπως λέει και ο ίδιος του… μίλησε, λέγοντάς του:
«Έχεις δρόμο ακόμα».
Αυτό ήταν το reset. Η στιγμή που κατάλαβε ότι μόνο το ταλέντο δεν φτάνει. Χρειάζεται πειθαρχία. Προπόνηση. Πόνος.
Και εκεί άρχισε να ξυπνά το κτήνος
Ήταν το σημείο μηδέν, η μέρα που άρχισε η μετάλλαξη. Ο Bolt έφτιαξε το σώμα, την αντοχή και, το σημαντικότερο όλων, το μυαλό του. Στο Πεκίνο το 2008 μπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο και έτρεξε 100 μέτρα κοιτώντας πίσω, με τα κορδόνια λυμένα. Στο Βερολίνο έσπασε παγκόσμια ρεκόρ που ακόμα και σήμερα μοιάζουν απλησίαστα. Στο Λονδίνο το 2012 έγινε ο πρώτος που τα επανέλαβε back-to-back.
Όλα αυτά, επειδή πρώτα έφαγε την καρπαζιά της Αθήνας.
Το μάθημα
Ο Bolt είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η αποτυχία δεν είναι το τέλος, αλλά το καύσιμο.
Το μεγαλείο δεν χτίζεται σε μια μέρα, ούτε σε μια Ολυμπιάδα. Θέλει ταπεινότητα, reset και να καταφέρεις να επιστρέψεις πιο δυνατός.
Ή όπως θα το έλεγε κι ο ίδιος με εκείνο το χαμόγελο:
