«Μια νύχτα στο T-Mobile Park»: Πώς βρέθηκα να παρακολουθώ baseball χωρίς να ξέρω τους κανόνες;

Αποστολή στο Σιάτλ: Χρήστος Κάβουρας

Το να δει ένας Έλληνας NFL έχει μια κάποια λογική. Είναι φασαριόζικο, έχει κράνη, έχει «πολέμους» σώμα με σώμα, έχει κάτι από American Football meets Call of Duty. Το baseball όμως; Εκεί το πράγμα δυσκολεύει. Όχι γιατί δεν έχει δράση, αλλά γιατί οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν είναι 100% σίγουροι για το τι ακριβώς συμβαίνει.

Όταν λαμβάνεις πρόσκληση για press trip στην Αμερική, δεν κοιτάς καν ημερομηνίες αλλά λες «ναι» με ταχύτητα 5G. Ειδικά όταν προορισμός είναι το Σιάτλ, η πόλη της βροχής, της μουσικής, του καφέ και φυσικά, των κεντρικών γραφείων της T-Mobile. 

Μέσα σε όλο το πρόγραμμα high-tech παρουσιάσεων, ξεναγήσεων και «αμερικανικού τρόπου ζωής», ήρθε και η απόλυτη εμπειρία πολιτιστικού σοκ: αγώνας baseball.

Επομένως, όταν σου λένε θα πάμε Αμερική για press trip και θα δούμε αγώνα baseball”, δεν λες όχι ακόμα κι αν η σχέση σου με το άθλημα περιορίζεται στο ότι ξέρεις πως παίζεται με ρόπαλο και στολή πυροσβέστη.

Το ματς; Mariners εναντίον Red Sox. Ή, όπως το έζησα εγώ, «οι μπλε εναντίον των άλλων». Το αποτέλεσμα; Άνετη νίκη για τους γηπεδούχους. Τώρα, αν με ρωτήσεις τι σημαίνει «άνετη» στο baseball, απλά θα σου πω πως όταν άκουγες τον κόσμο να ουρλιάζει, ήξερες ότι πρέπει να σταματήσεις να τρως το hot dog σου και να κοιτάξεις στο γήπεδο, διότι εκείνη τη στιγμή κάτι συμβαίνει. Το τι ακριβώς, παραμένει ασαφές.

Παρ’ όλα αυτά, όταν πηγαίνεις να δεις baseball στις ΗΠΑ (πού αλλού;) σου μαθαίνει και κάτι παραπάνω από τα βασικά.

Για παράδειγμα, ότι ο batter -αυτός με το ρόπαλο- δεν μπορεί να στείλει την μπάλα όπου του καπνίσει, αλλά μόνο μπροστά. Ναι, τόσο back to basics πήγε η φάση.

Ύστερα οι υπόλοιποι τρέχουν σε βάσεις. Το γιατί; Τι να σου πω; 

Η εμπειρία όμως δεν ήταν απλώς «παρακολούθησα ένα ματς». Ήταν ολόκληρη τελετουργία. Το γήπεδο; Τεράστιο, σαν ένα καλό ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στάδιο. Ο κόσμος; Μοιρασμένος. Οι μισοί είχαν μπει με scouting reports στο μυαλό και οι άλλοι μισοί είχαν έρθει με mindset βραδινής εξόδου, τύπου «αντί για μπαρ, πάμε στο γήπεδο να πιούμε και να φάμε».

Μπίρες, πίτσες, μπέργκερ, ποπ κορν, hot dogs. Όλα στην υπερθετική τους μορφή. Ευτυχώς για εμάς, η θέα ήταν VIP από σουίτα στο πάνω διάζωμα και τους batter σε πρώτο πλάνο. Το μόνο που έλειπε ήταν ένα replay button και έναν τύπο να εξηγεί τι σημαίνει η κάθε φάση, προκειμένου να καταλαβαίνουμε τι στο καλό συμβαίνει κάθε φορά που ο πίνακας φώναζε «MAKE SOME NOISE!».

Και μιας και μιλάμε για noise, εγώ πήγα στο ματς φορώντας φανέλα των Seattle Supersonics, κάτι που προκάλεσε ένα γλυκό σκίρτημα στα βλέμματα των ντόπιων. Κάτι σαν να τους θύμισα μια παλιά σχέση που τους παράτησε για άλλη πόλη, στην Oklahoma συγκεκριμένα. (Για πάντα Supersonics, ποτέ Thunder).

Δεν έγινα baseball fan, αλλά ένιωσα κομμάτι μιας αυθεντικής, αμερικανικής εμπειρίας. Κι αν θες την ειλικρινή αλήθεια, θα το ξανάκανα. Όχι γιατί έμαθα τους κανόνες, αλλά γιατί μερικές εμπειρίες δεν τις μετράς σε θέαμα, αλλά σε πίτσες, θέα, παρέα και λίγη σουρεαλιστική μαγεία.

Ενδεχομένως να έφυγα και πιο σοφός από το T-Mobile Park, Όχι για το baseball, απαραίτητα.

Αρχικά ότι οι Αμερικανοί ξέρουν να κάνουν show ακόμα κι όταν το άθλημα είναι πιο μπερδεμένο από ΦΠΑ στο delivery. Ύστερα, το να μην καταλαβαίνεις τι βλέπεις δεν σε εμποδίζει από το να περάσεις τέλεια. Και τέλος, αν σου πουν «πάμε για baseball στο εξωτερικό» απλώς πες «ΝΑΙ». Έστω και μόνο για το hot dog αν δεν έχει πίτσα.

Αν με ρωτήσει ποτέ κάποιος «τι κατάλαβες από το παιχνίδι;»

Ότι το baseball είναι το μόνο άθλημα στον κόσμο που δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις για να περάσεις καλά.