Το πρώτο τζάμπολ του Final-4 ξεκίνησε από το Λούβρο του Άμπου Ντάμπι

Αποστολή στο Άμπου Ντάμπι: Γιάννης Κουβόπουλος

Ο υδράργυρος στο Άμπου Ντάμπι φλερτάρει με τους 45 βαθμούς Κελσίου και το μπασκετικό θερμόμετρο που σήμερα αναμένεται να ξεπεράσει τα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα και να «εκραγεί». Το κύμα ζέστης σε χτυπάει σαν uppercut στο διάφραγμα. Η υγρασία κολλάει πάνω σου λες και φοράς αόρατο φούτερ. Ακόμα και το ταξί από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο, με τον οδηγό να παίζει τοπικούς ρυθμούς στην διαπασών, μοιάζει με πρόλογο σε μια θερμοκρασιακή κολαση.

Από την Τρίτη το βράδυ, όταν και φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι και είχαμε την πρώτη μας επαφή με τον… φούρνο που θέλουν να ονομάζουν για ατμόσφαιρα, χθες το βράδυ ήταν η πρώτη στιγμή που νιώσαμε στο πετσί μας τη μπασκετική κάψα ενός ανθρώπου που περιμένει με αγωνία να δει και να καλύψει τους αγώνες του Final-4.

Μπορεί να γινόμαστε κουραστικοί αλλά κάποιος που δεν το έχει βιώσει δε μπορεί να το καταλάβει. Και κάποιος που το βιώνει δε μπορεί να σταματήσει να μιλάει (ή στην περίπτωσή μου να γράφει) γι' αυτό. Η ζέστη δεν υπάρχει. Αν σταθείς σε εξωτερικό χώρο για πάνω από 30 δευτερόλεπτα στάζεις. Λιώνεις. Δεν την παλεύεις…

Τα ρούχα σου γίνονται δεύτερο δέρμα από ιδρώτα. Τα γυαλιά ηλίου γλιστράνε στη μύτη σου και κάθε αναπνοή μοιάζει με ρουφηξιά από σεσουάρ ξενοδοχείου. Αλλά κάπου εκεί, στην άκρη του φαινομενικού μαρτυρίου, ξεπροβάλλει το «κάτι» που σε έκανε να έρθεις μέχρι εδώ. Το μπάσκετ. Το πάθος. Η ιστορία που περιμένει να γραφτεί.

Χθες όμως αυτό δε μας επηρέασε. Δεν το πολυσκεφτήκαμε. Και αυτό γιατί χθες αρχίσαμε σιγά-σιγά να καταλαβαίνουμε μπάσκετ. Να… μυρίζουμε αίμα, όπως είπε και η συμπαθέστατη κυρία στην χθεσινή συνέντευξη Τύπου που έλαβε χώρα στο φανταστικό μουσείο του Λούβρου στο Άμπου Ντάμπι.

Ένας χώρος που μύριζε πολιτισμό και μεγαλοπρέπεια, αλλά για εμάς χθες, ήταν το παρκέ πριν το παρκέ. Εκεί όπου οι λέξεις ζυγίζουν περισσότερο και τα βλέμματα είναι πιο κοφτερά και από καλάθια στην εκπνοή. 

Όλοι οι κορυφαίοι ήταν εκεί. Μποντιρόγκα, Σισκάουσκας, Μίτσιτς, ΝτεΚολό, Χάινς, Ομπράντοβιτς και πολλοί πολλοί άλλοι ανέβαζαν με την παρουσία τους την αίγλη της διοργάνωσης και παράλληλα άφηναν στο πέρασμά τους μυρωδιά… μπάσκετ. Δεν μιλούσαν πολύ. Δεν χρειάζεται όταν η σιλουέτα σου κουβαλά τίτλους, εμπειρίες, και τριπλές παρατάσεις. Μόνο ένα νεύμα, ένα βλέμμα ή μια φράση όπως «ξανά εδώ» αρκεί για να μεταδοθεί η ένταση, η αδρεναλίνη, η ευθύνη.

Μέχρι που έκαναν και την εμφάνισή τους οι Γιασικεβίτσιους, Ντέιβις, Αταμάν, Ναν, Μπαρτζώκας, Βεζένκοφ, Σπανούλης και Τζέιμς και το «απογείωσαν». Τότε ξεκίνησε το Final-4.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, τίποτα δεν ήταν «κανονικό». Ο αέρας βάρυνε. Η Etihad Arena μετατράπηκε από απλή εγκατάσταση σε καζάνι. Ένα καζάνι που βράζει με τέσσερις φλόγες, μία για κάθε ομάδα, και εκατοντάδες πρόσωπα με ταμπελάκια, ακουστικά και κάμερες να κυνηγάνε κάθε δευτερόλεπτο σαν να είναι χρυσός.

Ακολούθησαν οι ανοιχτές προπονήσεις και η πρώτη… κανονική γνωριμία με την Etihad Arena με το πράσινο να μπερδεύεται με το… κίτρινο και τα “ερυθρόλευκα” Μονακό και Ολυμπιακού να κυριαρχούν στην τελευταία προπόνηση της ημέρας.

Η μουσική στα ηχεία, οι μπάλες που σκάζουν στο παρκέ, οι φωνές των προπονητών – όλα συνθέτουν μια συμφωνία προετοιμασίας για μάχη. Όχι κανονική μάχη, αλλά μάχη από αυτές που παίζονται πάνω από τη στεφάνη.

Και σήμερα ο Θεός ξημέρωσε την 23η Μαΐου του Σωτηρίου έτους 2025. Την ημέρα των ημιτελικών. Ο κόσμος έχει ξεκινήσει τις βόλτες του πριν αρχίσει να παίρνει τον δρόμο του προς το γήπεδο και οι ομάδες συνεχίζουν να είναι… μαντρωμένες στο ξενοδοχείο μετρώντας αντίστροφα για τα τζάμπολ που θα γράψουν ιστορία!

Οι φανέλες έχουν σιδερωθεί, οι στρατηγικές έχουν κουβεντιαστεί πίσω από πόρτες που γράφουν “Do Not Disturb”, και οι παίκτες έχουν το βλέμμα του λύκου πριν τη λεία. Ημέρα κρίσης. Ημέρα μαγείας. Ημέρα Final-4.