Το Άμπου Ντάμπι δεν είναι Ντουμπάι

Γράφει ο Χρήστος Κάβουρας

Αν για το Ντουμπάι όλα μοιάζουν με σκηνικό βγαλμένο από sci-fi ταινία που γράφτηκε στο LinkedIn, τότε το Άμπου Ντάμπι είναι ο ακριβός, διακριτικός πρωταγωνιστής που έχει επιλέξει να μη φωνάζει, γιατί απλώς δεν το έχει ανάγκη. Μπορεί το όνομά του να μπήκε στο μπασκετικό λεξιλόγιο των Ευρωπαίων με το Final Four της EuroLeague, αλλά όσοι νομίζουν ότι το Άμπου Ντάμπι είναι ένα ακόμα τεχνητό θαύμα της ερήμου, όπως το Ντουμπάι, δεν έχουν ιδέα για την πραγματική του καταγωγή.

Το Άμπου Ντάμπι δεν χτίστηκε για να εντυπωσιάσει, ούτε για να καταρρίπτει ρεκόρ ύψους, να στεγάζει mall με χιονοδρομικές πίστες ή να γίνει Instagram destination. Χτίστηκε από ανάγκη και επιβίωση. Από νερό και θάρρος και κυρίως ανθρώπους που πριν κοιτάξουν τα πετρέλαια, κοίταξαν τον ορίζοντα.

Το όνομά του, Άμπου Ντάμπι -«πατέρας της γαζέλας»- ακούγεται σχεδόν ποιητικό για μια πόλη που σήμερα κινεί τις αγορές, αλλά είναι ριζωμένο σε πραγματικά γεγονότα και αρχαία ένστικτα. Στα μέσα του 18ου αιώνα, μια κυνηγετική ομάδα του οίκου Αλ Ναχιάν ακολούθησε μια γαζέλα μέχρι μια πηγή νερού σε ένα ακατοίκητο νησί. 

Εκεί στήθηκε ο πρώτος πύργος, το φρούριο Κασάρ αλ Χοσν, γύρω απ’ το οποίο στήθηκε αργότερα ένα χωριό, μια δυναστεία, μια ολόκληρη πόλη.

Το Άμπου Ντάμπι δεν «ξεφύτρωσε» από developers με όραμα και funding. Εξελίχθηκε βιολογικά, οργανικά, ιστορικά. Με την πάροδο των δεκαετιών έγινε το διακριτικό κέντρο εξουσίας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. 

Πιο κλειστό από το Ντουμπάι, πιο αυστηρό στην αισθητική του, αλλά με πολιτική επιρροή, πλούτο και στρατηγική ψυχραιμία που σπάνια συναντάς στην περιοχή.

Αν το Ντουμπάι είναι η πόλη του «δείτε με», το Άμπου Ντάμπι είναι η αντίστοιχη του «ξέρω ποιος είμαι». Δεν χρειάζεται να φωνάξει, γιατί κινεί τα νήματα πίσω από την κουρτίνα. Είναι η έδρα του προεδρικού παλατιού. Η βάση του εθνικού στρατού.

Το χρηματοδοτικό κέντρο με τα κρατικά ταμεία-μαμούθ. Είναι το μυαλό, όχι το στόμα.

Και αν η σύγχρονη λάμψη της πόλης σήμερα στεγάζει τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες, μουσεία σαν το Louvre Abu Dhabi και διοργανώσεις όπως η Formula 1 ή η EuroLeague, το παρελθόν της παραμένει εκεί, καθαρό και ατόφιο, να θυμίζει πως τίποτα μεγάλο δεν ξεκινά χωρίς μια μικρή πηγή.

Το Άμπου Ντάμπι δεν είναι το μέρος που ήρθες για να ποζάρεις — είναι το μέρος που ήρθες για να καταλάβεις πώς λειτουργεί ο κόσμος. Και για όσους βιάστηκαν να το προσπεράσουν ως «ένα ακόμα Ντουμπάι», το Final Four ήταν απλώς η αφορμή για να το ξανασυστήσουν στον χάρτη. Γιατί μπορεί το Ντουμπάι να δίνει την εντύπωση πως τα έχει όλα, αλλά το Άμπου Ντάμπι είναι αυτό που τα ελέγχει όλα.

Στο Άμπου Ντάμπι η δύναμη είναι αθόρυβη, αλλά παρούσα. Οι δρόμοι είναι πιο φαρδιοί, οι αποφάσεις πιο βαριές, και οι φιλοδοξίες… βασιλικές. Κι αν θες να καταλάβεις τη διαφορά;

Το Ντουμπάι φτιάχτηκε για να το θαυμάζεις. Το Άμπου Ντάμπι φτιάχτηκε για να το σέβεσαι.