O Uncle Chronis, κατά κόσμον Χρόνης Πολίτης, είναι από μία από τις πιο γνώριμες φιγούρες στον χώρο του. Ακόμα κι αν κάποιος δεν το ξέρει προσωπικά κάπου τον έχει δει σε κάποιο convention και για πάνω από 20 χρόνια διακονεί την τέχνη του piercing και ηγείται μιας μπριγάδας tattoo artists στον Χολαργό.
Σήμερα η υπόθεση του tattoo και του piercing είναι μια πολύ πιο απλή υπόθεση από ότι ήταν πριν από 20 χρόνια, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Σεφ, celebrities, reality shows έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την αλλαγή αυτή. Ωστόσο πίσω από αυτούς βρίσκονται άνθρωποι σαν τον Uncle Chronis που δούλευαν στα παρασκήνια αυτής της μετάβασης. Κάθε πρωτοπόρος έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει και αυτή είναι η ιστορία του Χρόνη.
Όλα ξεκίνησαν το 1996 σε ένα οικογενειακό ταξίδι με γονείς. Σε ηλικία 12 ετών ο προέφηβος Χρόνης είδε σε έναν δρόμο του Άμστερνταμ έναν τύπο με stretching στα αυτιά. Ήταν ένα πρωτόγνωρο θέαμα για κάποιον νεαρό από την Ελλάδα, σε μια εποχή που εδώ ζούσαμε ακόμα στα απόνερα της «Μάνας raver» και του φόβου απεναντι σε κάθε τι διαφορετικό. Ήταν μια εικόνα που τον χτύπησε σαν ρεύμα και του γέννησε έναν «έρωτα» που δεν έμελλε να ξεθυμάνει. Είχε την τύχη να ταξιδέψει αρκετά με τους γονείς του και να δει κι άλλους ανθρώπους με piercing και tattoo στην Ευρώπη. Αυτή η μόνιμη αποτύπωση μιας εικόνας στο σώμα τον γοήτευσε σε τόσο μεγάλο βαθμό που ήξερε ότι πλέον ήταν θέμα χρόνου να το κάνει κι αυτός.
Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε λίγο πριν την ενηλικίωση, πήγε με τη μητέρα του στο τατουατζίδικο στην ηλικία των 17 και το γεγονός ότι η μητέρα του πείστηκε πολύ εύκολα, του χάλασε την εφηβική επανάσταση που προετοίμαζε. Το γεγονός ότι ήταν ήδη πολύ ψημένος στη φάση αυτή τον βοήθησε να μπει όσο συντηρητικά έπρεπε. Το πρώτο ήταν ένα μικρό μέσα από το κάτω χείλος και μετά την ενηλικίωση ήρθε η παλάμη, το πόδι και μετά χάθηκε ο λογαριασμός. Αλλά κάθε ένα από αυτά σημαίνει και κάτι.
Κάθε tattoo είναι ένας χάρτης της ζωής σου, ένα διαφορετικού τύπου CV όπου καταγράφεις μόνιμα σημαντικές στιγμές, μέρη, ανθρώπους και ό,τι άλλο πιστεύει κανείς πως αξίζει να θυμάται για πάντα. Γι’αυτό κι έχει σημασία για τον Uncle Chronis να περιμένεις λίγο πριν κάνεις ένα μεγάλο tattoo σε κάποιο εμφανές σημείο.
Ο ίδιος ειδικεύεται στο body piercing όμως δεν πιστεύει πως υπάρχει κάποιος διαχωρισμός μεταξύ του piercing, του tattoo ή όποιου άλλου τρόπου επιλέγει κάποιος για να σημαδέψει το σώμα του. Για την ακρίβεια είναι όλα body modification, για παράδειγμα ακόμα και το bodybuilding είναι μια μορφή body modification, απλά ο καθένας επιλέγει τη μορφή που του ταιριάζει.
Αν υπάρχει μια μικρή διαφορά είναι στην ηλικία και στο βάπτισμα του πυρός. Για τους περισσότερους η εισαγωγή στον χώρο γίνεται με το κλασικό τρύπημα των αυτιών από μικρή ηλικία. Είναι πιο εύκολο έτσι κι αλλιώς το piercing γιατί το αποτέλεσμά του δεν είναι μόνιμο, αλλά αναστρέψιμο. Θα δει κάποιος το πώς είναι να αλλάζεις την εικόνα σου και αν σου αρέσει θα προχωρήσεις σε κάποια πιο μόνιμη αλλαγή όπως είναι το tattoo. Σε γενικές γραμμές όμως, η πορεία κάποιου στο tattoo και το piercing είναι συνήθως μια αλληλουχία επισκέψεων σε κάποιο studio.
Το Uncle Chronis Tattoo έχει ξεφύγει αρκετά από τη λογική του μικρού τατουατζίδικου και είναι περισσότερο μια κολεκτίβα στην οποία μπορεί να βρει ο οποιοσδήποτε τον τρόπο που θέλει για να διακοσμήσει μόνιμα το σώμα του. Η περιοχή του Χολαργού δεν είναι σίγουρα το προάστιο που θα περίμενε να δει κάποιος ένα tattoo studio πριν τις φυγόκεντρες δυνάμεις που άρχισαν να σπρώχνουν τα studios εκτός του αθηναϊκού κέντρου. Ο λόγος είναι πολύ απλός καθώς όταν μετά από 10 περίπου χρόνια σε διάφορα μαγαζιά, ο Χρόνης θέλησε να γυρίσει στα πάτρια εδάφη για να κάνει κάτι δικό του. Γέννημα θρέμμα Παπαγιώτης, αφού γκρέμισε το στερεότυπο του πώς μοιάζει κάποιος από του Παπάγου, ένα στερεότυπο που δεν πίστευε ποτέ, γύρισε στην ευρύτερη περιοχή για να στήσει το Uncle Chronis Tattoo. Εδώ δουλεύουν οχτώ tattoo artists, ένας ακόμα piercer, receptionists, εξωτερικοί συνεργάτες γραφίστες, social media, περίπου 15 άτομα σε έναν μεγάλο διώροφο χώρο που μοιάζει περισσότερο με έναν καθετοποιημένο χώρο τέχνης. Θα έλεγε κανείς πως είναι και μια εξέλιξη του είδους καθώς το tattoo έχει φύγει οριστικά από το ερασιτεχνικό στάδιο του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος και έχει περάσει σε μια πολύ πιο σοβαρή, ώριμη κι επαγγελματική φάση.
Είναι μια φυσιολογική εξέλιξη αυτή για τον Χρόνη που βλέπει το επίπεδο συνολικά του ελληνικού tattoo να έχει φτάσει, αλλά και να ξεπεράσει το αντίστοιχο επίπεδο χωρών του εξωτερικού με μεγαλύτερη παράδοση στον χώρο. Αυτή η καταιγιστική και ανέλπιστη εξέλιξη είναι και ο λόγος που δεν μπορεί να κάνει καμία πρόβλεψη για το μέλλον και δεν τον ενδιαφέρει. Μόδες ήρθαν και πέρασαν, θα έρθουν άλλες και δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσεις να κάνεις κάποια πρόβλεψη.
Η ίδια η πανδημία και το πώς έκανε άνω κάτω τη ζωή μας αυτά τα δύο τελευταία χρόνια είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν χρειάζεται, και δεν πρέπει, να κάνεις καμία πρόβλεψη. Μέρα με τη μέρα αντιμετωπίζεις αυτό που έρχεται. Για τον Χρόνη είναι και μια πολύ απελευθερωτική διαδικασία όλη αυτή. Αν δεν αγχώνεσαι για το μέλλον έχεις περισσότερη ενέργεια στο να δουλεύεις στο τώρα, σκύβεις το κεφάλι δουλεύεις και ζεις τη στιγμή και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Εξέλιξη υπάρχει ακόμα και στον κόσμο που δεν έχει ούτε ένα tattoo, ούτε ένα piercing, στο πώς βλέπει και πώς αντιμετωπίζει τον κόσμο που έχει επιλέξει να σημαδέψει το σώμα του. Το στίγμα σε μεγάλο βαθμό έχει ξεθωριάσει, σίγουρα είναι υπαρκτό για κάποιος ακόμα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν. Ο Χρόνης θυμάται χαρακτηριστικά ότι κάποτε καθόταν στο λεωφορείο και η θέση δίπλα του έμενε κενή και κανείς δεν ήθελε να κάτσει δίπλα του γιατί τον φοβόντουσαν. Λίγα χρόνια μετά και πλέον μπαίνει σε μια τράπεζα και στην ουρά με τους συνταξιούχους που πάνε να ενημερώσουν το βιβλιάριό τους θα του πιάσουν κουβέντα στον πληθυντικό για να του πουν ότι και τα εγγόνια τους έχουν κάποιο tattoo.
Αν πρέπει να ευχαριστήσει κάποιον για αυτή την αλλαγή, πέρα από όσους δούλεψαν γι’αυτή, είναι ο συνδυασμός σεφ και τηλεόραση. Από τη στιγμή που κάτι μπαίνει στην τηλεόραση και δεν προβάλλεται σαν αρνητικό πρότυπο, είναι κάτι που αποδαιμονοποιείται. Μέχρι να δούμε τον Σκαρμούτσο στην τηλεόραση, το tattoo για την Ελλάδα ήταν κομμάτι μιας συγκεκριμένης υποκουλτούρας. Το tattoo, τόσο για αυτούς που το είχαν, όσο και για τους εξωτερικούς παρατηρητές, ήταν ένα «πάσο» που σε έβαζε σε ένα συγκεκριμένο lifestyle, από μουσικό μέχρι μηχανόβιο. Τώρα όλο αυτό έχει γκρεμιστεί και το tattoo έχει αποκτήσει μια οριζόντια κοινωνική διαστρωμάτωση.
Το lockdown που έφερε η πανδημία ήταν μια πολύ περίεργη συνθήκη για όλους και για τον Χρόνη ακόμα περισσότερο. Στους 7 μήνες που έμεινε κλειστός ο κλάδος, ίσως το μεγαλύτερο διάστημα μετά της διοργάνωση συναυλιών κλπ, ήταν μια ευκαιρία για τον ίδιο για να αφοσιωθεί στον εαυτό του. Στην αρχή ίσως και να το επιζητούσε να κάνει γυμναστική, να περπατήσει, να κάνει ένα διάλειμμα από όλα και να βρει με τον εαυτό του μέσω μιας εσωτερικής αναζήτησης που δεν είχε τον χρόνο να την κάνει με τους κανονικούς ρυθμούς της ζωής πριν την πανδημία. Από την άλλη το διάλειμμα αυτό ήταν πολύ πιο μεγάλο από όσο θα ήθελε, και αναπόφευκτα ήρθε η κόπωση, 7 μήνες είναι ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα αποχής από το να κάνεις αυτό που πραγματικά σου αρέσει.
Το άνοιγμα όμως ήταν τόσο λυτρωτικό που δεν το σκέφτεται καν. Μια λύτρωση που ήρθε από το πώς υποδέχτηκε ο κόσμος την άρση του lockdown. Ήταν λίγο Black Friday η φάση, ο κόσμος ήταν πραγματικά ανυπόμονος, γέμισε τον χώρο και τη λίστα των ραντεβού στη στιγμή. Ήταν μια εύκολη επιστροφή στην όποια κανονικότητα, γιατί για τον χώρο το πρωτόκολλο υγιεινής με τις μάσκες, τις απολυμάνσεις και τα αποστειρωμένα εργαλεία ήταν κανόνας εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Αυτό που δεν ήταν τόσο ανεμενόμενο, είναι το πόσο διψούσε ο κόσμος και τι προσδοκούσε από το άνοιγμα. Άλλοι έχασαν αγαπημένα πρόσωπα, άλλοι απλά ζορίστηκαν από τον εγκλεισμό, όλοι είχαν κάποιας μορφής τραύματος από αυτή την εμπειρία και χάρηκε ιδιαίτερα που πάρα πολλοί διάλεξαν να κάνουν ένα tattoo ή ένα piercing ως τρόπο επούλωσης αυτού του τραύματος κάνοντας ένα δώρο στον εαυτό τους. Ήταν μια επιβεβαίωση της πεποίθησης που υπάρχει στον χώρο ότι το tattoo είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας και αυτή η «έκρηξη» που παρατηρήθηκε τις πρώτες μέρες του ανοίγματος ήταν κάτι που τον γέμισε. Είναι σίγουρα πολύ όμορφο να βλέπεις και πάλι όλους αυτούς τους φίλους που περίμεναν πώς και πώς για να κάνουν ακόμα ένα tattoo ή piercing, αλλά το γεγονός ότι βοηθάς έμπρακτα να ξορκίσουν το κακό, σε γεμίζει ακόμα περισσότερο αποδεικνύοντας ότι είσαι πραγματικά χρήσιμος για το κοινωνικό σύνολο.
Στο τέλος αυτό που μένει είναι μια σχέση που ξεπερνάει κατα πολύ τη σχέση πελάτη-παροχής υπηρεσιών. Μετά από 20 χρόνια ο θείος Χρόνης βλέπει γύρω του «ανίψια» που έχουν μεγαλώσει μαζί του κι έχει μεγαλώσει μαζί τους. Ένα community κι ένας δεσμός που πρόκειται αντέξει για τουλάχιστον άλλα 20 χρόνια.
