Τον τελευταίο καιρό, έχουμε καθηλωθεί μπροστά στην τηλεόρασή μας εγώ κι η μάνα μου ψάχνοντας στο GNTM την ιδανική νύφη για να σπιτώσουμε.
Μέρες τώρα, από τότε που η Ηλιάννα τοχωκάνεικιεγώαυτόδενείναικάτιαπόμέναείναιόχι Παπαγεωργίου, το είχε στενοχωρήσει το κορίτσι επειδή το στήθος της δεν είχε ακριβώς τα σωστά τεταρτημόρια όπως ορίζει η ίδια για ένα σωστό στήθος μοντέλου.
Από τότε και κάθε μέρα, η καψούρα μου για την Ειρηνούλα ολοένα και μεγάλωνε. Έβλεπα αυτό το ντροπαλό προσωπάκι, αυτό το σεμνότυφο παπάκι, αυτή την χαμηλοβλεπούσα νέα και είχαμε συμφωνήσει με τη μητέρα ότι ναι, αυτό είναι κορίτσι για σπίτι.
Όχι σαν τις άλλες τις κάρχιες εκεί μέσα, που κοιτάνε πώς η μία θα φάει την άλληνα και πώς θα επιβιώσουν από τα νύχια που έχουν απλώσει εκείνες οι τρεις ύαινες.
Ωραίο ξηγημένο κοριτσάκι ναούμ, συνεσταλμένο, ευγενικό, με τρόπους, που λέω νταξ, εδώ είμαστε, θα το πάρω σπίτι.
Μέχρι που πέφτω πάνω σε ΑΥΤΟ:
Γιατί το έκρυψες Ειρηνούλα; Γιατί δεν μίλησες ποτέ; Γι' αυτό οι ντροπές; Γι' αυτό τα χαμηλά βλέμματα; Γι' αυτό παρίστανες τη διαφορετική; Δεν είχα πρόβλημα όταν πήγες στην Πάνια, ίσα-ίσα.
