Υπάρχουν οι φίλοι της Ρεάλ και οι haters. Υπάρχουν αντίστοιχα οι φίλοι της Λίβερπουλ και οι αντίστοιχοι haters. Υπάρχουμε κάποιοι αφάνταστα τυχεροί και ευτυχισμένοι άνθρωποι που αγαπάμε και τις δυο αυτές ομάδες, οπότε στον τελικό θα είμαστε χαλαροί στην καναπεδάρα μας, θα χειροκροτάμε σαν sportsmen όλες τις καλές προσπάθειες και θα είμαστε «φίλαθλοι» σε μια από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μας που δεν θα είμαστε οπαδοί. Και υπάρχουν και ένα σωρό ουδέτεροι που θα απολαύσουν έναν τελικό που αναμένεται υπέροχος.
Αφήστε για λίγο στην άκρη παρακαλώ τις οπαδικές κορόνες και τις υστερίες για το χέρι που δεν δόθηκε και το οφσάιντ που κακώς δόθηκε, τις θεωρίες συνωμοσίας για την ΟΥΕΦΑ που ήθελε την τάδε ομάδα και έσπρωξε τη δείνα ομάδα. Με το χέρι στην καρδιά, είχε κανένα «βάσανο» η ΟΥΕΦΑ να πάει με το στανιό τη Ρεάλ σε τρίτο συνεχόμενο τελικό; Νομίζει κανείς ότι κοτζάμ Μπάγερν, είναι αβοήθητη και «καημενούλα» και την κυνηγάει το σύστημα; Ότι η Λίβερπουλ είναι χωμένη μέσα στα κέντρα των αποφάσεων; Ή μήπως θεωρεί κανείς ότι δεν θα «βόλευε» για λόγους εμπορικούς και μαρκετινίστικους να πάει η Ρόμα τελικό, με δυο κολλητές γκράντε ανατροπές; Οπότε ας μην λέμε και αναπαράγουμε αστειότητες κι ας δεχτούμε αυτό που στην Ελλάδα ξορκίζουμε: το ανθρώπινο λάθος, που δεν κρύβει σκοτεινές ιστορίες και «δάκτυλους». Λίγο υπομονή επίσης: έρχεται το VAR και τελειώνουν τα βάσανά μας…
Στα σημαντικά τώρα, τα ποδοσφαιρικά
Από τη μια έχουμε τη Ρεάλ, που έχει πάρει «εργολαβία» τους τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Τρίτος συνεχόμενος, τέταρτος σε πέντε χρόνια, εκεί που έμενε συνεχώς εκτός νυμφώνος, ξαφνικά σαν να πήρε φόρα και δεν λέει να σταματήσει. Με προσωπικότητα και πρόγραμμα – έχασε νωρίς κάθε ελπίδα για πρωτάθλημα κι αντί να κυνηγάει ανεμόμυλους σαν άλλος Δον Κιχώτης, αφοσιώθηκε στο πρωτάθλημα. Χωρίς να στηρίζει τις επιτυχίες της στη «δύναμη της έδρας» αλλά παίρνοντας μεγάλα αποτελέσματα εκτός έδρας. Χωρίς «εύκολο πρόγραμμα» όπως συνέβη σε προηγούμενες χρονιές, αλλά αποκλείοντας μεγαθήρια, είτε με φανέλα – τσιγαρόχαρτο όπως η Παρί, είτε με φανέλα που ζυγίζει τόνους, όπως η Γιουβέντους και η Μπάγερν.
Κι από την άλλη η Λίβερπουλ, η πιο ενδιαφέρουσα «δεσποινίς» στον φετινό θεσμό. Με άμυνα «όσα έρθουν κι όσα πάνε» αλλά με επίθεση «να’χα χίλια μάτια να τη βλέπω». Το τρίο της χαράς Σαλάχ – Φιρμίνο – Μανέ, κάνει πράγματα ασύλληπτα, τόσο σπουδαία, που διορθώνουν κάθε «Λοβρενιά», κάθε απονενοημένο διάβημα του Κάριους και κάθε ζεϊμπεκιά του Χέντερσον. Μοίρασε οκτάρες, μοίρασε πεντάρες, σκόρπισε κάθε αντίπαλη άμυνα, έκανε τον Κουτίνιο να ξεχαστεί μέσα σε λίγες εβδομάδες και έφτασε πανάξια σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ 11 χρόνια μετά απ’ αυτόν της Αθήνας.
Έχει φαβορί ο τελικός αυτός και το φαβορί είναι η Ρεάλ. Λόγω know – how. Λόγω Ζιντάν. Λόγω πληρότητας σε όλες τις θέσεις και όχι ανισορροπία (δηλαδή πολύ καλή μπροστά αλλά σκορποχώρι πίσω). Λόγω των παικτών που το σήκωσαν και πέρυσι και πρόπερσι και πριν τέσσερα χρόνια και δεν θα τρέμουν τα πόδια τους σαν έφηβοι που πάνε να κάνουν σεξ για πρώτη φορά. Αλλά η Λίβερπουλ δεν πάει σαν «φτωχός συγγενής», ούτε σαν εκείνη την ομάδα που συμμετέχει στο σόου των Χάρλεμ Γκλοουμπτρότερς. Πάει αντιθέτως ως η ομάδα που έχει παίξει φέτος στη διοργάνωση το πιο παραγωγικό, το πιο εντυπωσιακό, το πιο χορταστικό ποδόσφαιρο από τους «32» που ξεκίνησαν.
Χίλια μακάρι να παίξουν οι δυο ομάδες όπως περίπου έπαιξαν όλη τη χρονιά: με το μυαλό στην επίθεση κι όχι στην άμυνα. Με τη λογική «να βάλουμε περισσότερα απ’ όσα θα φάμε» κι όχι «να κρατήσουμε το μηδέν πίσω και κάπως θα βρούμε ένα γκολ μπροστά». Θέλω να πιστεύω ότι αυτό θα κάνουν, διότι απλούστατα δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, δεν είναι στο DNA τους να αμύνονται, δεν είναι στη φιλοσοφία ούτε του Ζιντάν, ούτε του Κλοπ αυτού του είδους το παιχνίδι. Κι ούτε βέβαια προλαβαίνουν να το «μάθουν» μέσα σε λίγες μέρες, ακόμα κι αν το ήθελαν. Ναι, θα έχει μπόλικη τακτική το ματς. Και διάθεση να βρουν και οι μεν και οι δε χώρους για να ξεχυθούν στην αντεπίθεση. Θα δουλέψουν πολύ στις στατικές φάσεις, που μπορούν αβάδιστα να τους δώσουν γκολ και να αλλάξουν τα δεδομένα. Θα δώσουν σκληρή μάχη για τον έλεγχο του κέντρου. Όλα αυτά τα περιμένουμε να συμβούν. Αλλά περιμένουμε να συμβούν επίσης πολλά και ωραία πράγματα στις δυο περιοχές – αυτό δεν είναι το ποδόσφαιρο που αγαπάμε στο κάτω – κάτω;
