Σε γενικές γραμμές το «ποδόσφαιρο» που δεν παίζεται με τα πόδια δεν μου είναι μια εντελώς άγνωστη ποσότητα. Μολονότι το όνομά του δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα, σαν παιχνίδι βγάζει πολύ μεγαλύτερο νόημα σε σχέση με το baseball το οποίο ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς παίζεται, αλλά και γιατί παίζεται. Λίγο οι αμερικανικές teen movies, λίγο η ανθρώπινη περιέργεια που προκάλεσε ο μύθος του απερχόμενου GOAT του αθλήματος Tom Brady, με έβαλαν στη διαδικασία να περάσω για λίγο στην αντίπερα αθλητική όχθη του Ατλαντικού.
Ξεναγός σε αυτό το ταξίδι ο Νικόλας, φίλος που το παρακολουθεί χρόνια το άθλημα από τη φάση των ημιτελικών, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να μου αποκαλύψει τα μυστικά της οβάλ μπάλας σε ένα ταχύρυθμο μάθημα διάρκειας τεσσάρων quarter.
Η ώρα είναι 1:30 και το τελετουργικό του Super Bowl ξεκινάει την ώρα που όλα παγώνουν στην Αμερική. Πέντε αεροπλάνα της Πολεμικής Αεροπορίας, μεταξύ αυτών κι ένα παλαίμαχο Ρ-51 Mustang πετούν σε σχηματισμό χαμηλά πάνω από το SoFi Stadium και ο εθνικός ύμνος δεν ψάλλεται όπως εδώ, αλλά τραγουδιέται σαν pop επιτυχία. Όλα είναι θέαμα στην Αμερική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και λιγότερο συγκινητικά. Το μικτό άγημα των ενόπλων δυνάμεων παρουσιάζει τη σημαία και δίνει το σύνθημα για μία πραγματικά εθνική γιορτή.Σε μια χώρα που ακόμα και η ψηφοφορία για τις προεδρικές εκλογές γίνεται σε καθημερινή, για το Super Bowl υπάρχει η εξαίρεση της Κυριακής. Όλοι θέλουν να δουν το Super Bowl και ευτυχώς για τους περισσότερους διεξάγεται σε ημέρα αργίας.
Κόρωνα-γράμματα από τον διαιτητή λίγο πριν την έναρξη του τελικού και κάπου εκεί τελειώνουν όλες οι ομοιότητες με ό,τι ήξερα μέχρι τότε. Στη σέντρα βρίσκονται οι Cincinnati Bengals απέναντι από τους Los Angeles Rams, αμφότερες οι ομάδες outsiders και στην αρχή της σεζόν οι πιθανότητες που έδιναν σε κάθε μία από αυτές να βρεθεί στο Super Bowl, κυμαίνονταν από μία στις 75, μέχρι μία στις 100. Ελαφρύ προβάδισμα σαν φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου είναι οι πρακτικά γηπεδούχοι Rams, αν και αυτά μικρή σημασία έχουν στην Αμερική, ειδικά σε έναν τελικό.
Η έναρξη του αγώνα συνοδεύεται από τα πρώτα ενστικτώδη «άουτς» και αντανακλαστικές κινήσεις στον καναπέ σαν να προσπαθείς να αποφύγεις μεθυσμένους Άγγλους τουρίστες στη Ρόδο. Συνηθίζεις εύκολα στο θέαμα όμως. Η βίαιες συγκρούσεις τελικά δεν είναι τελικά σαν κριάρια τον Μάιο, αλλά πολύ προσεκτικά σχεδιασμένες κινήσεις. Δεν είναι τυχαίο που ο προπονητής, ή μάλλον ακριβέστερα προπονητές, έχουν τόσο σημαντικό ρόλο, ακόμα και σε χαζοχαρούμενες ταινίες. Υπάρχει άλλος προπονητής για την επίθεση, άλλος για την άμυνα και άλλος για τις ειδικές φάσεις. Μιλάει συνεχώς μεσω ακουστικού με τον αρχηγό της ομάδας και του μεταφέρει οδηγίες και τακτικές. Κρύβει το στόμα του όταν μιλάει και τον παίρνει η κάμερα γιατί από την αντίπαλη ομάδα μπορούν να διαβάσουν τα χείλη του και να προδοθεί το σχέδιό του. Πώς είναι στο ποδόσφαιρο κάτι σεβάσμιες μορφές που φωνάζουν «΄Ελα πάμε δυνατά» και κάπου εξαντλείται ο καθοδηγητικός τους ρόλος; Ε, καμία σχέση.
Οι Rams επιβεβαιώνουν το τίτλο του φαβορί και πετυχαίνουν σχετικά εύκολα το πρώτο touchdown του αγώνα. Αλλά η βραδιά είναι πολύ μεγάλη ακόμα. Είναι πολύ εντυπωσιακό το πώς αντιμετωπίζεται ο quarterback της κάθε ομάδας, και δεν χρειάζεται να είναι ο Tom Brady για να απολαμβάνουν βασιλικής μεταχείρισης. Ξέρουμε πολύ καλά ότι και στο δικό μας ποδόσφαιρο υπάρχουν οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες, από τον Messi μέχρι τον Zidane, αλλά με τη διαφορά ότι οι «δικοί» μας ηγέτες κατάφεραν να αποκτήσουν τον τίτλο και το στάτους τους λόγω των επιδόσεων και της προσωπικότητάς τους. Στο άλλο ποδόσφαιρο ο quarterback είναι ex officio και de jure ηγέτης και ο σύνδεσμος κάθε παίκτη αλλά και όλης της ομάδας με την τεχνική ηγεσία. Είναι αυτός που θα μοιράσει τις φαρμακερές πάσες και φάει το περισσότερο ξύλο για την ομάδα. Αλλά δεν κερδίζει μόνος του ένας ο quarterback.
Στο δεύτερο quarter o receiver των Rams, Odell Beckham Jr, τραυματίζει το γόνατό του σε μια υπερσπροσπάθεια να κρατήσει την μπάλα. Γιατί στο NFL δεν αρκεί να κρατάς την μπάλα, αλλά να το κάνεις και με το πόδι να σε στηρίζει γερά. Ο τραυματισμός ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας για τους Bengals το οποίο δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτο. Σε ένα άθλημα που βασίζεται τόσο πολύ στην προσκετική τοποθέτηση των παικτών πίσω από κάθε play και κάθε γιάρδα μετράει σαν να πρόκειται για τα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, κάθε ξαφνική αλλαγή διαταράσσει την ισορροπία και μοιράζει την τράπουλα από την αρχή, all bets are off.
Το ημίχρονο σε άλλα αθλήματα σημαίνει ανεφοδιασμός σε φαγητό, επίσκεψη στην τουαλέτα, σκρολάρισμα στο κινητό και γενικά μια κάποια αποχή από την τηλεόραση, όχι ομως και για το Super Bowl. Το show του ημιχρόνου μπορεί να κρατάει 15-20 λεπτά, αλλά είναι Το show. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά το γκαζόν εξαφανίζεται από το γήπεδο, στήνεται μια σύμπλεγμα σπιτιών που θα ήταν προσβλητικό να το πούμε απλά σκηνικά και τότε κάνει την εμφάνισή του ένα line up το οποίο θα μπορούσε να στηρίξει ένα ολόκληρο τριήμερο φεστιβάλ. Dr. Dre, Kendrick Lamar, Snoop Dogg, Mary J. Blige και ο Eminem έδωσαν ένα συμπυκνωμένο show από τη μουσική ιστορία του Los Angeles της τελευταίας 25ετίας.
Η επίτευξη αυτού του καλλιτεχνικού άθλου ίσως και να συγχωρεί αυτή την κατασπατάληση ονομάτων και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Μια καλλιτεχνική έκφραση που δεν μπόρεσε να περιοριστεί ούτε από τη σύντομη διάρκεια του show, αλλά ούτε και από το σφιχτό πρόγραμμα της από τα πάνω εφαρμοσμένης πολιτικής ορθότητας. Παρά την απαγόρευση, ο Eminem ολοκλήρωσε την εμφάνισή του με ένα παρατεταμένο “take a knee” δίνοντας το πιο ηχηρό μήνυμα της ημέρας.
Η επιστροφή στην αγωνιστική δράση συνοδεύτηκε με μια κάποια αποκατάσταση της ισορροπίας. Αργά, αλλά σταθερά, το όποιο πάνω χέρι είχαν οι Bengals, εξανεμίστηκε. Όσο ξύλο και να έφαγε ο quarterback της ομάδας, Joe Burrow, αυτό δεν ήταν αρκετό. Μια πάσα των Rams που έμοιαζε περισσότερο με από μακριά πέρασμα κλωστής σε βελόνα, το γήπεδο άρχισε να γέρνει. Η μαγεία ενός αθλήματος που βασίζεται στη στρατηγική και μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, όχι με επίτευξη πόντων, αλλά μια συνθήκη που μπορεί να γεννήσει πόντους, μια πάσα.
Μένουν κάτι λιγότερο από δύο λεπτά για τη λήξη του αγώνα και οι Rams με ένα touchdown γυρίζουν το σκορ και προηγούνται. Η αγωνία κρατάει μέχρι το τέλος και ο πόλεμος φθοράς απέναντι στους Bengals θα κρατήσει ένα λεπτό ακόμα. Να που ένα εντελώς άγνωστο άθλημα γεννάει αδρεναλίνη ακόμα και σε μένα τον αδαή.
Τελικά οι παίκτες των Rams θα φορέσουν το δαχτυλίδι του πρωταθλητή νικώντας με 23-20. Ανάμεσα στους νικητές ήμουν κι εγώ που γνώρισα έναν εντελώς νέο κόσμο. Πέρα από τα κλισέ, το ποδόσφαιρο που παίζεται με τα χέρια είναι όντως ένα άθλημα, αλλά και ένα θέαμα που αξίζει. To NFL ανοίγει τα φτερά του και φέτος θα δούμε αγώνες της κανονικής σεζόν και στην Ευρώπη. Εκτός από τρεις αγώνες που θα διεξαχθούν στο Ηνωμένο Βασίλειο, θα δούμε κι έναν στο Μόναχο, στο γήπεδο της Bayern. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι αγώνες στη Γερμανία τα επόμενα 4 χρόνια, ίσως και αλλού στην Ευρώπη. Μήπως να φέρναμε και στην Ελλάδα κάποιον αγώνα;
