Την εξέγερση από την πλευρά του αγγλικού ποδοσφαίρου, απέναντι στην ισπανική κυριαρχία, την φανταζόμασταν ακριβώς έτσι. Εμφατικά, μεγαλοπρεπέστατα, συγκινητικά και δίκαια. Η νίκη της Λίβερπουλ απέναντι στην Μπαρτσελόνα, ήταν η σκληρή για τους Ισπανούς επιβεβαίωση, πως η μεσογειακή τους μεγαλοπρέπεια έφτασε στον πάτο και η αλαζονική τεχνική τους κατάρτιση, μηδενίστηκε από το χοντροκομμένο βρετανικό πάθος.
Το κάθετο, δυναμικό ποδόσφαιρο, κέρδισε το σύνθετο, το πολύπλοκο και το γεμάτο υπολογισμούς ποδόσφαιρο. Το Λίβερπουλ-Μπαρτσελόνα είναι απλά ένα παράδειγμα. Η χρησιμοποίηση αυτού, γίνεται διότι αντιπροσωπεύει και εκπροσωπεί αυτό που πολλοί από εμάς επιζητούσαμε. Να δούμε τις αγγλικές ομάδες ψηλά, το αγγλικό πρωτάθλημα ακόμα ψηλότερα και το ισπανικό, υπερτιμημένο και άνισο σύστημα, να σκέφτεται αν τελικά αξίζει να υπάρχει.
Δεν υπάρχει κανένα μυστικό, κανένα κρυφό χαρτί και καμία τυχαιότητα στην ανύψωση των αγγλικών ομάδων από την αφάνεια που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια. Τέσσερις ικανότατοι προπονητές, οι Γκίργκεν Κλοπ, Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, Ουνάι Έμερι και Μαουρίτσιο Σάρι, ο καθένας με τις δικές του μεγάλες ή μικρές παραστάσεις, μπόρεσαν και έβγαλαν εις πέρας την δύσκολη αλλά καλά προγραμματισμένη αποστολή: Πάμε από τον αρχή, αυτή την φορά αφήνοντας ξένες ποδοσφαιρικές κουλτούρες να μας οδηγήσουν. Ο Πεπ Γκουαρδιόλα, άσχετα αν ακόμα δεν έχει καταφέρει να φτάσει την Μάντσεστερ Σίτι στο σημείο που επιθυμεί, έχει παίξει καταλυτικό ρόλο σε αυτό.
Ο συνδυασμός της αγγλικής φιλοσοφίας και η παραδοχή πως το ποδόσφαιρο εξελίσσεται, είναι ίσως ο κυριότερος λόγος που φέτος, σε Μαδρίτη (Τότεναμ-Λίβερπουλ) και Μπακού (Τσέλσι-Άρσεναλ), θα δούμε τέσσερις αγγλικές ομάδες. Μήπως είναι καιρός για το ισπανικό ποδόσφαιρο να αναθεωρήσει και να τροποποιηθεί; Το κόκκινο λαμπάκι έχει ανάψει και το πρόβλημα, εκτός από συλλογικό, εμφανίζεται και σε επίπεδο εθνικής.
Σε αυτό το σημείο να πούμε πως ο Κριστιάνο, δεν θα έμενε για πάντα στη Μαδρίτη…
