Η πρώτη φορά που έσκασα λάστιχο στη ζωή μου ήταν την πρώτη κιόλας εβδομάδα που οδήγησα. Με το γνωστό και μη εξαιρετέο «Ν» στην πλάτη του αυτοκινήτου, είχα αναλάβει το καθήκον να μεταφέρω την παρέα μου προς κι από ένα πάρτι σε εξοχικό στον Κάλαμο. Όλοι τους οδηγοί, περιμέναν την ευλογημένη στιγμή που θα αναλάβω και εγώ καθήκοντα «σοφέρ», μιας και μέχρι εκείνη τη στιγμή έκαναν συνέχεια εκείνοι τις «ταριφιές».
Γυρνώντας τρομερά χαρούμενοι ξημερώματα, έχοντας οι άλλοι πιει σα να μην υπάρχει αύριο, κάπου εκεί στις εσχατιές της Αττικής, είχε πιάσει μια δυνατή βροχή Ιούνιο μήνα. Με δυνατά τη μουσική και καθώς οι «ευτυχισμένοι κολλητοί» έκαναν sing along μέσα στα αυτιά μου, ο συνδυασμός απειρίας και βραδινής αποχαύνωσης με έκαναν να μη δώσω τρομερή σημασία σε ένα πολύ χαρακτηριστικό θόρυβο που ακούγεται κάπως σαν «μπαπ-μπουπ».
Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω θα καταλάβαινα πως η ζημιά είχε γίνει –είχα βουτήξει κανονικά σε μια λακκούβα να, σαν και αυτές που ξέρουν να αφήνουν οι εργολάβοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας, με αποτέλεσμα το λάστιχο μου να κλατάρει. Κι όταν λέμε για λακούβα, καταλαβαίνεις νομίζω πως δε μιλάμε για κάτι απλό, αλλά για τις «μαύρες τρύπες» που ως γνωστόν συναντάμε όλοι οι οδηγοί στην χώρα μας.
Σταματήσαμε το αυτοκίνητο, οι άλλοι χώθηκαν κάτω από μια στάση λεωφορείου. Κάθονταν και με κοίταζαν ημιμεθυσμένοι με ύφος «ξέρεις τι πρέπει να κάνεις». Μπορεί να σου ακούγονται αναίσθητοι αλλά, η μαύρη αλήθεια, είναι πως καλά έκαναν. Επί τουλάχιστον δύο χρόνια, μου έκαναν το «σοφέρ» και σε αντίστοιχες περιπτώσεις εγώ έκανα τον «Κινέζο» προβάλλοντας ως άλλοθι την απειρία μου. Ούτε τον γρύλο δεν τους έδινα…
Έτσι, λοιπόν, πλήρωσα πολύ ακριβά την παλιά μου αδιαφορία. Όντας άσχετος προσπαθούσα μέσα στη βροχή να αλλάξω λάστιχο. Για καλή μου τύχη, ή μάλλον για να το πω καλύτερα από καθαρή τύχη, κατάφερα να βάλω τη ρεζέρβα.
Επί όμως ενός κακού μύρια κακά έπονται, μερικά χιλιόμετρα παρακάτω κι ενώ έψαχνα απεγνωσμένα για βενζινάδικο κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Όπως αποδείχθηκε το κακό μου προαίσθημα είχε βάση. Και τρομερό χαβαλέ για τους άλλους που έβαλαν τα γέλια (μέσα στο μεθύσι τους).
Η μαύρη τρύπα των ελληνικών δρόμων δε μου είχε φάει ένα αλλά δύο λάστιχα τελικά! Μείναμε κάπου εκεί στις ερημιές των Βορείων Προαστίων με ένα ακινητοποιημένο αυτοκίνητο και την ελπίδα πως κάποιο φορτηγό με καρότσα θα μας πάει παρακάτω μιας και δεν είχαμε καμία ιδέα για το που είμαστε ώστε να ενημερώσουμε αντίστοιχα την οδική βοήθεια! Αγνές εποχές τότε, δίχως Gps…
Όπως καταλαβαίνεις από τότε μέχρι σήμερα με πιάνει σύγκρυο στην ιδέα πως θα σκάσει το λάστιχο. Πες μου έχω άδικο με αυτά που είχα τραβήξει την πρώτη φορά; Μάλλον, λοιπόν, καταλαβαίνεις πως όταν άκουσα για το Bridgestone Driveguard, το λάστιχο που δεν χρειάζεται ρεζέρβα, και σου εξασφαλίζει 80 χλμ. ζωής ακόμα κι όταν σκάσει, έτρεξα να τα πάρω. Διότι φίλε μου, όταν σκάει το λάστιχο μου, δε θέλω να σκάω! Θέλω να φτάνω μέχρι το σπίτι μου ή έστω μέχρι το επόμενο βενζινάδικο με ασφάλεια και κυρίως ηρεμία.
