Music sounds like me - it sounds like Jack Daniel’s

Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Δέδες

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μουσική ήταν και παραμένει εξαιρετικά σημαντική. Ίσως είναι τα θεμέλια, ο ακρογωνιαίος λίθος, αυτό που το κρατάει όρθιο σε όμορφες και δύσκολες στιγμές που καλείται να αντιμετωπίσει μία οικογένεια. Η μουσική δεν υπάρχει απλά για να μας διασκεδάζει στο παρόν, υπάρχει επίσης για να μας μεταφέρει στο παρελθόν, εκεί που έζησαν οι παλαιότερες γενιές τις δικές τους ανεπανάληπτες στιγμές. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο ήρθα σε επαφή με τη μουσική όπως τη γνωρίζω σήμερα, μέσω του παρελθόντος, όταν ο πατέρας μου νοσταλγούσε μια καλοκαιρινή βραδιά τα τραγούδια που επέλεγε για να διασκεδάσει τους πελάτες στο κλαμπ που δούλευε. Υπήρξε DJ και όταν αποφάσισε πως βρισκόμουν σε μία ηλικία που μπορούσα να κατανοήσω κάποια πράγματα με μια πιο ώριμη ματιά, μου μίλησε για αυτή την περίοδο.

Η μεταφορά του «μικροβίου» από πατέρα σε γιο ήταν αναπόφευκτη. Στον ελεύθερό μου χρόνο παίζω σε διάφορα μπαρ ξεσκονίζοντας τις μουσικές μου ανησυχίες. Στη συνέχεια ακολούθησε μία ακόμα συνέχιση ή καλύτερα σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν. Μου έδωσε να καταλάβω πως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ήχο των βινυλίων και πως μία συλλογή από δίσκους είναι απαραίτητη για κάποιον που εκτιμά την καλή μουσική. Ένα ακόμα σημαντικό μάθημα, το οποίο κατάλαβα στην πράξη, είναι πως το ποιοτικό άκουσμα συνδέεται πάντα με το καλό ποτό. Τα λόγια του με ακολουθούν μέχρι και σήμερα, όταν φτάνω στα μαγαζιά και επιλέγω τα τραγούδια τα οποία θα μας συντροφεύσουν τη νύχτα. Το Jack Daniel’s on the rocks βρίσκεται στο χείλη μου κάθε φορά που σκέφτομαι την ατάκα του πατέρα μου. «Η καλή μουσική πάει πάντα με ένα καλό ποτό». Είχε δίκιο και τοJack Daniel’s Old No7© είναι η απόδειξη.

Εκείνος είναι της rock, εγώ περισσότερο της jazz και των blues. Φυσικά πάντα βρίσκουμε κοινά ακούσματα, όταν βάζουμε τους δίσκους μας και απολαμβάνουμε το Jack μας. Κάθε φορά έχει και μία νέα ιστορία να μου πει για τα χρόνια που έπαιζε ως DJ. Μοιάζω με μικρό παιδί που κοιτάζει το ίνδαλμά του στα μάτια. Αυτό το παιχνίδι δεν σταματάει ποτέ. Όταν ολοκληρώνει την τελευταία του πρόταση, είναι η δική μου σειρά να του μιλήσω για τις δικές μου όμορφες στιγμές πίσω από το booth και με τα ακουστικά στα κρεμασμένα στο λαιμό μου. Αν και οι εποχές μας είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που δημιουργούν μερικές αόρατες αλυσίδες που τις φέρνουν κοντά, υπερβολικά κοντά. Αυτές οι κουβέντες μεταξύ πατέρα και γιου γίνονται συνήθως όταν βάζουμε δίσκους του Frank Sinatra. Ο τεράστιος αυτός τραγουδιστής και ηθοποιός είχε αδυναμία στο Jack Daniel’s Old No7©, όπως και εμείς.

Φυσικά ο Frank Sinatra και η μουσική του δεν περιορίζεται στις στιγμές με τον πατέρα μου. Προσπαθώ να θυμηθώ έστω και μία φορά που να μην έχω επιλέξει ένα από τα τραγούδια του στο πρόγραμμά μου. Η χροιά του, οι απαλές νότες του σαξοφώνου καθώς η φωνή του φτάνει στα αφτιά των πελατών, δημιουργεί μια παράλληλη πραγματικότητα, μία μικρή εσοχή που μπορεί να σε ταξιδέψει στο παρελθόν. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το Jack Daniel’s Old No7© που βρίσκεται δίπλα μου. Πλέον τα άτομα που δουλεύουν πίσω από την μπάρα δεν με ρωτούν τι πίνω. Είναι η πρώτη τους σκέψη όταν με βλέπουν. Γνωρίζουν πως το ποτό μου είναι η έμπνευσή σου σε αυτές τις περιπτώσεις. Όταν από τα ηχεία ακουστεί το My Way, τότε ξέρουν πως ήρθε η ώρα να με σερβίρουν.

Εκτός από το να μοιράζομαι τα τραγούδια που αγαπώ με άλλους, μου αρέσει επίσης να περνώ χρόνο με τον εαυτό μου και να ανακαλύπτω νέες μελωδίες. Στο σπίτι το πικ απ περιμένει ανυπόμονα το πότε θα επιστρέψω ώστε να το χρησιμοποιήσω και να τοποθετήσω πάνω σε αυτό τους νέους μου δίσκους. Είναι μια ιεροτελεστία, μια μορφή ρομαντισμού που μόνο ένας άνθρωπος που λατρεύει πραγματικά τη μουσική μπορεί να καταλάβει και να νιώσει. Η βελόνα που ακουμπά το βινύλιο, ο περίεργος ήχος στο ξεκίνημα, η πρώτη νότα που βγαίνει από τα ηχεία και το τέλος ενός τραγουδιού με γεμίζουν με ένα περίεργο συναίσθημα που δεν μπορώ να εξηγήσω. Είναι η τέλεια στιγμή, είναι μερικά λεπτά εσωτερικής κορύφωσης που μπορεί να σου προσφέρει μονάχα η μουσική.

Το Jack Daniel’s Old No7© είναι πάντα εκεί, έτοιμο να κάνει τη μαγική διαδικασία της επιλογής του επόμενου δίσκου ακόμα πιο ευχάριστη. Ίσως δεν μάθω ποτέ το λόγο που θεωρώ τη μουσική τόσο σημαντική και μάλλον εκεί βρίσκεται η ουσία, στο μυστήριο που μας κάνει να θέλουμε να ακούσουμε και να μάθουμε ακόμα περισσότερα για τον εαυτό μας μέσω των συναισθημάτων που μας δημιουργεί ένα όμορφο τραγούδι καθώς κλείνουμε τα μάτια μας στην πολυθρόνα μας μετά από μία κουραστική μέρα. Ήρθε η ώρα να γεμίσω το ποτήρι μου με πάγο. Το Jack on the rocks στέκεται περήφανο δίπλα στο πικ απ μου. Άλλη μία μουσική περιπέτεια ξεκινά.