Ήταν Τετάρτη απόγευμα και εγκατέλειπα -επιτέλους- το γραφείο με ύφος νικητή, μετά από ένα οκτάωρο που περισσότερο θύμιζε… μαραθώνιο, με τη διαφορά πως αντί για φούτερ φορούσα πουκάμισο και ήμουν καθιστός καθόλη τη διάρκεια.
Ήταν Τετάρτη απόγευμα και εγκατέλειπα -επιτέλους- το γραφείο με ύφος νικητή, μετά από ένα οκτάωρο που περισσότερο θύμιζε… μαραθώνιο, με τη διαφορά πως αντί για φούτερ φορούσα πουκάμισο και ήμουν καθιστός καθόλη τη διάρκεια.
Κατευθυνόμενος από το γραφείο στο σπίτι, με το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί, άρχισε να παίζει ένα τραγούδι που ξέρω από παλιά στο ράδιο. Αναρωτήθηκα ποιος μπορεί το 2019 να επιμένει να ακούει το «What I’ve got» των Sublime, πόσο μάλλον να το παίζει απροκάλυπτα στο ράδιο, και σιγομουρμουρίζοντάς το, πάρκαρα το αυτοκίνητο, ανέβηκα σπίτι και κλείνοντας την πόρτα, «βούλιαξα» στον καναπέ και το μακρινό παρελθόν μου.
Το «What I’ ve got» των Sublime, μαζί με εκατοντάδες ακόμη coming of age κομμάτια που μεγάλωσαν… γερά παιδιά, συνέθεσαν το soundtrack που συνόδευε τη θρυλική χρονιά των 18 μου. Τότε που ρόλαρα ακόμη σε τέσσερα πολύχρωμα ροδάκια, φορούσα το πιο σκειτάδικο καπέλο που υπήρχε σε όλη την Αθήνα και μου το είχε φέρει ένα ξάδερφός μου από την Αμερική, τον κολλητό μου το Γιώργο τον φώναζα ακόμη Jojo και είχα έναν κρίκο περασμένο στη μύτη. Τότε που για να βγει μαζί σου ένα κορίτσι, αρκούσε να της αφιερώσεις ένα kick flip και για να απολαύσεις άνευ όρων μία παγωμένη Heineken με το Jojo, πήγαινες κάτω από το μπαλκόνι του σπιτιού του και φώναζες το όνομά του. Λίγο πριν με πάρουν τα κλάματα για τα χαμένα χρόνια της αθωότητας, έστειλα το κομμάτι στο Γιώργο γράφοντάς του στο μήνυμα: «Πότε θα πάμε για καμία μπίρα ρε Jojo;». Δεν πέρασε μία ώρα από τη στιγμή που μου απάντησε με ένα τηλεφώνημα και λίγο μετά, χτύπησε του κουδούνι του σπιτιού μου, έχοντας στην αγκαλιά του μία σακούλα γεμάτη φαινομενικά «πράσινες» αλλά πρακτικά… μπλε.
Όσο εγώ έδινα άνιση «μάχη» με τα τηγάνια και τις κουτάλες, ετοιμάζοντας την απόλυτη γκουρμεδιά με κόκκινη σάλτσα και μανιτάρια για τον καρδιακό φίλο Jojo, εκείνος μου ανέλυε τι συνέβη στην αγαπημένη μας μπίρα. Όπως μου είπε ο ίδιος και διαπίστωσα έπειτα μόνος μου, όταν συνδύασα την πρώτη γουλιά, με μία μπουκιά από τη μακαρονάδα που ετοίμασα, η νέα Heineken 0.0, είναι το κατάλληλο ρόφημα για να συνοδεύω κάθε γεύμα μεσ’ την ημέρα. Παρόλο που δεν περιέχει αλκοόλ, το απαλό σώμα βύνης, εμπλουτισμένο με φρουτώδεις «εκπλήξεις», γαργαλάνε ακόμη και τον πιο έμπειρο ουρανίσκο. Με άλλα λόγια, το μόνο συστατικό που τη διαφοροποιεί από αυτό που ήδη γνωρίζουμε, είναι το αλκοόλ που απουσιάζει, καταφέρνοντας όμως να διατηρήσει ένα μοναδικό γευστικό αποτέλεσμα, χάρη στην ειδική διαδικασία αφαίρεσης αλκοόλ, που μόνο η Heineken χρησιμοποιεί, γεγονός που άμεσα μας επιτρέπει να την απολαμβάνουμε όπου και όποτε θέλουμε. Kαι ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, αν δεν είναι αυτό αρκετά επαναστατικό, τότε τι είναι;
Και ναι λοιπόν! Όπως η αγαπημένη σου μπίρα έκανε τη δική της «επανάσταση», τώρα μπορείς να κάνεις και εσύ τη δική σου. Που σημαίνει πως, όταν θα έχεις «μπουκώσει» από τις αμέτρητες υποχρεώσεις, όταν δεν θα αντέχεις να κάνεις ούτε ένα ακόμη σετ κάτω από τη… μπάρα, όταν η κίνηση στην Αθηνών Λαμίας είναι σίγουρο ότι θα σε «φέρει» αργοπορημένο στο γραφείο, όταν θα ετοιμάζεις βαριεστημένα το φαγητό που θα πάρεις την επόμενη μέρα, ένα «τσαφ» στο μεταλλικό της καπάκι, είναι αυτό που χρειάζεσαι για να ξεχάσεις τα πάντα και να ταξιδέψεις μέσα από τη μοναδική γεύση της. Γιατί τώρα μπορείς να την απολαμβάνεις παντού και πάντα! Ακόμη και αν η σανίδα του skate έχει αντικατασταθεί από το αυτοκίνητο, το «στραβό» καπέλο από τα… σοβαροφανή γυαλιά μυωπίας και ο Jojos με το μεγαλοστέλεχος μίας ναυτιλιακής που δεν έχει ποτέ χρόνο, η αγαπημένη σου μπίρα, παραμένει εκεί σταθερά, προσκαλώντας σε αυτή τη φορά να την απολαύσεις με την ίδια λαχτάρα, λες και είσαι πάλι δεκαοχτώ.
Όταν ο Γιώργος έκλεισε την πόρτα πίσω του και έμεινα παρέα με τη νέα μας «φίλη», συνειδητοποίησα πως αυτό που έκανε μοναδικές και τελικά ανεξίτηλες όλες εκείνες τις στιγμές στο παρελθόν, δεν ήταν τελικά το αλκοόλ όπως πίστευα τότε, αλλά η ακαταμάχητη γεύση της πιο εμβληματικής «πράσινης», που ακόμη και τώρα που έγινε «μπλε», παραμένει ακόμη η καλύτερη δυνατή επιλογή που μπορώ να σκεφτώ για κάθε ώρα της ημέρας.
#Heineken0.0 #ToraMporeis #Heinekengr
