Tom Hardy: Οι καλύτεροι ρόλοι του μέχρι σήμερα

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ό,τι και αν είχε κάνει ο Hardy μέχρι τότε, το Bronson του έδωσε το βάπτισμα του πυρός για την antihero ταυτότητα που δημιούργησε. Παράνοια, βία και τιμωρία, σε έναν από τους πιο ασυνήθιστα διάσημους κρατούμενους των βρετανικών φυλακών, σε μία επαφή με το κοινό όπου σπάει τον τέταρτο τοίχο του κινηματογράφου και παίρνει ρόλο αφηγητή. Ο Bronson πέρασε την ζωή του στη φυλακή, αλλά φρόντισε να δώσει στον Hardy την προσοχή που απαιτούσε. Μέσα από έναν ρόλο τόσο παράξενο και συνάμα τόσο τρομαχτικό.

Μιλάμε για Guy Ritchie, άρα εννοούμε πως ακόμη και ο πιο δευτερεύων ή τριτεύων χαρακτήρας στο έργο, έχει την δική του ξεχωριστή ταυτότητα. Έτσι την είχε και ο Handsome Bob. Ένας τύπος στον οποίο μπορούσες να βασιστείς στα δύσκολα και ειδικά άμα ήταν ερωτευμένος μαζί σου. Στο όλο γκανγκστερικό theme γεμάτο ναρκωτικά, ο Hardy είχε πάρει ήδη τα γαλόνια του βετεράνου από το Layer Cake με τον Daniel Craig. Χαρισματικός στο ρόλο του, έκανε σπουδαίο δίδυμο με τον Idris Elba και έτρεχε όλη την ώρα να ξεφύγει από καταστάσεις. Σίγουρα από τους πιο καλοσυνάτους ρόλους που έχει παίξει.

Το έπος του John Le Caree σε μία από τις ωραιότερες κινηματογραφικές μεταφορές του. Ο Tom Hardy ωστόσο δεν είναι κάποιος γερόλυκος του τομέα D των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Είναι ένας νέος φιλόδοξος κατάσκοπος της ΜΙ6 που αν και ακολουθεί μία James Bond ζωή δεν έχει την παραμικρή σχέση με εκείνη. Δεν είναι καλοντυμένος. Είναι κουρελής. Δεν είναι καθωσπρέπει, αλλά λαϊκός και άτσαλος. Είναι ο άνθρωπος που χρησιμοποιείς σε μία τέτοια υπηρεσία για να «μαζέψει» και ενδεχομένως να ξεφορτωθεί τα σκουπίδια. Πάντα θεωρούσα πως ο Ricki Tarr είναι η ενσάρκωση του κατασκόπου που δεν αντέχει αυτό το παιχνίδι. Που δεν μπορεί να βγάλει εις πέρας την παρτίδα σκάκι, όχι επειδή του λείπουν οι ικανότητες, αλλά επειδή δεν έχει το στομάχι. Όπως και να έχει, η συμμετοχή του σε ένα τέτοιο κολοσσιαίο καστ με τον Gary Oldman και πάλι στην κεφαλή, λέει πολλά για το τι βγάζει σε σεναριογράφους και σκηνοθέτες.

Οι περισσότεροι τον αγάπησαν μέσα από την συγκεκριμένη ταινία. Ένας άνθρωπος της απάτης, της μεταμφίεσης, της κλέψας. Ο Eames είναι ξεκάθαρα ο «αλεπουδιάρης» της παρέας του Cobb. Είναι ειρωνικός, αλλά είναι σοβαρός στην αποστολή του, έχει χιούμορ, αλλά όταν χρειαστεί να πιάσει το όπλο ξέρει πως να τα βγάλει πέρα. Είναι ο smooth talker Βρετανός του γκρουπ, δίνει έμφαση περισσότερο στο στήσιμο και το στυλ, αλλά στην προκειμένη περίπτωση συμπληρώνει άρτια ένα καλοστημένο παζλ. Και τα παζλ του Christopher Nolan δεν είναι απλά παζλ, αλλά ολόκληρες σπαζοκεφαλιές.

Για όποιον έχει διαβάσει το βιβλίο, το Child 44 δεν ήταν μία καλή ταινία. Είχε «τρύπες», πλοκή που σε διάφορα σημεία δεν έδενε και ένα καστ που επίσης δυσκολεύτηκε να δέσει μεταξύ του – πέρα από τον Hardy με τον Gary Oldman. Όμως αυτόν τον ρόλο, ο Hardy τον πήρε στα πολύ σοβαρά και τον γονάτισε, σώζοντας κυριολεκτικά την ταινία. Όλα αυτά στο ρόλο ενός αστυνομικού που ερευνά την πρώτη περίπτωση serial killer στη Ρωσία μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και τα πήγε μέτρια στις κριτικές, ο Hardy κέρδισε τα εύσημα από τα αποδυτήρια.

Ανέλπιστα υπέροχη ταινία. Οι Bondurants την εποχή της Ποτοαπαγόρευσης, θησαύριζαν στην Βιρτζίνια από το αλκοόλ που έφτιαχναν σε παράνομα αποστακτήρια. Σε μία εποχή που ο κόσμος έπινε ακόμη και κολόνια, επιβίωναν οι λίγοι. Και οι δυνατοί. Ο Hardy παίζει τον Forrest, το μυαλό πίσω από την όλη επιχείρηση, που δεν διστάζει να τραβήξει το μαχαίρι όπου χρειαστεί. Ουσιαστικά είναι ένας κόσμος-ζούγκλα σε μία δήθεν πολιτισμένη Αμερική, που συνεχίζει να επικρατεί ο νόμος του Far West. Jason Clarke, Shia LaBeouf, Jessica Chastain και Guy Pierce, ολοκληρώνουν μία κορυφαία επιλογή στο καστ.

Η πιο μαχητική εκδοχή του Tom Hardy, ξεκίνησε με ένα νοκ-άουτ σε προπόνηση με τον Mad Dog, για να χτίσει το προφίλ ενός βετεράνου στρατιώτη με PTSD. Το Warrior είναι πράγματι μία ταινία για πολεμιστές, αλλά παρότι στην αρχή δίνει έμφαση στο ΜΜΑ και τις σκηνές εξαιρετικού «βρομόξυλου» στα κλουβιά, αποκαλύπτει την πραγματική της φύση. Την μάχη που γίνεται μέσα στον καθένα ξεχωριστά. Και πολλές φορές, όσα νοκ-άουτ και αν βγάλεις στο ρινγκ, τυγχάνει να μην έχεις κερδίσει ούτε μία μάχη με τον εαυτό σου. Μία καταπληκτική ταινία που λέει πολλά περισσότερα από αυτά που δείχνει.

Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο καταλήγω στο γεγονός πως είναι ευτύχημα ότι ο Bane του Nolan, δεν είχε καμία σχέση με τον Bane από τα animated series του Batman ή τα κόμιξ. Ο Bane μεταμορφώθηκε. Μάλλον ο Hardy μεταμορφώθηκε. Τόσο σωματικά όσο και νοητικά. Έγινε μία σκοτεινή απειλή πάνω από το Gotham, έκρυψε το πρόσωπο του και χρησιμοποίησε το ίδιο το σκοτάδι για να κερδίσει τον Bruce Wayne. Για λίγο. Το Dark Knight Rises ήταν το κλείσιμο μία επικής τριλογίας με έναν χαρακτήρα στα χνάρια του Darth Vader, που δεν δίνει λιγότερο από το 100% της υποκριτικής του στην ταινία. 

Ήταν ο ρόλος που συζητήθηκε στο πλευρό του James Gandolfini. Είναι ένας ρόλος πολύ διαφορετικός από τους υπόλοιπους σκοτεινούς του. Ο Bob είναι ένας ηρωικός, συμπαθητικός χαρακτήρας. Λίγο αδέξιος και αγαθός, αλλά από εκείνους τους τύπους την διπλανής πόρτας που στέκονται κολόνα μπροστά στο άδικο. Κουβαλάει μαζί του ένα κουτάβι που τον βρήκε πεταμένο σε κάδο σκουπιδιών και ενδεχομένως να συμβολίζει την αγνότητα της ψυχής του – πέρα από την αγάπη του Hardy για τα σκυλιά. O Bob είναι ίσως η πιο ευγενική φυσιογνωμία που έχει υποκριθεί ο Hardy και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι αρκετά αγαθός και αμαθής. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο ρόλος αυτός σήμαινε τόσα πολλά για την καριέρα του.

Ό,τι έχεις διαβάσει και ακούσει για τους αδερφούς Kray, τους γκάνγκστερ της δεκαετίας του ‘60 στο East End, είναι αλήθεια. Από τους Krays ξεκίνησαν ολόκληρες γενιές γκάνγκστερ στην Μεγάλη Βρετανία που «μαθήτευσαν» δίπλα τους, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι κάτι τέτοιο είναι κατόρθωμα. Ή μήπως είναι; Πάντως σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία εδώ είναι ο διπλός ρόλος του Hardy. Με δύο αδέρφια που ο ένας αν και πολιτισμένος κρύβεται στα ψέματα και τα μυστικά, ενώ ο δεύτερος είναι κυριολεκτικά εκτός ελέγχου. Είναι όμως αυτές οι υποκριτικές που κάνουν κορυφαίες αυτές του είδους τις ταινίες.

Μόνο η Charlize Theron θα μπορούσε να κλέψει την κεντρική δόξα από τον ήρωα. Κατά τα άλλα, για όσους από εμάς μεγάλωσαν με το post-apocalyptic theme του George Miller, η επιλογή του Hardy για τον ρόλο του Max ήταν περισσότερο τεστ. Και το πέρασε. Γιατί όσο και αν αγαπάς τον Hardy, περιμένεις να δεις τον ήρωα που ενσάρκωσε ο Mel Gibson. Τα κατάφερε αρκετά καλά. Δεν μιλούσε πολύ, δεν είχε εξυπνακίστικες ατάκες όταν αποφάσιζε να μιλήσει και κράτησε την παραδοσιακή συνταγή της επιτυχίας: κυνηγητό με αυτοκίνητα, σφαίρες και εκρήξεις. Και βασικά αυτό θέλεις από μία Mad Max ταινία.

Tom Hardy εναντίον Leonardo DiCaprio σε μία ερμηνεία που χάρισε το Όσκαρ στον τελευταίο. Και δικαίως. Τον ήρωα όμως τον πλάθουν οι δυσκολίες και τα μίση της ζωής. Το μίσος εδώ, ήταν ξεκάθαρα ο ρόλος του Hardy. Ο Fitzgerald είναι από τους πλέον μισητούς χαρακτήρες, ένας οπορτουνιστής δολοφόνους που προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην με το εμπόριο γουναρικών στη Βόρεια Αμερική και που δεν θα διστάσει να κάνει τα πάντα για τα λεφτά. Όμως το κακό μέσα του είναι έμφυτο. Στο τέλος, γίνεται μία μονομαχία πολύ διαφορετική από εκείνη των γουέστερν στα στούντιο της Τσινετσιτά. Είναι άγρια και ωμή, σαν την άγρια φύση που περικλείει τον άνθρωπο. Και κάνει το «άγριο» κομμάτι της ταυτότητάς του.

Για την Δουνκέρκη του Νόλαν ακούστηκαν πολλά, αλλά για τους Βρετανούς αυτή η ταινία που ενδεχομένως σε εμάς η υπόθεση να φαίνεται αφύσικη και βαρετή σε σχέση με τα υπόλοιπα war dramas, είναι σοβαρή για ένα βασικό λόγο: σώθηκε ένας ολόκληρος στρατός. Είναι πολλά που κάνουν το Dunkirk μία αξιόλογη πολεμική ταινία. Από το θάρρος των βαρκάρηδων που διέσχισαν τα νερά για να σώσουν τους στρατιώτες, μέχρι τα Spitfire που θέρισαν τα γερμανικά καταδιωκτικά. Και μετά ήταν ο Tom Hardy. Ο Farrier είναι ο πιλότος παράδειγμα. Ο αφανής ήρωας. Όπως τόσοι άλλοι στη RAF που φρόντισαν να καλύψουν τους στρατιώτες μέχρι να γλιτώσουν. Ένα κομμάτι μίας υπέροχης ταινίας γεμάτη ήρωες.

Ο περισσότερος κόσμος απογοητεύτηκε γιατί περίμενε έναν Peaky Blinder ρόλο. Όμως τελικά το Capone ήταν πολλά περισσότερα. Ήταν μία αναφορά στο σώμα που αργοπεθαίνει. Στον θρύλο που ξαφνικά γκρεμίστηκε και έγινε ένας κοινός θνητός. Είναι τα τελευταία χρόνια του Al Capone μετά την φυλάκισή του όπου βρίσκεται σε περιορισμό. Όμως η ζημιά έχει γίνει σωματικά και κυρίως νοητικά. Το ταξίδι αυτής της ταινίας, είναι το ταξίδι ενός μυαλού που αργοπεθαίνει, που μπερδεύει την ζωή με την φαντασία και την μετατρέπει σε αλήθεια. Είναι η μάχη που δεν μπορεί να κερδίσει ο μεγαλύτερος γκάνγκστερ, που μέχρι τότε σήκωνε τα μανίκια και όπλιζε. Ο Hardy είναι η ενσάρκωση του θύματος. Της θείας δίκης ίσως; Απλά της αρρώστιας; Σε κάθε περίπτωση, είναι ένας από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του.

Η απόδειξη για το πόσο μεγάλος ηθοποιός μπορεί να γίνει ο Hardy, ήρθε το 2013 με το Locke. Το Locke θα μπορούσε να είναι θεατρικό. Είναι ένας μονόλογος του ηθοποιού γυρισμένο εξ’ ολοκλήρου στο αυτοκίνητο του ενώ οδηγεί. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, μιλάει στα πρόσωπα που είναι τα πιο αγαπημένα στη ζωή του. Μέσα όμως από μερικές τηλεφωνικές κλήσεις, κερδίζει το δράμα και η ανθρώπινη πραγματικότητα. Τα προβλήματα. Ένας γάμος που δεν πετυχαίνει. Μία αμφισβήτηση του ίδιου του εαυτού του. Το Locke είναι ένα ανθρώπινο δράμα στα πλαίσια της αληθινής ζωής. Με γεγονότα που δεν χρειάζεται να είναι κοσμοϊστορικά. Είναι αυτά τα καθημερινά, που σε πονοκεφαλιάζουν, σε προβληματίζουν, που σε λυγίζουν. Και αυτή είναι η πιο ειλικρινής και ανθρώπινη πλευρά του Hardy που έχεις δει ποτέ σε ταινία του.

Σαν χθες μοιάζει που ήρθε ο Alfie στη ζωή μας. Το μεγάλο αφεντικό του Camden Town και της εβραϊκής μαφίας στο Λονδίνο. Σαλεμένος από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο -ή και νωρίτερα- ασταθής και βίαιος. Δηλαδή ένας τύπος που δεν θέλεις να γνωρίσεις ούτε για ένα τσάι και κουβέντα. Ο Hardy που εμφανίστηκε στην δεύτερη σεζόν της σειράς, της έδωσε έναν antihero που πότε συμπαθείς και πότε σιχαίνεσαι. Πότε φέρνει στο προσκήνιο ένα κώδικα ηθικής ανάμεσα ακόμη και σε γκάνγκστερς και πότε ξεχνάει τα πάντα με γνώμονα το κέρδος και την απόλυτη κυριαρχία. Αλλά αυτός είναι ένας ωμός Hardy. Μία ωρολογιακή βόμβα εκτός ελέγχου, έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή χωρίς να υπολογίζει παράπλευρες απώλειες. Ούτε καν την δική του.

Η πρώτη παραγωγή του Tom Hardy με τον πατέρα του και τον Steven Knight του Peaky Blinders. Μπορεί να περιμένουμε σαν τη Δευτέρα Παρουσία την δεύτερη σεζόν, αλλά ο χαρακτήρας του ρόλου του μας βοήθησε να μην ξεχάσουμε την πρώτη. Ο James Delaney είναι το Κακό επί της Γης. Είναι ένα κομμάτι της Κόλασης που ξεβράστηκε στο Λονδίνο μετά από χρόνια και σκοπεύει να φέρει τα πράγματα προς όφελος του μετά την δολοφονία του πατέρα του. Υπάρχουν ένα σωρό στοιχεία που κάνουν τον ρόλο αυτό τον πιο σκοτεινό που έχουμε δει από το Hardy. Το πως κινείται ανάμεσα στα πλήθη (σε μία σειρά με εκπληκτική φωτογραφία), στο πως απειλεί με το βλέμμα και με τα λόγια αλλά και όλα τα εξωκοσμικά που κουβαλάει μεταξύ του. Το παρελθόν του, τις γνώσεις πάνω σε τελετές βουντού και την ερωτική σχέση με την ετεροθαλή αδερφή του. Ένας άνθρωπος μυστήριο που θυμίζει πως όταν κοιτάζεις για πολύ ώρα την άβυσσο, κάποια στιγμή σε κοιτάζει πίσω φωνάζοντας το όνομα σου.