«Φαινόμενο Pedro Pascal»: Είναι παντού επειδή πρέπει να είναι

Εδώ Pascal (The Last of Us), εκεί Pascal (The Gladiator II), κάπου αλλού Pascal; Α ναι, και στο Fantastic Four: First Steps ο Pedro Pascal, ενώ ξέρουμε ότι θα παίξει και στο Star Wars: The Mandalorian and Grogu. Υπάρχει και αλλού; Σίγουρα, απλώς κάπου δεν τον πήρε το μάτι μας απλά. Σου φαίνoνται πολλά; Ναι. Είναι.

Ο Pascal δεν είναι ένα φαινόμενο όπως ο The Rock για τον οποίο πραγματικά είχαμε κουραστεί να τον βλέπουμε σε Insta Posts να σηκώνει βάρη και να το παίζει γαμάτος και -κυρίως-να μην καταλαβαίνουμε τι πάει στραβά σε αυτόν τον κόσμο.

Σε μια εποχή που το Χόλιγουντ ψάχνει να ανανεωθεί, να ισορροπήσει ανάμεσα στο diversity και το legacy, και να βγάλει νόημα μέσα στον κυκλώνα των sequels και των remakes, υπάρχει ένα πρόσωπο που δεν λέει να φύγει από μπροστά μας και αυτός είναι ξεκάθαρα ο Pedro Pascal. Ο τύπος που μας συστήθηκε ως Oberyn Martel στο Game of Thrones και Javier Pena στα Narcos είναι η απόδειξη ότι το Χόλιγουντ έχει ανάγκη να ρισκάρει. Και εμείς να μην παθαίνουμε κρίση ταυτότητας κάθε φορά που ένας Latino παίζει τον Mr. Fantastic.

Και κάπου εδώ αρχίζει η μεγάλη συζήτηση: Είναι τελικά υπερταλαντούχος με αληθινή καλλιτεχνική ταυτότητα ή απλώς αποτελεί το πρόσωπο που φοριέται πολύ στο Hollywood;

Ας ξεκινήσουμε με τα δεδομένα: Ο Pascal δεν είναι ο κλασικός «leading man», ούτε το μοντέλο, ούτε ο action hero, ούτε ο κλασικός καρδιοκατακτητής. Είναι όμως αυτό που το σύγχρονο κοινό φαίνεται να χρειάζεται, ένα μείγμα ευαισθησίας, σκληράδας και «ανθρώπινης» ατέλειας.

Εκεί που ο Hollywood ήρωας του παρελθόντος ήταν πάντα άψογος, ο Pascal έρχεται και μοιάζει... ρεαλιστικός. Δεν είναι τέλειος, όχι ότι το προσπαθεί κιόλας. Κι αυτό, σε έναν κόσμο όπου το CGI φτάνει πιο μακριά από το storytelling, μοιάζει ανακουφιστικά αυθεντικό.

Αλλά ναι, είναι παντού. Και ναι, κάποιοι έχουν αρχίσει να κουράζονται.

Μπαίνεις Reddit, Twitter, YouTube comments, και βλέπεις ένα pattern:

«Πάλι αυτός;», «Δεν τον βλέπω ως Reed Richards...», «Έχεις παίξει σε όλα, Pedro, κάνε ένα διάλειμμα!»

Κάποιοι δεν βλέπουν τον Pascal ως Mr. Fantastic, ούτε θεωρούν πως δεν ταιριάζει οπτικά. Άλλοι, ακόμα πιο σκληροί, λένε ότι «Hollywood τον σπρώχνει επειδή είναι ethnically ambiguous», κι αυτό το τελευταίο ανοίγει άλλη μεγάλη κουβέντα.

Κάπου εδώ, αξίζει να αναρωτηθείς: αν ένας ηθοποιός που παίζει παντού και κυρίως καλά σε ό,τι και αν του έχει ζητηθεί, γιατί είναι πρόβλημα ότι δουλεύει πολύ; 

Μήπως απλά τον βλέπουμε σε πολλά επειδή είναι καλός ή ότι φταίνε τα ίδια τα studios που ανακυκλώνουν συνεχώς τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα;

Ο Pedro Pascal δεν είναι πρόβλημα. Είναι σύμπτωμα. Σύμπτωμα ενός Χόλιγουντ που πατάει φρένο σε κάθε τι προβλέψιμο και δοκιμάζει νέα πρόσωπα σε παλιούς ρόλους.

Ο Pedro Pascal δεν είναι ο τύπος που σώζει τον κόσμο με ένα βλέμμα τύπου Tom Cruise ή που τσακίζει στρατούς με τα μπράτσα του The Rock. Είναι ο τύπος που κουβαλάει βάρος. Συναισθηματικό, ψυχικό, υπαρξιακό. Από τον Joel στο Last of Us μέχρι τον Din Djarin στο Mandalorian, κουβαλάει ρόλους που δεν λένε πολλά, αλλά νιώθουν ακόμα περισσότερα.

Μπορεί να μην ταιριάζει πάντα. Μπορεί να μην "γράφει" σε όλους. Αλλά είναι αυτό που λέμε: καλύτερα να δοκιμάζεις κάτι διαφορετικό και να διχάζεις, παρά να μένεις στο ίδιο και να μην προκαλείς τίποτα.

Και αυτό, στον σημερινό κόσμο της υπερέκθεσης, είναι υπερηρωικό από μόνο του.