Μάγισσες του Σάλεμ: Ο πουριτανισμός σκοτώνει

Το «κυνήγι των μαγισσών» παραμένει ένας κακός αντανακλαστικός μηχανισμός του ανθρώπου.

Αν γράψεις στην μηχανή αναζήτησης του Google τη λέξη πουριτανισμός, τότε θα σε οδηγήσει στην αγαπημένη σου Wikipedia η οποία, αν και πολλές φορές είναι επικίνδυνη λόγω των πολλών διαστρεβλώσεων, εξηγεί στην προκειμένη περίπτωση με απλά λόγια τι ακριβώς σημαίνει. Πουριτανισμός, λοιπόν. «Αποτέλεσε μία συγκεκριμένη νοοτροπία που διέπει την ατομική συμπεριφορά του ανθρώπου και εξέφραζε σε υψηλό βαθμό το Συντηρητισμό, τη νοικοκυροσύνη, την εργατικότητα και την ατομική ηθική των αστών της τότε εποχής (16ο και 17ο αιώνα)». Αυτό είναι αρκετό για να δημιουργήσει ο καθένας μία πρώτη εικόνα η οποία θα του φανεί χρήσιμη για τη συνέχεια.

Ας ξεκινήσουμε από το πιο συχνό και βασικό λάθος. Όχι, δεν έκαιγαν ζωντανές τις «μάγισσες» του Σάλεμ όπως βλέπουμε σε ταινίες και διαβάζουμε σε βιβλία. Όσες γυναίκες καταδικάζονταν σε θάνατο, έβλεπαν ένα σκληρό σχοινί γύρω από τον λαιμό τους. Απαγχονισμός ήταν η τιμωρία τους και όχι δεμένα χέρια πίσω από ένα ξύλο που καίγεται και αυτό μαζί τους. Γιατί όμως έφτασαν να κυνηγούν «μάγισσες» στο Σάλεμ και στις γύρω περιοχές;

(Από την ταινία The Crucible με τους Daniel Day-Lewis και Winona Ryder)

Τον Φεβρουάριο του 1962, η 9χρονη Betty Parris και η 11χρονη Abigail Williams, κόρη και ανιψιά του αιδεσιμότατου Samuel Parris αντίστοιχα, ανησύχησαν με την συμπεριφορά τους όσους επισκέπτονταν το σπίτι που διέμεναν. Πετούσαν πράγματα από το δωμάτιο, φώναζαν και σέρνονταν στο πάτωμα. Ανάλογη συμπεριφορά παρουσίασαν περισσότερα άτομα στη συνέχεια και όταν τους ζητήθηκε να κατονομάσουν το ποιος ευθύνεται για αυτή τους την κατάσταση, υπέδειξαν τρεις γυναίκες: Sarah Good, Sarah Osborne και Tituba.

Εκεί ξεκίνησε και το «κυνήγι των μαγισσών» που λάμβαναν, σύμφωνα με τους διώκτες τους, οδηγίες από τον Σατανά. Αφού η εκκλησία δεν μπόρεσε να βρει λογική εξήγηση στην περίεργη συμπεριφορά των κοριτσιών, κατέληξε πως κάτι υπερφυσικό της εξουσιάζει. Από την ανάκριση των Good, Osborne και Tituba, μόνο η τελευταία ομολόγησε λέγοντας πως συνάντησε τον Διάβολο. Και οι τρεις γυναίκες οδηγήθηκαν στη φυλακή ενώ η πρώτη εκτέλεση, ήταν αυτή της Bridget Bishop στις 10 Ιουνίου του 1692.

 

Η Bishop οδηγήθηκε στην περιοχή που μέχρι σήμερα είναι γνωστή ως Gallows Hill, δηλαδή ο λόφος της κρεμάλας. Άλλα 19 άτομα έχασαν τη ζωή τους με τον ίδιο τρόπο από τα 200 που είχαν κατηγορηθεί συνολικά, με τις περισσότερες περιπτώσεις να είναι απλά αλληλοκατηγορίες μεταξύ ανθρώπων που είχαν προσωπικές διαφορές. Στις 13 Ιανουαρίου του 1963, όταν και μεγάλο μέρος της κοινότητας του Σάλεμ κατάλαβε πως οι αντιδράσεις των δικαστών και των κατοίκων ήταν υπερβολικές, αποφάσισε να δώσει ένα τέλος. Δόθηκε αμνηστία σε όσους κατηγορούμενους είχαν απομείνει και το «κυνήγι των μαγισσών» έλαβε τέλος.

Ένα άλλο κύμα υστερίας με πολλά κοινά χαρακτηριστικά έθιξε ο Arthur Miller με το εξαιρετικό του έργο The Crucible, αφού ένωσε με περίτεχνο τρόπο τις δίκες του Σάλεμ και με την Αμερική του MacCarthy. To 1692 υπήρχε ο σκοταδισμός, στην εποχή του MacCarthy ο κομμουνισμός. Όταν ο Miller μελέτησε τις τότε δικογραφίες, βρήκε πολλές ομοιότητες με την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών και μας έκανε να καταλάβουμε πως σε όλες τις εποχές, ανεξάρτητα από τις συγκυρίες, το «κυνήγι των μαγισσών» παραμένει ένας κακός αντανακλαστικός μηχανισμός του ανθρώπου.

 



©2016-2024 Ratpack.gr - All rights reserved