Οι boomers που ξέρουμε σήμερα, αυτοί οι γεροπαράξενοι κακομαθημένοι τύποι που δικάζουν τους νέους από την προνομιακή τους θέση, για κάποιους ήταν η ρίζα του κακού από τα γεννοφάσκια τους. Βλέπετε, εκείνο το baby boom που τους έφερε σε έναν κόσμο στον οποίο η Δύση άρχισε να τα βρίσκει μεταξύ της, ήταν ένας κόσμος που άρχισε να λύνει και άλλα σοβαρά προβλήματα. Εκτός από μια σχετική ειρήνη που σταμάτησε να θερίζει της ζωές 20χρονων, η πρόοδος της τεχνολογίας, ειδικά της ιατρικής επιστήμης, περιόρισε σε τέτοιο βαθμό τη βρεφική θνησιμότητα, που αυτό είχε σαν άμεση συνέπεια την αλματώδη αύξηση του πληθυσμού σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Ήδη από τη δεκαετία του ‘60 κάποιοι προέβλεπαν ότι αυτός ο ρυθμός μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλους λιμούς και πολέμους πάνω σε μία γη που δεν θα είναι ικανή να θρέψει όσους είναι από πάνω της. Κάπου εκεί άρχισε να εμφανίζεται η υπογεννητικότητα των δυτικών χωρών, αλλά αυτή σε καμία περίπτωση δεν μετρίασε το πρόβλημα. Δημιούργησε ένα άλλο στις δυτικές χώρες, ενώ στον τρίτο κόσμο συνεχίστηκε.
Πώς τα μεταχειρσμένα ελαστικά αυτοκινήτων βρέθηκαν στο μόνο σημείο που δεν έπρεπε
Τα παραδείγματα της Ινδίας και της Κίνας, των χωρών με τον μεγαλύτερο πληθυσμό του κόσμου, δείχνουν με τον δικό τους τρόπο ότι δεν υπάρχει κάποια λύση σαν πανάκεια για το θέμα. Από τη μία είχαμε την αποτυχημένη πολιτική της Ινδίας με σύνθημα «2 ή 3 παιδιά είναι αρκετά» που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αφήνοντας την οικονομική ανάπτυξη να διορθώσει το πρόβλημα με αμφίβολα αποτελέσματα. Από την άλλη η Κίνα με την αυστηρή πολιτική του ενός παιδιού, θεωρητικά πέτυχε συγκρατώντας τον πληθυσμό της χώρας, όμως οι αναλυτές που έχουν στραμμένα τα μάτια τους πάνω στην οικονομία της Κίνας, εκτιμούν ότι αυτή η πολιτική έχει αρχίσει να ναρκοθετεί την οικονομική ανάπτυξη του ασιατικού γίγαντα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα;
Αν βάλουμε για λίγο στην άκρη το κομμάτι της πείνας που κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι είναι καθαρά ζήτημα πολιτικών επιλογών, όταν στον ανεπτυγμένο κόσμο πετιούνται τόνοι τροφίμων και οι τιμές καθορίζονται με όρους σκιώδεις και ανέντιμους, το ζήτημα του υπερπληθυσμού ή της υπογεννητικότητας είναι καθαρά θέμα οπτικής. Η οικονομία μπορεί να πηγαίνει το ίδιο καλά ή κακά, ανεξάρτητα από τον πληθυσμό, όπως επίσης και το ζήτημα του περιβάλλοντος.
Πώς το Bitcoin καταστρέφει τον πλανήτη
Το χρηματιστήριο ρύπων είναι ένας τέλεια στατιστικός τρόπος για να πει ο καθένας το ψέμα που θέλει. Για παράδειγμα μια χώρα με μεγάλο πληθυσμό μπορεί να έχει μια ακμάζουσα και ανερχόμενη βιομηχανία που μολύνει το περιβάλλον, αλλά και μια εντελώς αγροτική υποτυπώδη οικονομία που δεν πληγώνει τον πλανήτη. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης, που μπορεί να θεσπίζουν αυστηρούς κανόνες ρύπων και να επιβάλουν υποχρεωτική ανακύκλωση, κι απο την άλλη να πρωταγωνιστούν στις offshore εξορύξεις υδρογονανθράκων που θα κάψει κάποια άλλη, λιγότερο προνομιούχα χώρα.
Από τη στιγμή που ο πληθυσμός της Γης συνεχώς αυξάνεται, μοιραία τίθεται το ερώτημα του πόσοι χωράμε και αν η πρόοδος της τεχνολογίας σε υποδομές μπορεί να ακολουθεί αέναα αυτή την ανοδική πορεία. Όμως μέχρι να βρεθεί αυτή η φόρμουλα, η οποία και θα προκαλέσει μια πραγματικά γόνιμη συζήτηση, το ζήτημα του πληθυσμού θα είναι ένα ακόμα εργαλείο πολιτικής, τόσο εσωτερικής όσο και διεθνούς που χρησιμοποιείται για άλλους σκοπούς που αναζητούν ένα ηθικό άλλοθι. Ας περιμένουμε λίγο μέχρι να πάρουμε τη μεζούρα, ειδικά όταν πρόκειται για χώρες που δεν μας φταίνε σε τίποτα και ας κοιτάξουμε τη δική μας καμπούρα, της υπογεννητικότητας και του οικονομικού γολγοθά της δημιουργίας οικογένειας.
