Τον γύρο του κόσμου προκαλώντας ζαλάδες, αναγούλες, εμετούς από το φρικιαστικό θέαμα στους νέους και επιφωνήματα θαυμασμού από συμπόνοια στους μεγαλύτερους κάνει τις τελευταίες ημέρες μία σοκαριστική φωτογραφία του πατέρα που τεμαχίζει ΜΕ ΤΡΟΧΟ το πλεϊστέισο του γιου του.
Το αποτρόπαιο σκηνικό είχε πρωταγωνιστή τον 42χρονο Σάιμον Σο από το Μάντσεστρε (τέτοιους πατεράδες βγάζει το Μάντσεστρε), ο οποίος τα πήρε με τον γιο του που δεν διάβαζε για να παίζει με το διαόλι και που, όπως ο ίδιος ο πατέρας είπε με περίσσεια ψυχραιμία και περηφάνια για το παιδί του: «Το είχε κάνει ηλίθιο».
Σφίξαμε τα στομάχια μας μπροστά σε αυτή τη σκληρή εικόνα, αλλά και ταυτιστήκαμε. Με το παιδί αυτό που δεν το ξέρουμε αλλά του εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας. Mε την κονσόλα που έφυγε τόσο νέα γι' αυτό και της ευχόμαστε «RIP» ψιθυριστά κοιτάζοντας το έδαφος. Με τη σκηνή ολόκληρη, που ξύπνησε τον δικό μας εφιάλτη και βρυχήθηκε σαν «κακός» ήρωας τελευταίας πίστας videogame από το χρονοντούλαπο.
Μέσα στην οδύνη μας για τον χαμό του άτυχου αυτού πλεϊστέισο, κάναμε από ένα μνημόσυνο σε κάθε δική μας αδικοχαμένη κονσόλα. Ή βιντεοπαιχνίδι. Ή χειριστήριο.
-Αιωνία η μνήμη τους.
-ΑΙΩΝΙΑ.
Ο Χρήστος Μπαρούνης ακόμα μαζεύει τα θρύψαλα του Red Alert
Η επιτάχυνση της βαρύτητας, γνωστή και με το σύμβολο «g», είναι 10 m/s2. Αυτό που μόλις σάς έγραψα, το θυμάμαι φαρσί και μπορώ να σας το αναλύσω κιόλα. Οι Σοβιετικοί και η ανερχόμενη Αμερικανή υπερδύναμη χρειάστηκε να κοντραριστούν, ένας Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μόλις ξεσπάσει και ένα CD είχε στη μοίρα του γραμμένο να σπάσει για να το μάθω εγώ τούτο από πάνω.
Κοιτάζω το δωμάτιό μου και ανασύρω εικόνες, σαν να μαζεύω συντρίμμια, όχι από αποτυπώματα Εγκέλαδου, αλλά από ένα χαμαιτυπείο, ένα φτηνιάρικο μπορντέλο, γεμάτο διασκορπισμένα ρούχα, βιβλία και CD's, πασπαλισμένα από θρύψαλα δίσκου, σαν τρίμματα τρούφας ή ζάχαρης άχνης.
Τα κομματάκια του θρυμματισμένου «Red Alert», το μόνο με στρατιωτική τάξη στη γενικότερη ακαταστασία της σχολικής μου ζωής, χρειάστηκε τόση ώρα να τα μαζέψω μέσα στον κακό χαμό των 12 τετραγωνικών, που ακόμη και τα δακρυσμένα μάτια μου είχαν πια στεγνώσει.
Η κίνηση του πατέρα μου να το σπάσει στη μέση με τα δυο του χέρια, σαν επίδειξη Μιγιάγκι για μαύρη ζώνη, ήταν μία καλά σκηνοθετημένη απάντηση στο ίδιο το δικό του αναπάντητο ερώτημα για την τιμή του g.
Ποτέ δεν έμαθα αν οι Σοβιετικοί τελικά κέρδισαν, ποτέ δεν κατάφερα να τερματίσω το παιχνίδι, ποτέ δεν θα μάθω αν το g εμφανίζεται κάπου ανάμεσα στις πίστες σαν γρίφος για να κατατροπώσεις τον εχθρό.
Έμαθα, όμως, το g.
Κι όπως έδειξε η ιστορία, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε όλοι, η επιτάχυνση της βαρύτητας είναι από τα αγαπημένα μας θέματα εδώ στο Ratpack. Αμάν ρε μπαμπά...
Ο Κώστας Χρήστου ακόμα κλαίει το Game Gear του
Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά την δεκαετία του ’90 ήσουν προύχοντας αν είχες κονσόλα. Σε κοίταζαν τα παιδιά με θαυμασμό και με ζήλια. Ερχόντουσαν σπίτι σου για την κονσόλα σου, τα σουβλάκια που θα σας έπαιρναν οι δικοί σου και το αχαλίνωτο gaming. Ήμουν από τα παιδιά που είχαν την τύχη να πιάσουν στα χέρια τους ένα Game Gear. Ήταν έγχρωμο, έπαιρνε κασέτα και ρουφούσε την ζωή από τις μπαταρίες όπως το καλαμάκι το φρέντο. Τις κονσόλες μου λοιπόν εγώ τις κρατούσα. Συλλέκτης. Δεν πετούσα καμία. Τα χρόνια πέρασαν, έφτασα στο Γυμνάσιο και την πρώτη χρονιά έμεινα μετεξεταστέος στα Μαθηματικά. Δεν ξέρω αν η μάνα μου λυπήθηκε το SNES, αλλά η άλλοτε κονσολάρα Game Gear δεν την γλίτωσε. Έφυγε από το παράθυρο του τότε 3ου ορόφου και έσκασε σαν καρπούζι. Μαζί της έσπασε και ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας και της το κράτησα της άτιμης. Πάλι καλά είχα Playstation.
O Μάριος Βλαβιανός αποχαιρέτησε το Football Manager λόγω... Χημείας
Ήταν το μαθητικό έτος 2007-2008. Μαθητής της Α’ Λυκείου μεν (χωρίς να κάνουμε γνωστό το σχολείο που μας φιλοξενούσε στις αγκάλες του), πωρωμένος με το έπος που ονομάζεται Football Manager δε.
Η χρονιά πήγαινε ως εξής: Σχολείο, pc για λιώσιμο, προπόνηση, pc για λιώσιμο. Διάβασμα; Όταν προλάβαινα. Μητρικές κατσάδες; Άπειρες! Τι «Θα στο πετάξω από το μπαλκόνι», τι «Θα στο πετάξω στο κεφάλι», τι «Θα χαζέψεις από τη μ@λ@κί@». Εγώ εκεί, στον στόχο μου. Πως θα περάσουμε τη Μαρσέιγ για να πάμε στους «4» του UEFA με τον Πανιώνιο! Ώσπου έφτασε η αποφράδα μέρα… Μόλις είχαν ξεκινήσει οι καλοκαιρινές εξετάσεις και δίναμε το αγαπημένο μάθημα της χημείας. Καμία επαφή εγώ, οπότε ήθελε διάβασμα. Αλλά έπρεπε να πάρουμε ένα Κύπελλο για να καεί ξανά η Πλατεία! Αμ δε… Η τιτανοτεράστια μητέρα με μια αποφασιστική και αιφνιδιαστική κίνηση, μου αποσπά το CD του παιχνιδιού και… the end, la fin, ΤΕΛΟΣ!
Ακόμα περιμένουμε στην πλατεία το Κύπελλο…
Ο Χρήστος Κάβουρας ακόμα θρηνεί την αγαπημένη του βιντεοκασέτα
Το ξέρω πως έχουν περάσει καμιά 20αριά χρόνια από τότε, ωστόσο σαν χτες θυμάμαι να φωνάζω αυτά τα μακρόσυρτα «ΜΗΗΗΗ» και «ΟΧΙΙΙΙΙΙ». Εκείνα τα σπαρταριστά δέκατα του δευτερολέπτου που έβλεπα τη μητέρα μου σαν τον Sugar Ray Robinson να αφοπλίζει σε slow motion την μπουνιά στον Jake LaMotta στο «Raging Bull», εμένα να σπαρταράω λες και έχασα αγαπημένο μου πρόσωπο και την αλήτισσα (ναι μάλιστα, την αλήτισσα) μάνα μου να τη βλέπει Εύη Βατίδου καρφώνοντας με μανία το τακούνι της εκεί όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Όχι στο πρόσωπό μου δυστυχώς –μακάρι να με έβλεπε σαν τον Κούγια- αλλά στην καρδιά της αγαπημένης που βιντεοκασέτας. Του «Μπάτμαν» του 1989 με τον Michael Keaton. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα.
Εγώ παρακολουθούσα για τέταρτη-πέμπτη φορά στη ζωή μου την αγαπημένη μου ταινία, την ώρα που εκείνη βιαζόταν να με πάει σε ένα φίλο μου γιατί είχε δουλειά. Με το που ακούω το «φεύγουμε» σηκώνομαι με αργές κινήσεις (η αλήθεια είναι) από τον καναπέ –πιο γρήγορα βέβαια από τον Σίλβιο Μάριτς- αρπάζω το κοντρόλ του βίντεο και πατάω το «EJECT». Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ακολούθησε τέτοια ταραχή. Μάλλον θεώρησε πως καθυστερώ και βλέπω ακόμα Μπάτμαν παρά το γεγονός ότι στην οθόνη πλέον παίζονταν τα αθλητικά του MEGA με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο. Και εκεί που λέω μέσα μου «όντως φεύγουμε», την κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια να αρπάζει την κασέτα που είναι ήδη έξω από το βίοντεο, να την πετάει στο πάτωμα με δύναμη και αρνούμενος να πιστέψω ότι η παράνοια έχει και συνέχεια δεν ορμάω να τη σώσω από τη λύσσα της. Το τακούνι υψώθηκε, η κασέτα λες πως έβγαλε και αίμα από το κάρφωμα και ο μικρός Χρηστάκης πήγε κλαίγοντας στον φίλο του.
Ο ΓΟΝΙΟΣ Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου απλώς κρύβει τα controllers από τα παιδιά του
Διαβάζω τις τιμωρίες των παιδιών από πάνω και σκέφτομαι «μήπως πρέπει να γίνω πιο αυστηρός»; Για παράδειγμα, ρώτησα τον γιο μου τις προάλλες αν έχει διαβάσει για το διαγώνισμά του και εκείνος μου κούνησε 14 φορές καταφατικά το κεφάλι, σαν να μου λέει «μπαμπάκα τα ξέρω φαρσί» όση ώρα όμως είχε το μάτι στραμμένο στο PlayStation. Και αντί ο μπαγλαμάς να τον εξετάσω, τον άφησα να παίξει. Το αποτέλεσμα; Μια βδομάδα αργότερα μας έφερε το διαγώνισμα σπίτι –τι πιο λογικό- χωρίς βαθμό, αλλά με ένα τεράστιο σχόλιο από κόκκινο στυλό «Γιατί τέτοιο χάλι»;
Και κάπως έτσι τα χειριστήρια μπήκαν σε κάποιο ράφι για μέσα στη βδομάδα. Φοβούμενος όμως για το αν θα τα βρει μια μέρα μέχρι να επιστρέψω από το γραφείο, τα έδωσα στον Κάβουρα να τα φυλάει και να μου τα ξαναδώσει το ΣουΚου. Μετά από λίγες ώρες, βρήκα το γραφείο του άδειο και τα controllers παρατημένα δίπλα από το pc του. Σκέφτηκα να του κάνω φάρσα και να μου δώσει 100 ευρώ ότι τάχα μου τα’ χασε αλλά έχε χάρη που είμαι καλός άνθρωπος. Όσο για την τιμωρία στο γιο μου δεν σκέφτομαι να την αλλάξω, αλλά αν μου ξαναφέρει τέτοιο αποτέλεσμα μου φαίνεται θα δώσω όλο το PlayStation στον Κάβουρα και αδιαφορώ αν θα το χάσει. Η τιμωρία του θα είναι… τιμωρία από τον μικρό.
Τον γύρο του κόσμου προκαλώντας ζαλάδες, αναγούλες, εμετούς από το φρικιαστικό θέαμα στους νέους και επιφωνήματα θαυμασμού από συμπόνοια στους μεγαλύτερους κάνει τις τελευταίες ημέρες μία σοκαριστική φωτογραφία του πατέρα που τεμαχίζει ΜΕ ΤΡΟΧΟ το πλεϊστέισο του γιου του.
Το αποτρόπαιο σκηνικό είχε πρωταγωνιστή τον 42χρονο Σάιμον Σο από το Μάντσεστρε (τέτοιους πατεράδες βγάζει το Μάντσεστρε), ο οποίος τα πήρε με τον γιο του που δεν διάβαζε για να παίζει με το διαόλι και που, όπως ο ίδιος ο πατέρας είπε με περίσσεια ψυχραιμία και περηφάνια για το παιδί του: «Το είχε κάνει ηλίθιο».
Σφίξαμε τα στομάχια μας μπροστά σε αυτή τη σκληρή εικόνα, αλλά και ταυτιστήκαμε. Με το παιδί αυτό που δεν το ξέρουμε αλλά του εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας. Mε την κονσόλα που έφυγε τόσο νέα γι' αυτό και της ευχόμαστε «RIP» ψιθυριστά κοιτάζοντας το έδαφος. Με τη σκηνή ολόκληρη, που ξύπνησε τον δικό μας εφιάλτη και βρυχήθηκε σαν «κακός» ήρωας τελευταίας πίστας videogame από το χρονοντούλαπο.
Μέσα στην οδύνη μας για τον χαμό του άτυχου αυτού πλεϊστέισο, κάναμε από ένα μνημόσυνο σε κάθε δική μας αδικοχαμένη κονσόλα. Ή βιντεοπαιχνίδι. Ή χειριστήριο.
-Αιωνία η μνήμη τους.
-ΑΙΩΝΙΑ.
Ο Χρήστος Μπαρούνης ακόμα μαζεύει τα θρύψαλα του Red Alert
Η επιτάχυνση της βαρύτητας, γνωστή και με το σύμβολο «g», είναι 10 m/s2. Αυτό που μόλις σάς έγραψα, το θυμάμαι φαρσί και μπορώ να σας το αναλύσω κιόλα. Οι Σοβιετικοί και η ανερχόμενη Αμερικανή υπερδύναμη χρειάστηκε να κοντραριστούν, ένας Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μόλις ξεσπάσει και ένα CD είχε στη μοίρα του γραμμένο να σπάσει για να το μάθω εγώ τούτο από πάνω.
Κοιτάζω το δωμάτιό μου και ανασύρω εικόνες, σαν να μαζεύω συντρίμμια, όχι από αποτυπώματα Εγκέλαδου, αλλά από ένα χαμαιτυπείο, ένα φτηνιάρικο μπορντέλο, γεμάτο διασκορπισμένα ρούχα, βιβλία και CD's, πασπαλισμένα από θρύψαλα δίσκου, σαν τρίμματα τρούφας ή ζάχαρης άχνης.
Τα κομματάκια του θρυμματισμένου «Red Alert», το μόνο με στρατιωτική τάξη στη γενικότερη ακαταστασία της σχολικής μου ζωής, χρειάστηκε τόση ώρα να τα μαζέψω μέσα στον κακό χαμό των 12 τετραγωνικών, που ακόμη και τα δακρυσμένα μάτια μου είχαν πια στεγνώσει.
Η κίνηση του πατέρα μου να το σπάσει στη μέση με τα δυο του χέρια, σαν επίδειξη Μιγιάγκι για μαύρη ζώνη, ήταν μία καλά σκηνοθετημένη απάντηση στο ίδιο το δικό του αναπάντητο ερώτημα για την τιμή του g.
Ποτέ δεν έμαθα αν οι Σοβιετικοί τελικά κέρδισαν, ποτέ δεν κατάφερα να τερματίσω το παιχνίδι, ποτέ δεν θα μάθω αν το g εμφανίζεται κάπου ανάμεσα στις πίστες σαν γρίφος για να κατατροπώσεις τον εχθρό.
Έμαθα, όμως, το g.
Κι όπως έδειξε η ιστορία, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε όλοι, η επιτάχυνση της βαρύτητας είναι από τα αγαπημένα μας θέματα εδώ στο Ratpack. Αμάν ρε μπαμπά...
Ο Κώστας Χρήστου ακόμα κλαίει το Game Gear του
Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά την δεκαετία του ’90 ήσουν προύχοντας αν είχες κονσόλα. Σε κοίταζαν τα παιδιά με θαυμασμό και με ζήλια. Ερχόντουσαν σπίτι σου για την κονσόλα σου, τα σουβλάκια που θα σας έπαιρναν οι δικοί σου και το αχαλίνωτο gaming. Ήμουν από τα παιδιά που είχαν την τύχη να πιάσουν στα χέρια τους ένα Game Gear. Ήταν έγχρωμο, έπαιρνε κασέτα και ρουφούσε την ζωή από τις μπαταρίες όπως το καλαμάκι το φρέντο. Τις κονσόλες μου λοιπόν εγώ τις κρατούσα. Συλλέκτης. Δεν πετούσα καμία. Τα χρόνια πέρασαν, έφτασα στο Γυμνάσιο και την πρώτη χρονιά έμεινα μετεξεταστέος στα Μαθηματικά. Δεν ξέρω αν η μάνα μου λυπήθηκε το SNES, αλλά η άλλοτε κονσολάρα Game Gear δεν την γλίτωσε. Έφυγε από το παράθυρο του τότε 3ου ορόφου και έσκασε σαν καρπούζι. Μαζί της έσπασε και ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας και της το κράτησα της άτιμης. Πάλι καλά είχα Playstation.
O Μάριος Βλαβιανός αποχαιρέτησε το Football Manager λόγω... Χημείας
Ήταν το μαθητικό έτος 2007-2008. Μαθητής της Α’ Λυκείου μεν (χωρίς να κάνουμε γνωστό το σχολείο που μας φιλοξενούσε στις αγκάλες του), πωρωμένος με το έπος που ονομάζεται Football Manager δε.
Η χρονιά πήγαινε ως εξής: Σχολείο, pc για λιώσιμο, προπόνηση, pc για λιώσιμο. Διάβασμα; Όταν προλάβαινα. Μητρικές κατσάδες; Άπειρες! Τι «Θα στο πετάξω από το μπαλκόνι», τι «Θα στο πετάξω στο κεφάλι», τι «Θα χαζέψεις από τη μ@λ@κί@». Εγώ εκεί, στον στόχο μου. Πως θα περάσουμε τη Μαρσέιγ για να πάμε στους «4» του UEFA με τον Πανιώνιο! Ώσπου έφτασε η αποφράδα μέρα… Μόλις είχαν ξεκινήσει οι καλοκαιρινές εξετάσεις και δίναμε το αγαπημένο μάθημα της χημείας. Καμία επαφή εγώ, οπότε ήθελε διάβασμα. Αλλά έπρεπε να πάρουμε ένα Κύπελλο για να καεί ξανά η Πλατεία! Αμ δε… Η τιτανοτεράστια μητέρα με μια αποφασιστική και αιφνιδιαστική κίνηση, μου αποσπά το CD του παιχνιδιού και… the end, la fin, ΤΕΛΟΣ!
Ακόμα περιμένουμε στην πλατεία το Κύπελλο…
Ο Χρήστος Κάβουρας ακόμα θρηνεί την αγαπημένη του βιντεοκασέτα
Το ξέρω πως έχουν περάσει καμιά 20αριά χρόνια από τότε, ωστόσο σαν χτες θυμάμαι να φωνάζω αυτά τα μακρόσυρτα «ΜΗΗΗΗ» και «ΟΧΙΙΙΙΙΙ». Εκείνα τα σπαρταριστά δέκατα του δευτερολέπτου που έβλεπα τη μητέρα μου σαν τον Sugar Ray Robinson να αφοπλίζει σε slow motion την μπουνιά στον Jake LaMotta στο «Raging Bull», εμένα να σπαρταράω λες και έχασα αγαπημένο μου πρόσωπο και την αλήτισσα (ναι μάλιστα, την αλήτισσα) μάνα μου να τη βλέπει Εύη Βατίδου καρφώνοντας με μανία το τακούνι της εκεί όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Όχι στο πρόσωπό μου δυστυχώς –μακάρι να με έβλεπε σαν τον Κούγια- αλλά στην καρδιά της αγαπημένης που βιντεοκασέτας. Του «Μπάτμαν» του 1989 με τον Michael Keaton. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα.
Εγώ παρακολουθούσα για τέταρτη-πέμπτη φορά στη ζωή μου την αγαπημένη μου ταινία, την ώρα που εκείνη βιαζόταν να με πάει σε ένα φίλο μου γιατί είχε δουλειά. Με το που ακούω το «φεύγουμε» σηκώνομαι με αργές κινήσεις (η αλήθεια είναι) από τον καναπέ –πιο γρήγορα βέβαια από τον Σίλβιο Μάριτς- αρπάζω το κοντρόλ του βίντεο και πατάω το «EJECT». Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ακολούθησε τέτοια ταραχή. Μάλλον θεώρησε πως καθυστερώ και βλέπω ακόμα Μπάτμαν παρά το γεγονός ότι στην οθόνη πλέον παίζονταν τα αθλητικά του MEGA με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο. Και εκεί που λέω μέσα μου «όντως φεύγουμε», την κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια να αρπάζει την κασέτα που είναι ήδη έξω από το βίοντεο, να την πετάει στο πάτωμα με δύναμη και αρνούμενος να πιστέψω ότι η παράνοια έχει και συνέχεια δεν ορμάω να τη σώσω από τη λύσσα της. Το τακούνι υψώθηκε, η κασέτα λες πως έβγαλε και αίμα από το κάρφωμα και ο μικρός Χρηστάκης πήγε κλαίγοντας στον φίλο του.
Ο ΓΟΝΙΟΣ Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου απλώς κρύβει τα controllers από τα παιδιά του
Διαβάζω τις τιμωρίες των παιδιών από πάνω και σκέφτομαι «μήπως πρέπει να γίνω πιο αυστηρός»; Για παράδειγμα, ρώτησα τον γιο μου τις προάλλες αν έχει διαβάσει για το διαγώνισμά του και εκείνος μου κούνησε 14 φορές καταφατικά το κεφάλι, σαν να μου λέει «μπαμπάκα τα ξέρω φαρσί» όση ώρα όμως είχε το μάτι στραμμένο στο PlayStation. Και αντί ο μπαγλαμάς να τον εξετάσω, τον άφησα να παίξει. Το αποτέλεσμα; Μια βδομάδα αργότερα μας έφερε το διαγώνισμα σπίτι –τι πιο λογικό- χωρίς βαθμό, αλλά με ένα τεράστιο σχόλιο από κόκκινο στυλό «Γιατί τέτοιο χάλι»;
Και κάπως έτσι τα χειριστήρια μπήκαν σε κάποιο ράφι για μέσα στη βδομάδα. Φοβούμενος όμως για το αν θα τα βρει μια μέρα μέχρι να επιστρέψω από το γραφείο, τα έδωσα στον Κάβουρα να τα φυλάει και να μου τα ξαναδώσει το ΣουΚου. Μετά από λίγες ώρες, βρήκα το γραφείο του άδειο και τα controllers παρατημένα δίπλα από το pc του. Σκέφτηκα να του κάνω φάρσα και να μου δώσει 100 ευρώ ότι τάχα μου τα’ χασε αλλά έχε χάρη που είμαι καλός άνθρωπος. Όσο για την τιμωρία στο γιο μου δεν σκέφτομαι να την αλλάξω, αλλά αν μου ξαναφέρει τέτοιο αποτέλεσμα μου φαίνεται θα δώσω όλο το PlayStation στον Κάβουρα και αδιαφορώ αν θα το χάσει. Η τιμωρία του θα είναι… τιμωρία από τον μικρό.
