Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό κάποιου που σκοτώνει εν ψυχρώ ανθρώπους, αυτουνού που φτάνει στο σημείο να μπει σε ένα γραφείο με μια καραμπίνα και να θερίσει κόσμο. Αυτό που λέγαμε τα περασμένα χρόνια «ευτυχώς δεν συμβαίνουν αυτά εδώ» έχει αρχίσει να αντικαθίσταται από ένα τρεμάμενο «Κολομβία έχουμε γίνει» ειδικά μετά από περιστατικά όπως το μακελειό στη Γλυφάδα. Μήπως όμως φλερτάρουμε με το αντίστροφο;
Το #Γλυφάδα τρεντάρει σήμερα και ο λόγος (δυστυχώς) δεν είναι άλλος από το αιματηρό φονικό που σημειώθηκε το πρωί της Δευτέρας στην ναυτιλιακή εταιρεία European Product Carriers, συμφερόντων του εφοπλιστή Σπύρου Καρνέση, από τον πρώην υπάλληλο και επιστάτη της εταιρείας. Ο 70χρονος δράστης βάσει μαρτυριών μπήκε στο γραφείο με καραμπίνα, έχοντας σκοπό να ανοίξει πυρ κατά των πρώην αφεντικών του. Τελικώς ο ένοπλος σκότωσε τρεις ανθρώπους, την ιδιοκτήτρια της εταιρείας ηλικίας 67 ετών, τον συνιδιοκτήτη και διαχειριστή, και έναν πρώην καπετάνιο, υπάλληλο της εταιρείας, πριν βάλει ο ίδιος τέλος στη ζωή του στο υπόγειο των γραφείων.
Μια βόλτα να κάνει κανείς στα social media θα δει για πολλοστή φορά, το πόσο μένος ζει και βασιλεύει ανάμεσα στους ανθρώπους, γνώμες άσχετες με το θέμα και άλλες πάλι που εστιάζουν σε λάθος πυλώνες. Έχει κολλήσει ο κόσμος με το ότι είναι Αιγυπτιακής καταγωγής, λες και θα κάνει καμιά διαφορά. Και εννοείται πως οι γνώμες πάνω σε αυτό είναι διχασμένες.
Αυτό το μακελειό πρέπει να μας προβληματίσει όλους.
Από τη μία κατάρες που ήρθε ένας ξένος για να πυροβολήσει τους Έλληνες, από την άλλη ατάκες που οριακά επιδοκίμαζαν την αντίδρασή του να πιάσει το όπλο και να δολοφονήσει. «Αν λυπήθηκα για κάποιον είναι για τον Αιγύπτιο» έγραψε κάποιος άλλος στα social media, ενώ πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να το ρίξουν στα πολιτικά πασαλείμματα που τόσο μολύνουν το μυαλό μας.
Η ουσία είναι μία και δυστυχώς πρέπει να την χωνέψουμε. Ένας άνθρωπος πήρε ένα όπλο και αφαίρεσε ζωές. Σαν τον άμαχο πληθυσμό που την πληρώνει κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Παλαιστίνη. Και επειδή ξέρουμε καλά πως μετά την καραντίνα τα νεύρα όλων λασκάρισαν, μήπως είναι πλέον θέμα και άξιο προβληματισμού το γεγονός ότι όλο και περισσότερος κόσμος έχει πρόσβαση σε όπλα;
Το ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε παραπαίει συνεχώς και δημιουργεί τέρατα είναι δεδομένο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φτάσαμε στο σημείο να δικαιολογούμε τον φόνο. Αλλά αφού το πρόβλημα είναι ότι ο φονιάς ήταν Αιγύπτιος ή να είμαστε υπέρ του φόνου επειδή ο στόχος ήταν τα αφεντικά μάλλον έχουμε ξεπεράσει την Κολομβία και κάθε αντίστοιχη Κολομβία και δεν το ξέρουμε.
