Ο Γιώργος με περίμενε στη γωνία του στενού που ήταν στο σπίτι του. Με μία μπάλα μπάσκετ στο χέρι και με μπλούζα San Antonio Spurs, μιλούσε συνήθως για δύο πράγματα: για το πόσο παιχταράς ήταν ο David Robinson και για την καινούργια πορνοβιντεοκασέτα που έχει σταμπάρει στα μίνι-μάρκετ και στα περίπτερα. Μία ακόμη κασέτα που έπρεπε να γίνει δική μας.
Δεν ξέρω αν το θυμάσαι, αλλά το VHS στο σπίτι ήταν ένα υπέροχο πράγμα. Μεγαλώσαμε με τα βίντεο πολύ πριν έρθει το ίντερνετ με τις ιστοσελίδες του. Και σε ένα από τα πράγματα που μας μεγάλωσε η κασέτα, ήταν και η τσόντα. Ο Γιώργος είχε μία ντουλάπα γεμάτη από δαύτες. Κάποιες από περιοδικά, άλλες τις οποίες έδινε λεφτά σε video-clubs για να την «κοπιάρουν» και πολλές που του έφερνε ο αδερφός του από την επαρχία όντας φοιτητής. Ο περιπτεράς στη γειτονιά μας ήξερε. Ήξερε τους γονείς μας, τους άλλους φίλους μας. Δεν τον ντρεπόμασταν και εκείνος ήθελε μόνο να κρατήσουμε μυστικό ότι δεν αγοράζαμε το περιοδικό με την κασέτα από εκείνον. Είμασταν στην Α’ Λυκείου αλλά εκείνη η βόλτα για την κασέτα, ήταν σχεδόν γκανγκστερική στο μυαλό μας. Άλλωστε δεν κάναμε τίποτα παράνομο. Απλά κάναμε συλλογή.
Μέχρι και σήμερα, πιστεύω ότι η επιτυχία στην βιντεοκασέτα βρισκόταν στο γεγονός πως δεν ήταν άμεσα διαθέσιμη. Σήμερα παίζεις ένα βίντεο στο PornHub και, αν δεν είναι στα γούστα σου, θα το κλείσεις για κάποιο άλλο. Αυτό με την κασέτα δεν γινόταν. Δεν υπήρχε preview. Έπρεπε να την αγοράσεις και για να φτάσεις ως εκεί, έπρεπε να κάνεις πρώτα «μελέτη». Βέβαια τότε δεν ξέραμε τίποτα από γυναίκες και πορνοστάρ. Την βλέπαμε, τσεκάραμε στη λίστα μας αν την έχουμε και μετά γινόταν δική μας. Κάποιες φορές που ο μεγάλος του ξάδερφος κατέβαινε στο Κέντρο της Αθήνας, μας έφερνε και πιο ακυκλοφόρητο υλικό από sex shops. Δεν τις ήθελε ποτέ πίσω. Εκείνη την άνοιξη της Α’ Λυκείου, η «περιουσία» μας ανερχόταν σε περίπου 50 βιντεοκασέτες. Δεν ήταν πολλές αλλά δεν ήταν και λίγες. Και η λίστα μεγάλωνε. Δεν δανείζαμε σε κανέναν από το σχολείο γιατί ξέραμε πως δεν θα τις ξαναδούμε ποτέ. Και ήταν κάπου εκεί που ο ξάδερφος του Γιώργου μας έβαλε την φυτιλιά. «Γιατί δεν πουλάτε τις παλιότερες στους φίλους σας στο σχολείο;».
Γελάτε ε; Ξεχάστε τα YouPorn και τα Pornhub. Κάποτε ΠΛΗΡΩΝΑΜΕ για να δούμε τσόντα. Σωστά; Και εμείς ήμασταν εκεί γι' αυτή την ανάγκη. Οι πρώτοι και καλοί «πελάτες» στο σχολείο ήταν τα μαμόθρεφτα που ντρεπόντουσαν να πάρουν μέχρι και Playboy από τα περίπτερα. Είχαν τόση μεγάλη ανάγκη να ανακαλύψουν αυτήν την υπέροχη σχέση που θα ξεκινούσε με την παλάμη τους, που μπορούσες κυριολεκτικά να τους ληστέψεις. Φέρναμε πάντα μία κασέτα ο καθένας στην σχολική τσάντα. Δεν την δείχναμε ποτέ εν ώρα μαθήματος, παρά μόνο στο διάλλειμα. Ο Γιώργος είχε ταλέντο. Στον γιο μίας καθηγήτριας, κατάφερε να πουλήσει μία κασέτα για 4.000 δραχμές. Ήταν μεγάλη επιτυχία. Οι τιμές μας βέβαια ήταν ψιλό-φιξαρισμένες. 1000 δραχμές στους φίλους, 2.500 για γνωστούς, ό,τι πει ο Θεός για τα κορόιδα. Στα μαμόθρεφτα που μας ρωτούσαν γιατί ανεβάζουμε τις τιμές μόνο σε εκείνους, η απάντηση -σχεδόν πάντα- ήταν πως η κασέτα που ήθελαν ήταν «σπάνια». Σπάνια κασέτα σήμαινε πως δεν βρίσκαμε άλλα αντίτυπα του περιοδικού, ώστε να έχουμε 2-3 αντίγραφα. Οπότε ουσιαστικά αυτός που αγόραζε μία σχετικά νέα κασέτα, έπρεπε να την πληρώσει καλά. Η πελατεία όμως ήταν καλή, η μαλακία στο Λύκειο βαρούσε σύννεφο και οι κασέτες τελείωναν.
Στην επόμενη άφιξή του στην Αθήνα, ο αδερφός του Γιώργου έφερε μία εφτάδα από sex shop της επαρχίας. Ταινίες του ’80, κλασσικές. Αφού τις μοιραστήκαμε για να τις δούμε, σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να αλλάξουμε σύστημα. Τους την δίνουμε, την κρατούν για μία ή δύο ημέρες και την επιστρέφουν. Αλλιώς κινδυνεύαμε να μείνουμε χωρίς κασέτες. Είπαμε να ξεκινήσουμε αυτή την ενοικίαση αλλά επειδή δεν ξέραμε τι θα ίσχυε νομικά και φοβόμασταν, κάναμε πίσω. Οι κασέτες σε κάποια φάση τελείωσαν, όχι μόνο επειδή δεν είχαμε άλλες απόθεμα, αλλά επειδή ήρθε κάτι καινούργιο στις ζωές μας. Το διαδίκτυο.
Η άφιξη της PSTN και το Ίντερνετ ήταν ο πραγματικός λόγος που αυτή η ρομαντική μπίζνα με στόχο την αγάπη για την τσόντα, έφτασε στο τέλος της πριν καλά-καλά ξεκινήσει. Ο κόσμος είχε ήδη ανακαλύψει το file sharing και τις πρώτες σελίδες που χάριζαν τόσο δωρεάν βίντεο, όσο και φωτογραφικό υλικό.
Το επιχειρηματικό μας δαιμόνιο κράτησε για λίγο, αλλά τουλάχιστον επαληθεύτηκε εκείνη η ρήση που λέει ότι «μία τσόντα σε κρατάει ευτυχισμένο με πολλούς τρόπους». Ο Γιώργος πάντως έχει αρκετές κασέτες σπίτι οι οποίες δεν τέθηκαν ποτέ για πώληση ή ενοικίαση. Όταν μετά από χρόνια τον ρώτησαν αν τις έχεις κρατήσει, μου απάντησε καταφατικά, έχοντας ακόμη εκείνο το επιχειρηματικό χαμόγελο που πιτσιρικά που θυμόμουν.
«Ξέρεις πόσα θα πιάσουν σε 20 χρόνια στο eBay;».
