InTime Η «αγιοποίηση» και ο σεβασμός

Ακόμα και η «Ιώβειος» υπομονή του Μαρίνου Ουζουνίδη, φαίνεται ότι τελείωσε.

«Αγιοποίηση» κανενός δεν (πρέπει να) υπάρχει, ειδικά όταν μιλάμε για επαγγελματίες (παίκτες, προπονητές, παράγοντες κλπ.). Μπορεί όμως και πρέπει να υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση, σε ανθρώπους που κάνουν σωστά τη δουλειά τους, που «βάζουν πλάτη» στα δύσκολα, που δεν τα παρατάνε με την πρώτη ή με τη δεύτερη δυσκολία, που λειτουργούν σαν «κόλλα» και όχι σαν «οξύ», ενωτικά και όχι διαβρωτικά σε έναν οργανισμό, μια ομάδα, μια εταιρεία.

Ο Παναθηναϊκός είναι και οργανισμός και ομάδα και εταιρεία. Είναι επίσης και συναίσθημα και καψούρα και τρέλα για τους φίλους του –το τελευταίο διάστημα από «βασανάκι», έγινε βάσανο μεγάλο. Κι ο Μαρίνος Ουζουνίδης, πέρα από προπονητής, ψυχολόγος, «δάσκαλος» και «πατερούλης», λειτουργεί και ως «κόλλα» που προσπαθεί να κρατήσει σε ένα κομμάτι την ομάδα. Τους παίκτες μεταξύ τους, τους υπαλλήλους της ΠΑΕ, τον κόσμο με την ομάδα. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης δεν ζήτησε ποτέ ούτε «αγιοποίηση», ούτε εκδηλώσεις λατρείας. Δεν επιδίωξε να φωνάζει ο κόσμος ρυθμικά το όνομά του, ούτε είχε στο μυαλό του όταν πήγε στον Παναθηναϊκό, που θα ερχόταν μια μέρα, όχι πολύ μακρινή από τη μέρα που πήγε, που θα γινόταν η μοναδική «σταθερά» της ομάδας, το μοναδικό της σημείο αναφοράς, ο μοναδικός φάρος μέσα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα αλλά και το μοναδικό «πλήρωμα», αφού όλοι οι υπόλοιποι πήδηξαν στις σωσίβιες λέμβους και την κοπάνησαν: είναι και καπετάνιος και μηχανικός και μούτσος και απ’ όλα.

 

Δεν ζήτησε «αγιοποίηση» αλλά σεβασμό

Και δυστυχώς είναι πιο πιθανό να «αγιοποιηθεί» στον Παναθηναϊκό, παρά να του δείξουν σεβασμό. Βάζει πλάτη τόσο καιρό και κάνει υπομονή, περιμένοντας να δει κάτι, κάποιον, κάπου. Έναν επενδυτή. Μια ομάδα επενδυτών. Ένα συγκεκριμένο σχέδιο που μπορεί να εξασφαλίσει την επιβίωση της ομάδας. Ένα πλάνο. Κάτι ρεαλιστικό όμως, όχι για να βγάλει η ομάδα το Γενάρη ή το Φλεβάρη, αλλά για να βγάλει με αξιοπρέπεια τη χρονιά και παράλληλα, με όποιες δυσκολίες και στενότητες κι αν υπάρχουν, να έχει μια προοπτική και για την επόμενη μέρα. Με δυσκολίες, με στριμώγματα, με το «σκατό, παξιμάδι», αλλά να υπάρχει και αύριο.

Προφανώς δεν βλέπει καμία ελπίδα και καμία αχτίδα φωτός στο βάθος, γι’ αυτό και είπε όσα είπε στη NOVA. Διότι αυτό που κάποιοι βλέπουν ως «πλάνο σωτηρίας», σκυμμένοι πάνω από λογαριασμούς και κρατώντας ένα κομπιουτεράκι στο χέρι, στα δικά του μάτια είναι πλάνο διάλυσης και καταστροφής. Δεν υποθηκεύει απλά το «αύριο» του συλλόγου, αλλά δεν εξασφαλίζει καν το «σήμερα»: αν το να πούλαγε ο Παναθηναϊκός δυο, τρεις ή τέσσερις «καλούς» παίκτες, τον βοηθούσε να ξεχρεώσει, να «ρεφάρει», να σταματήσουν να τον κυνηγούν οι πιστωτές και να τρέχει κάθε δεύτερη μέρα στο δικαστήριο για μια ακόμα προσφυγή, τότε και θα το καταλάβαινε και θα το αποδεχόταν. Και θα σχεδίαζε την επόμενη μέρα με όσους έμεναν πίσω: με τους «μικρούς» και 3-4 έμπειρους κι ένα μικρό ποσό διαθέσιμο για μια ή δυο στοχευμένες κινήσεις, που θα μπορούσαν να δώσουν ουσιαστικές λύσεις.

Όμως με Μολέντο, Χουλτ, Κουτρουμπή, Βιγιαφάνιες, Κουρμπέλη, Τσάβες, Καμπέσας, Χίλιεμαρκ, Κουλιμπαλί να έχουν ήδη φύγει ή να ετοιμάζονται να φύγουν, με Λουτσιάνο – Μουνιέ εκτός, με διάφορους που έχουν μείνει (προς το παρόν) ξενερωμένους και αβέβαιους και με τα χρέη να πνίγουν την ομάδα σαν μέγγενη μέρα με τη μέρα, να σχεδιάσει τι; Να ελπίζει σε τι; Να προγραμματίσει τι; Βεβαίως να πέσει το μπάτζετ αλλά να γίνει κάτι τέτοιο συντεταγμένα. Σταδιακά. Όχι απότομα. Να κατέβει σαν ασανσέρ που κατεβαίνει έναν – έναν τους ορόφους. Όχι σαν ασανσέρ που κόπηκε το συρματόσχοινο και πέφτει χωρίς τίποτα να μπορεί να το φρενάρει.

Έχει φτάσει στα όριά του ο Ουζουνίδης και το καταλαβαίνουμε όλοι. Κι άλλοτε δούλεψε με φοβερές δυσκολίες και στον Πανιώνιο είχε απαγόρευση μεταγραφών και μια χούφτα πιτσιρικάδων που «αναγκάστηκε» να στηριχτεί πάνω τους και «αναγκάστηκαν» να μεγαλώσουν γρήγορα, αλλά εκεί τουλάχιστον και πλάνο υπήρχε και οι απαιτήσεις και η πίεση ήταν μικρότερες. Στον Παναθηναϊκό ούτε πλάνο υπάρχει, ούτε υπομονή και φοβάμαι ότι δεν υπάρχει ούτε συναίσθηση της κρισιμότητας της κατάστασης: δεν θα σωθεί η ομάδα επειδή λέγεται «Παναθηναϊκός» ή ήταν «Panathinaikos», μόνο και μόνο λόγω ιστορίας, ονόματος και κόσμου. Θα σωθεί – αν σωθεί – μόνο με συγκεκριμένες κινήσεις, με συγκεκριμένα χρήματα και σχέδιο. Κι αν φύγει και ο Ουζουνίδης, η μοναδική «κόλλα» που υπάρχει σε έναν διαβρωμένο και υπό διάλυση οργανισμό, τίποτα πλέον δεν θα μπορεί να κρατήσει ενωμένο ούτε ένα κομμάτι του Παναθηναϊκού.  



©2016-2024 Ratpack.gr - All rights reserved