Η μικρή των τερματοφυλάκων του Ολυμπιακού σχολή

ΡΩΜΑΙΟΣ ΓΚΙΓΚΛΗΣ

Η χθεσινοβραδινή τραγική απόδοση του Λεάλι έχει ιστορικό προηγούμενο.

Εποχή Μπλαχίν και πρωτοθυμάμαι τον εαυτό μου στο «Καραϊσκάκη» στο αλησμόνητο 1-1 με Εδεσσαϊκό. Τότε που με τραβολογούσε ο θείος μου μετά τον αγώνα έξω από τα αποδυτήρια για να ρίξει τα καθιερωμένα για την εποχή μπινελίκια στους παίχτες. Οι τελευταίοι ήταν, είναι και θα είναι στον αιώνα τον άπαντα τα εξιλαστήρια θύματα καθώς όσο άστοχες κι αν είναι οι επιλογές της διοίκησης ή του προπονητικού τιμ, η εικόνα των παικτών είναι που μένει. Πόσο μάλλον στα πέτρινα χρόνια της ομάδας που το μαύρο σύννεφο της οργής, σαν άλλο καρτουνίστικο σκηνικό, ήταν μόνιμα παρών πάνω από τις κερκίδες του Φαληρικού γηπέδου. Δεν ξεκίνησα τυχαία το κείμενο με αναφορά στον αγώνα με τον Εδεσσαϊκό. Την ημέρα εκείνη, βλεπετε, τα δοκάρια μας είχαν την τιμή να φιλοξενούν στη σκιά τους τον Γιώργο τον Μύρτσο. Όσοι θυμάστε την περιπτωσάρα του δεν χρειάζεται να σας πω πολλά. Για τους νεώτερους όμως θα πω το εξής περιγραφικό: διασταύρωση Βασίλη Καρρά με συνταξιούχο ταξιτζή που παρίστανε τον τερματοφύλακα.

Εκτός του Μύρτσου και (λιγότερο) του Ταληκριάδη, το χάπι της δεκαετίας 1988-1998 χρυσώθηκε με την παρουσία τριών ικανότατων γκολκίπερ. Οι Ράντος, Στρακόσια, Ελευθερόπουλος, βοήθησαν ώστε να λιγοστεύουν τα «Πάτερ Ημών» κάθε φορά που ο αντίπαλος έφτανε στη μεγάλη περιοχή. Ειδικά ο Ελέ, ο οποίος είχε την τιμή να κουβαλάει πάντα πάνω του την ταμπέλα του «δικού μας παιδιού που ήρθε από την Ακαδημία», σε μια εποχή που η Ακαδημία δεν ανέβαζε ταλέντο στην πρώτη ομάδα ούτε με τάμα, ήταν από τους βασικούς πυλώνες που βοήθησαν τον Ολυμπιακό να πάρει τα ηνία στην Ελλάδα και να κάνει εκείνη την καταπληκτική πορεία που διακόπηκε βίαια στο παιχνίδι με τη Γιουβέντους. Το βράδυ που πολλοί κατηγόρησαν τον Αίολο, νομίζω πως σηματοδότησε την απαρχή της τερματοφυλακοφοβίας στην ομάδα του Πειραιά.

InTime

Μόνο στα χρόνια της παντοκρατορίας του Νικοπολίδη, εκεί όπου ναι μεν είχαν σταματήσει τα ξεφυσήματα και η ομάδα έδειχνε να έχει βρει έναν ικανότατο τερματοφύλακα πάνω στον οποίο μπορεί να ακουμπά η υπόλοιπη ομάδα, η κατάσταση απέπνεε ηρεμία. Αλλά ακόμα και τότε, στις χρονιές εκείνες δηλαδή που ο γκριζομάλλης πορτιέρο έψαχνε κάποιο στήριγμα που θα τον μπακάρει και -γιατί όχι- θα συμμετάσχει στην σταδιακή του απόσυρση, η κατάσταση στην μικρή περιοχή της ομάδας όταν κάποιος αναλάμβανε να τον αντικαταστήσει έστω και προσωρινά, άρχισε να θυμίζει παιδική χαρά και οι φιγούρες του Θεοδωρίδη, του Κελεσίδη και του Σαργκάνη μια κάποια αμηχανία την ένιωθαν όταν έβλεπαν από κοντά ή από την τηλεόραση την ομάδα στην οποία κάποτε έκαναν... παπάδες. Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις;

Έχουμε και λέμε(νς)

Θα αφήσουμε απ' έξω όσους ήρθαν από την Ακαδημία ή τα συμπατριωτάκια που ήρθαν από κάποια ελληνική ομάδα και ακούμπησαν τόσο όσο (όπως οι Σηφάκης, Δασκαλάκης, Γιαννιώτης, Ντουγέρογλου, Σιδεράκης, Παναγόπουλος, Παπαδόπουλος) και θα εστιάσουμε σε εκείνους που με την απουσία παρουσία τους κατάφεραν να συγκεντρώσουν πάνω τους περισσότερο χλεύη παρά οργή.

3621431

Καλησπέρα Λέμενς, καλησπέρα Κοστάντσο. Ο πρώτος θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως ο πιο άχαρος τερματοφύλακας στην ιστορία του συλλόγου. Έμεινε 2 χρόνια στην ομάδα, έφαγε πόρτα όταν οι υπεύθυνοι κατάλαβαν το λάθος τους και έκατσε πάνω στο συμβόλαιό του κατηγορώντας έμμεσα τον Αντώνη Νικοπολίδη πως δεν βγαίνει από την εντεκάδα καθώς, σύμφωνα με τον ίδιο το Βέλγο, «στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν τον Νικοπολίδη ως θεό και γι' αυτό δεν μου δίνονται οι ευκαιρίες που μου αξίζουν». Από την πλευρά του ο Κοστάντσο, ήρθε το 2011 με τρεις βασικούς στόχους: να ανεβάσει την αρτηριακή πίεση των φιλάθλων της ομάδας και των συμπαικτών του σε διψήφιο, να διεγείρει την έμπνευση των αντιπάλων οπαδών στο τουίτερ που έκανε τότε τα πρώτα του δειλά βήματα στη χώρα μας και να στείλει τον Τοτό στον ΟΑΕΔ. Ίσως η πιο γραφική και αξιολύπητη φιγούρα τερματοφύλακα, που μέσα σε μόλις 6 μήνες και 6 ολάκερες συμμετοχές κατάφερε να αφήσει μια για πάντα το στίγμα του.

Και να δώσει ψωμάκι σε διαφημιστικές εταιρείες.

Οι Πάρντο, Μέγερι και Κάρολ ήρθαν κάπως να καλμάρουν την νευρικότητα που επικρατούσε στα χρόνια που η καριέρα του Νικοπολίδη έφτανε προς το τέλος της, ωστόσο ο καθένας για διαφορετικούς λόγους δεν μπορούσε να πάρει τη φανέλα βασικού στο σπίτι του. Μέχρι που... Ρομπέρτο! Ο Ισπανός, εκτός από τη Μάρθα, έφερε μαζί του και μπόλικα κιλά ταλέντου τα οποία αμφισβητήθηκαν στον προγενέστερό του βίο στην Μπενφίκα, αλλα επιβεβαιώθηκαν κατά την παραμονή του στην Ελλάδα από το 2013 ως το 2016. Όλο αυτό το διάστημα, η ομάδα μπορούσε να περηφανεύεται πως έχει στις τάξεις της έναν από τους κορυφαίους τερματοφύλακες στην Ευρώπη.

Και τώρα τι;

Η αποχώρησή του τον Ιούνιο του 2016, επανέφερε στο σύλλογο εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι που είχαν να βιώσουν από το ματς με τη Λάρισα το 2011 και την ημέρα που ο Νικοπολίδης πέταξε μια για πάντα τα γάντια του στην ντουλάπα με τα αναμνηστικά μιας τεράστιας καριέρας. Από πίσω ερχόταν ο Κορυδαλλιώτης Καπίνο που παρά το πράσινο παρελθόν του, κέρδισε σχετικά γρήγορα τον κόσμο με τις εμφανίσεις του. Η έμπνευση του συλλόγου να τον πλαισιώσει παίρνοντας με τη μορφή δανεισμού τον Λεάλι από τη Γιουβέντους (αποδεχόμενη τον όρο να πάρει τη φανέλα του βασικού σε συγκεκριμένο αριθμό παιχνιδιών ανεξάρτητα από την εικόνα του σε προπονήσεις και σε επίσημα παιχνίδια), σε συνδυασμό με τον πρόσφατο τραυματισμό του Καπίνο, θα αποτελέσει μια για πάντα ως η αρχή εκείνου του παραμυθιού που θέλει το πριγκιπόπουλο από την Ιταλία να βάζει φαρδιά-πλατιά τη σφραγίδα του σε έναν ευρωπαϊκό αποκλεισμό που όμοιό του δεν έχουν ξαναγνωρίσει οι Ερυθρόλευκοι. Μαύρες ευρωπαϊκές νύχτες ναι, αλλά το να περιμένουν την έλευση Λεάλι για να ζήσουν το πρωτόγνωρο (αποκλεισμός με 5 γκολ στην πλάτη εκ των οποίων φέρει ευθύνμη στα 4), δύσκολα θα ξαναζήσουν.

Το παραμύθι συνεχίζεται με τον Καπίνο να αναλαμβάνει κακήν κακώς φανέλα βασικού στη Λεωφόρο. Εκεί όπου ο Λεάλι, σε μια γωνιά του πάγκου, θα έχει το νου του όχι σε όσα συμβαίνουν στο χορτάρι του «Απόστολος Νικολαΐδης», αλλά στην ημέρα εκείνη που θα ξαναπατήσει στο «Γ. Καραϊσκάκης» για να κάνει την καθιερωμένη προθέρμανσή του μπροστά στο πέταλο των φανατικών. Στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο, αμέσως μετά την γκάφα του πρώτου ματς με τη Μπεσίκτας, οι τελευταίοι έδειξαν μεγαλοψυχία, χειροκροτώντας τον κάθε φορά που ακουμπούσε μπάλα. Παρόμοιος ήχος δεν θα ξαναφτάσει στα αυτιά του και το μόνο που μένει να δούμε είναι με τι θα φροντίσουν να αναπληρώσουν το ηχητικό κενό οι οπαδοί της ομάδας.