CULTURE | 01/06/2019

Η μέρα που ο Bowie ανέστησε τον Iggy Pop

Όταν ο κόσμος πήρε φωτιά το 1977 στο Le Plateau Theater του Μόντρεαλ.

Le Plateau Theater, Μόντρεαλ, 1977. Οι Blondie έχουν μόλις τελειώσει την playlist και δέχονται τα χειροκροτήματα από χιλιάδες εκστασιασμένους πιτσιρικάδες. Οι περισσότεροι κουνάνε τα τενεκεδάκια με τις μπίρες στον αέρα, ενώ κάποιοι με πιο άγριες διαθέσεις πετάνε προφυλακτικά στην Debbie Harry. Είναι το new wave ρεύμα και το punk της εποχής, που οδήγησε αρκετές χιλιάδες από αυτούς στο Μόντρεαλ, για την έναρξη του The Idiot World Tour. Το μεγάλο όνομα είναι ο Iggy Pop. Έχει ήδη κυκλοφορήσει το πρώτο του solo άλμπουμ και αυτή η παγκόσμια περιοδεία του είναι η πρώτη χωρίς τους Stooges.

Όμως πριν από το ανήσυχο παιδί με το λυσσασμένο ύφος και τα σκισμένα jeans, εμφανίζεται στη σκηνή μία άλλη προσωπικότητα. Έχει ξεχωρίσει στους underground κύκλους τόσο για τον «φουτουριστικό» τρόπο που αντιμετωπίζει την μουσική όσο και για την αγάπη του προς την τέχνη. Ο David Bowie ρίχνει ένα λοξό χαμόγελο, χαιρετάει γρήγορα το κοινό και παίρνει θέση πίσω από τα πλήκτρα. Ακολουθεί ένα αδύνατο νέο παιδί χωρίς μπλούζα, το οποίο έχει απασχολήσει την παγκόσμια μουσική σκηνή για την proto punk μουσική του. Βγαίνει χοροπηδώντας και ξεκινάει να γαβγίζει προς το κοινό, φτάνοντας στο σημείο να ουρλιάζει σαν λύκος.

Οι ενισχυτές ανοίγουν και η μελωδία του «I Wanna Be Your Dog» γεμίζει το Le Plateau από άκρη σε άκρη. Είναι μία στιγμή, ανάμεσα σε δύο μεγαθήρια του πενταγράμμου, που χαράζεται για πάντα στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής. Από εκείνες τις συναυλίες που καταριέσαι τον Πατέρα Χρόνο επειδή δεν σε έφερε στον κόσμο νωρίτερα.

Πρέπει να μεγαλώσεις για να καταλάβεις το κληροδότημα του Iggy στη μουσική. Πρέπει να ακούσεις πολλά, να απορρίψεις πολλά και να ψάξεις πολλά. Μπορεί να ήξερα τα τραγούδια των Stooges από τα 15, αλλά έπρεπε να φτάσω στα 21 για να εκτιμήσω όλα εκείνα που άφησε ο Iggy αλλά και που συνεχίζει να δίνει. Αρχικά, είναι ο τελευταίος από εκείνη την τεράστια γενιά των μουσικών της εποχής του, που βρίσκεται ακόμα σε ενεργό δράση. Είναι ένας καλλιτέχνης που γράφει ακόμα τραγούδια, που διοργανώνει ακόμα συναυλίες, που χτυπιέται σε αυτές με την ίδια τρέλα που το έκανε και όταν ήταν 19 χρονών. Αυτός είναι ο Iggy. Ένας άνθρωπος που για χάρη μας αλλά και για την δική του ιδεολογία, αρνείται να «κρεμάσει» το μικρόφωνο.

Οι περισσότεροι θα πουν πως χάρη στον Iggy διαδόθηκε το punk στην Αμερική. Εμείς θα πούμε πως όταν ο Iggy ξεκίνησε να παίζει με τους Stooges το 1967, το punk δεν είχε ακόμη καθοριστεί σαν ακριβές είδος μουσικής. Υπήρχε σε ένα μικρό σύνολο ροκάδων οι οποίοι δεχόντουσαν μεν την ύπαρξη του, αλλά με την πλειοψηφία του κόσμου να είναι κυρίως απασχολημένη με τις μελωδίες του Led Zeppelin, των Pink Floyd και των Stones. Ο Iggy, μέσα σε μία εποχή που το garage βγήκε κυριολεκτικά από τα γκαράζ και μπήκε στην μουσική σκηνή, διέδωσε τον άναρχο ήχο του proto-punk, δημιούργησε μία νέα γενιά και επηρέασε όλες τις επόμενες. Για να είμαστε σωστοί, είναι κάτι που το κάνει μέχρι σήμερα. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν αρνήθηκε ποτέ τις συνεργασίες με καινούργιες μπάντες. Ο Iggy πίστευε πάντα πως η punk μουσική μπορεί να βρει τον τρόπο να εκδηλωθεί, ακόμη και αν το ρεύμα αλλάζει συνεχώς. Είναι κάτι το οποίο μπορείς να το βρεις διαχρονικά στους δίσκους του. Την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας και της ζωής χωρίς περιορισμούς. Αυτό ήταν το τεράστιο μήνυμα του Iggy, που είχε τα κότσια να λέει τόσο on stage όσο και εκτός από αυτή, «άντε γαμήσου, δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω». Και στην τελευταία πρόταση κρύβεται όλο το νόημα της punk μουσικής.

Ο Iggy δεν έχει επηρεάσει μόνο εμάς. Έχει επηρεάσει κυρίως όσους βρίσκονται στον ίδιο χώρο με εκείνον. Έτσι δικαιολογούνται και οι αναρίθμητες συνεργασίες του που ξεκινούν από τον Henry Rollins, τον Slash και τον Tom Waits και φτάνουν μέχρι τους Green Day, τoν Lou Reed, τον Josh Homme και εκατοντάδες άλλους. Μέχρι και ο Johnn Lydon των Sex Pistols, ένας αναμφισβήτητα δύσκολος χαρακτήρας, είχε δηλώσει στο Rolling Stone «Tρομάζω να φανταστώ την μουσική χωρίς τον Iggy Pop. Κανείς μας δεν θα ήταν εδώ με τις συνθήκες που είμαστε σήμερα». Ο Iggy είναι ένας πραγματικός ροκ σταρ γιατί ακόμη και αν πιστεύει στις δυνατότητες του σαν καλλιτέχνης, πιστεύει περισσότερο στη μουσική και σε όλα όσα εκπροσωπεί μέσα από αυτή. Κάτι που άνθρωποι όπως ο David Bowie και ο Mick Jagger το είδαν πριν το δουν οι δισκογραφικές και οι κριτικοί μουσικής. Για το στόρι της παραπάνω συναυλίας, η περιοδεία του Iggy με τον Bowie στα πλήκτρα θεωρείται μέχρι και σήμερα η πιο εμβληματική του και οι δύο τους συνεργάστηκαν την ίδια χρονιά στο δεύτερο solo άλμπουμ του Iggy, «Lust for Life».

Κλείνοντας θα πούμε πως αυτόν τον φόβο του Lydon, τον έχουμε και εμείς σήμερα. Ειδικά μετά το εφιαλτικό 2016. Τρομάζουμε στο να φανταστούμε ένα κόσμο δίχως τον Iggy Pop. Τον Tελευταίο των Μοϊκανών αυτής της γενιάς.

Έναν αντισυμβατικό τύπο που τα κατάφερε τόσο καλά, επειδή δεν έδωσε ποτέ δεκάρα τι πιστεύουν όλοι οι υπόλοιποι. Eπειδή έπεισε τον κόσμο να φωνάξει πιο δυνατά από ποτέ.