Πολλές φορές στον «Σούπερμαν», τόσο στα κόμικς όσο και στις ταινίες, είχε διατυπωθεί το ερώτημα «πώς είμαστε σίγουροι, ότι ένα τόσο πανίσχυρο πλάσμα από άλλον πλανήτη, πρακτικά ανίκητο και δυνατότερο από κάθε άνθρωπο, δεν θα στραφεί εναντίον των ανθρώπων»; Τελικά στην πραγματικότητα δεν στράφηκε ποτέ, αντίθετα στάθηκε δίπλα στον Άνθρωπο σε κάθε μορφή απειλής εναντίον του - κάπως έτσι πορεύτηκαν μέσες - άκρες όλοι οι ήρωες της DC και της Marvel.
Μπορεί να πάλεψαν με τους δαίμονές τους, να πέρασαν τα υπαρξιακά τους, να πλακώθηκαν μεταξύ τους, να αμφισβήτησαν τις καλές προθέσεις της ανθρωπότητας, να τσαντίστηκαν με την αχαριστία μας, να ένιωσαν προδομένοι, αλλά η καλή τους πλευρά κυριάρχησε και έθεσαν τις υπερδυνάμεις τους στην υπηρεσία των ανθρώπων ή/και των πλασμάτων του σύμπαντος που χρειάστηκαν τη βοήθειά τους απέναντι σε κάποιον πολύ επικίνδυνο εχθρό.
Όλα αυτά που ξέρατε, ξεχάστε τα, αν αποφασίσετε να δείτε το «The Boys»: εδώ, οι σούπερ - ήρωες, οι «Sups», είναι πραγματικά καθάρματα. Είναι τομάρια που έχουν υπερδυνάμεις, δολοφόνοι, πρεζάκια, υποκριτές και ποζεράδες. Ανήκουν σε μια εταιρία που διαχειρίζεται την εικόνα τους, χειρίζεται τα social media τους, «κατασκευάζει» εγκλήματα κατά παραγγελία ώστε οι ήρωες να σώσουν την κατάσταση συνοδεία κάμερας, χειραγωγεί τον αμερικανικό λαό και την Κυβέρνηση των ΗΠΑ, ξεγελά ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Είναι μια διαφορετική, ενδιαφέρουσα και ταυτόχρονα κάπως τρομακτική η προσέγγιση του «The Boys» πάνω στους σούπερ - ήρωες και τις φοβερές και τρομερές δυναμεις τους. Ναι, είναι πανίσχυροι, κάποιοι πετάνε, άλλοι είναι τρομερά γρήγοροι, ένας ή δυο είναι πρακτικά άφθαρτοι, βλέπουν μέσα από τοίχους, μιλάνε με ψάρια, είναι αόρατοι. Αλλά είναι και «σκοτεινοί», έχουν ψυχολογικά προβλήματα, αποζητούν την προσοχή ή την καλοπέραση, είναι σαδιστές ή μαζοχιστές, ψάχνουν μια μητέρα ή έναν πατέρα που τόσο τους έλειψε στην παιδική τους ηλικία. Κατασκευασμένοι όλοι τους σε ένα εργαστήριο, μεγαλωμένοι από επιστήμονες που τους αντιμετώπισαν σαν πειραματόζωα και όχι σαν ανθρώπους και «υπάλληλοι» μιας εταιρίας που τους αντιμετωπίζει σαν μέσο ώστε να ανεβάσει την τιμή της μετοχής της και να κλείσει συμβόλαιο δισεκατομμυρίων με το Υπουργείο Αμύνης, είναι στην πραγματικότητα διαλυμένοι τύποι, που κανένας «μαραθώνιος ψυχανάλυσης» δεν πρόκειται να τους φέρει στα ίσια τους. Κι όχι μόνο οι «Επτά», η «ελίτ» των σούπερ - ηρώων, αλλά και οι πρώην, οι αναπληρωματικοί, οι «δευτεράντζες» που παίζουν το δικό τους ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.
Απέναντί τους, μια χούφτα εντελώς ετερόκλητων τύπων, που με κάποιο τρόπο έτυχε να βρεθούν όλοι μαζί και προσπαθούν να τους ξεσκεπάσουν και παράλληλα να μείνουν ζωντανοί - και δεν καταλαβαίνεις εύκολα ποιο από τα δυο είναι λιγότερο δύσκολο να συμβεί. Άνθρωποι που δεν κοιτούν με δέος και θαυμασμό τους «Sups» , αλλά με αηδία και σιχασιά, που γνωρίζουν τα σκοτεινά τους μυστικά και το πραγματικό τους πρόσωπο και προσπαθούν να τους ξεμπροστιάσουν, καθένας για το δικό του λόγο και με τα δικά του κίνητρα. Τελικά, δεν είναι μια μάχη ανάμεσα «στο καλό και το κακό», αλλά μια μάχη ανάμεσα «στο κακό και το πολύ κακό» ή «το κακό και το λιγότερο κακό» - μην ψάξεις να βρεις ηθική και ιδανικά, ούτε «Δον Κιχώτη» και αγνότητα πίσω από τις πράξεις κανενός. Δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο λυπηρές ιστορίες, προδοσίες, ψέματα και κρυμμένα μυστικά που αποκαλύπτονται όσο κυλάνε τα επεισόδια στον πρώτο και δεύτερο κύκλο.
Υπάρχουν επίσης καλές ερμηνείες, μπόλικος σουρεαλισμός, αρκετές σπλατεριές με κεφάλια που ανατινάζονται και σώματα που εξαϋλώνονται και ειδικά εφέ που άνετα θα στέκονταν σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Υπάρχει επίσης ένα τίμιο σενάριο που στα εξηγεί όλα με επάρκεια και με λογική και αντί για «μασημένη τροφή» σε αφήνει να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα, να διαλέξεις με ποιου την πλευρά θα πας, με ποιον θα ταυτιστείς και ποιον θα δικαιολογήσεις για τις πράξεις του, όσο παράλογες ή αποτρόπαιες κι αν μοιάζουν, λαμβάνοντας υπόψιν πόσα πέρασε, πώς μεγάλωσε και πόσο κομμάτια της αλήθειας επέλεξαν να του κρύψουν.
