Βλέποντας τη χθεσινή μάχη στο Survivor ανάμεσα τον Λάμπρο Χούτο των "Διασήμων" και τον Ορέστη Τσανγκ των "Μαχητών", ένα πράγμα μου ήρθε στο μυαλό.
Βασικά δεν θα σας το πω ακόμα. Θα σας αφήσω να τσεκάρετε με την ησυχία σας πρώτα τα δύο χαρακτηριστικά τζιφάκια και θα περιμένω από τους πιο ψημένους να εντοπίσουν το κοινό ανάμεσα στην ποδοσφαιρική καριέρα του Χούτου και στις επιδόσεις του ως παίκτης του Survivor.
Το πρώτο:
Και το δεύτερο:
Αν δεν κατάλαβες περί τίνος πρόκειται, δύο τινά συμβαίνουν: είτε έχεις γεννηθείς κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '90, είτε είσαι γεννημένος κοντά στο 1995. Αυτό σημαίνει πως δεν ήσουν από τους ευλογημένους που πρόλαβαν να δουν τον κύριο Χούτο να ξεδιπλώνει το κύριο χαρακτηριστικό του μέσα στο χορτάρι. Ποιο ήταν αυτό, σε ακούω που ρωτάς, πιτσιρίκο. Μα τι άλλο από το να ΣΚΥΒΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ!
Ω ναι. Ούτε γκολ, ούντε ντρίπλες, ούτε διεισδύσεις, ούτε σέντρες , ούτε τίποτα. Απλά ένας τύπος που έτρεχε πανικόβλητος πέρα δώθε κι όταν καμιά φορά η θεά Τύχη ρέπαρε, ο τύπος με το 9 στην πλάτη γευόταν τη χαρά του να πανηγυρίζει κάποιο γκολ μπροστά από το πέταλο των φανατικών. Πάντα, όμως, με το κεφάλι σκυμμένο κάτω. Ακόμη και στους πανηγυρισμούς. Ποιος ξέρει; Ίσως να του είχε μείνει χούι από τη μέρα που κοίταξε τον Μαντζουράκη κατά πρόσωπο και τον πήρε η μπόχα από την ανάσα του κόουτς.
Κάπως έτσι φαίνεται πως την πάτησε και χτες. Αλλά ρε διάολε, να πεις ότι την έπαθε μία φορά, πάει κι έρχεται. Να ξεχαστείς, όμως, δύο φορές σε μία δοκιμασία επειδή δεν βλέπεις τι γίνεται τριγύρω σου ρε άνθρωπε; Μόνο ο Λάμπρος της καρδιάς μας αυτά.
