Η αλήθεια είναι πως σπάνια ακούς κάτι της προκοπής όταν γίνονται επερωτήσεις στη βουλή. Κι ακόμα πιο σπάνια σκάει το χειλάκι σου από τις ερωτήσεις που προκύπτουν. Μία από αυτές έγινε σήμερα, σύμφωνα με την οποία 38 βουλευτές απευθυνόμενοι στα συναρμόδια υπουργεία Δικαιοσύνης και Τουρισμού ζήτησαν την αποποινικοποίηση του ελεύθερου κάμπινγκ.
Προφανώς, μέσα στις «ομορφιές» που ζούμε, το να ασχολείται κανείς με ζητήματα που φαντάζουν ήσσονος προτεραιότητας ενδεχομένως και να φαντάζει εκτός πραγματικότητας ή στην καλύτερη περίπτωση, απλός κυνισμός. Η αλήθεια είναι, όμως, πως το ζήτημα του ελεύθερου κάμπινγκ απασχολεί κόσμο. Πολύ κόσμο. Άλλους λόγω ψυχοσυνθετικής ταύτισης και άλλους εξαιτίας της οικονομικής στενότητας που τους έχει αναγκάσει να στραφούν προς το συγκεκριμένο είδος διακοπών.
Σε κάθε περίπτωση, το ελεύθερο κάμπινγκ παίζει εκεί έξω. Όπως παίζει εξίσου και το οργανωμένο κάμπινγκ. Δύο low budget ή σχεδόν ανέξοδες επιλογές που στέκουν εκεί για εκείνους που προτιμούν το χώμα από το στρώμα.
Κι αν στην περίπτωση του οργανωμένου κάμπινγκ το θεσμικό πλαίσιο είναι σαφές και όσοι το επιλέγουν δεν έχουν παρά να βρουν μία από τις πάμπολλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο τομέα των ταξιδιωτικών υπηρεσιών της χώρας και να κλείσουν απλά το χώρο, για εκείνους που θέλουν απλά να πάρουν μία σκηνή για να πάνε να μείνουν στη μέση του πουθενά, το κράτος τους κρατάει στην τσίτα εδώ και χρόνια. Δεν είναι τυχαίο πως στα επιμέρους φόρα που υπάρχουν, η κατεξοχήν ερώτηση που κάνουν μεταξύ τους οι free campers όταν ψάχνουν για τον προορισμό που θα κατασκηνώσουν, είναι η εξής: «παιδιά, ξέρει κανείς αν κυνηγάνε κόσμο στο τάδε νησί;». Η απάντηση που παίρνουν είναι ως επί το πλείστον καταφατική. Το κυνήγι, μάλιστα, συμπεριλαμβάνει ποινικό πρόστιμο που μπορεί να φτάσει μέχρι τα 3.000€ κι αυτόφωρο για εκείνους που συλλαμβάνονται να έχουν στήσει σκηνή σε δημόσιο χώρο από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου. Εξαιρούνται τα μέρη εκείνα στα οποία η δημοτική αρχή έχει ορίσει με σαφήνεια τα επιτρεπόμενα για κατασκήνωση μέρη.
Ακούγεται λογικό, αλλά δεν είναι. Από τη μία σου λέει, δεν μπορείς αδερφέ μου να κατασκηνώσεις όπου σου καπνίσει, ο δημόσιος χώρος δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Σε μια χώρα όπου η καταπάτηση του αιγιαλού θα φάνταζε σύντομο ανέκδοτο, ενδεχομένως και να είχε μια βάση ένα τέτοιο επιχείρημα. Στην Ελλάδα, όμως, που κυνηγάει εκείνους που στήνουν σκηνές στις παραλίες και σιγοντάρει τα μεγάλα ξενοδοχεία να στήνουν το πεντάστερό τους πάνω στο κύμα, χάνει όποια αξία θα μπορούσε να έχει. Προφανώς δεν λέω υπονοώ ότι από τη στιγμή που επιτρέπεται στους «καρχαρίες» να παρανομούν, θα πρέπει ο καθείς να κάνει του κεφαλιού του. Ούτε ότι θα πρέπει να ισοφαριστεί η παρανομία με μια άλλη παρανομία -με τον αστερίσκο ότι η δεύτερη αποτελεί πταίσμα και όχι σκάνδαλο ολκής.
Αυτό που λέω είναι ότι στην Ελλάδα του 2017 η πολιτεία θα μπορούσε να είναι λίγο πιο ελαστική σε ότι αφορά τα δικαιώματα των ελεύθερων κατασκηνωτών, φροντίζοντας πάντα να διαφυλάσσει ότι η ελεύθερη κατασκήνωση δεν θα δημιουργεί προβλήματα. Το πώς θα το κάνει αυτό θα ήταν πιο εύκολα απαντήσιμο αν ήταν περισσότερο ξεκάθαρο το ποιόν μας ως πολίτες. Είναι άραγε τέτοιο που να μπορεί να σταθεί σεβαστικό αν μας δοθεί ένα τέτοιο δικαίωμα ή μήπως τα δικαιώματά που έχουμε δώσει με την καθημερινή συμπεριφορά μας είναι τόσα που αποδεικνύουν ότι θα τα κάνουμε μαντάρα αν μας αφήσουν μόνους με τη φύση και το περιβάλλον;
