Είναι από εκείνες τις στιγμές που εκτιμάς τις ιστοσελίδες, το Booking.com, το AirBnb και ό,τι άλλο υπάρχει εκεί έξω. Στιγμές που έχεις την δυνατότητα ΝΑ ΔΕΙΣ τι νοικιάζεις και να ρωτήσεις ανά πάσα στιγμή ό,τι παλαβό και αν έχεις στο κεφάλι σου.
Κάποτε ωστόσο, στις αρχές των 00’s όπου ο κόσμος μόλις είχε αρχίσει να μπαίνει δειλά-δειλά στον μαγικό κόσμο του ίντερνετ, υπήρχαν κάποιοι τύποι που εκμεταλλεύτηκαν την απουσία της άμεσης πληροφόρησης. Οι ιδιοκτήτες των rooms to let. Ένα μεγάλο μέρος αυτών, είχαν βαφτίσει ως «δωμάτιο» ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΟΤΕΤΣΙ στον πλανήτη Γη.
Με πολλά προβλήματα, πενιχρές εγκαταστάσεις και τιμές φωτιά, τα rooms to let είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στον υπέροχο ελληνικό τουρισμό, που μαρτυρά ένα πράγμα: κανένα πρόβλημα για κέρδος όσο υπάρχουν κορόιδα. Και θυμηθήκαμε κορυφαίες στιγμές από τις διακοπές μας στα rooms to let.
Το αόρατο παντζούρι
Είναι 2009. Τότε που ακόμα το κρατικό χρήμα δανειζόταν κατά κόρον και όλα πήγαιναν καλύτερα. Με το room to let στην Σκάλα της Κεφαλονιάς, όλα έδειχναν να πηγαίνουν μια χαρά. Καθαρό, ωραία θέα από το μπαλκόνι και σε σημείο μόλις 2 λεπτά με τα πόδια από την παραλία. Έλειπε όμως κάτι βασικό. Κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα χρειαζόταν. Το παντζούρι. Για την ακρίβεια, στη θέση του παντζουριού υπήρχε ένα λεπτό κομμάτι ύφασμα (σαν την «κουρελού» που έβαζαν οι γιαγιάδες) το οποίο θα προσπαθούσε χωρίς επιτυχία να κρατήσει το φως του ήλιου μακριά. Αλλά μάταια. Κάθε μέρα στις 6.30 το πρωί, είχα ξυπνήσει, είχα βρίσει θεούς και δαίμονες και το τότε κορίτσι σιχτίριζε μαζί μου. Η απάντηση του ιδιοκτήτη στην τυπική ερώτηση «μα καλά γιατί δεν έχετε παντζούρι;», ήταν πως το συγκεκριμένο δωμάτιο εξυπηρετούσε ως αποθήκη. Μετά από το δεύτερο ξενύχτι όπου κοιμόμασταν στην παραλία, την παραλία την έριξε ένας σερβιτόρος που άκουσε άθελά του τον πόνο μας. «Γιατί δεν παίρνετε μάσκες ύπνου από τα φαρμακεία;».
Η χαλασμένη πόρτα του μπάνιου
Τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει την ομορφιά της Ηρακλειάς. Τίποτα. Ίσως εκτός από την πόρτα του μπάνιου στο room που επιλέξαμε με το κορίτσι. Σκέφτεσαι πολλά που μπορούν να πάνε στραβά. Για παράδειγμα να είναι το στρώμα σκληρό. Να έχει κατσαρίδες το δωμάτιο. Να τρίζει το παράθυρο. Δεν σου πάει ποτέ όμως το μυαλό ότι η πόρτα του μπάνιου θα είναι χαλασμένη. Τι θα πει γιατί; Γιατί είναι το μπάνιο. Ξέρετε τι βάσανο είναι αυτό; Να θες να κλάσεις και να σκέφτεσαι «θα νομίζει ότι έχω κάποια ανίατη ασθένεια έτσι και με ακούσει». Να θες να ρίξεις τον οβολό σου στο θρόνο σαν άνθρωπος και να λες «αν δεν πεθάνει από την μπόχα, θα με χωρίσει μετά από αυτό». Άπαξ και τις ξέρεις τις δυνατότητες σου στην τουαλέτα, όσο να είναι κωλώνεις. Τελικά καταλήξαμε να λέει ο ένας στον άλλο «βγες λίγο έξω». Και πραγματικά, είναι αδιανόητα άβολο, να ακούς γυναίκα να κλάνει πιο δυνατά από σένα.
Το καζανάκι που τρέχει
Στην Ίο, στο room to let που μείναμε με τον κολλητό μου τον Αλέξη, δύο πράγματα δεν σταματούσαν όλο το βράδυ. Η μουσική από τα διπλανά μπαράκια που βάραγαν μέχρι πρωίας και το καζανάκι του δωματίου μας. Εκεί την είχαμε πατήσει πολύ άσχημα. Ο τύπος δεν ήταν κάθε μέρα εκεί. Έμενε σπίτι του, αλλού δηλαδή και ερχόταν μία στο τόσο να τσεκάρει τα δωμάτια. Τον πήραμε τέσσερα τηλέφωνα την επόμενη μέρα. Άφαντος. Κύλησε άλλο ένα βράδυ αϋπνίας με το καζανάκι να τρέχει σαν τον Γιουσέιν Μπολτ. Μας χτύπησαν την πόρτα κάτι καλά Αγγλάκια που έμεναν δίπλα λέγοντας «Όι μέιτ, τέτοιο θόρυβο ούτε όταν ξεχειλίζει ο Τάμεσης». Τον ψάχναμε αλλά άφαντος. Αφού αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι μπορεί και να πέθανε. Βρήκαμε άλλη συνταγή αντιμετώπισης. Επιστροφή στο δωμάτιο στις 8 τα ξημερώματα και μετά παραλία για ύπνο. Δεν γινόταν διαφορετικά. Μιλάμε για τεράστιο ζόρι και μας έβριζαν με αγγλικά που δεν είχαμε ξανακούσει. Τελικά ο τύπος εμφανίστηκε την τέταρτη ημέρα το πρωί, ενημερώνοντας μας πως είχα χάσει το κινητό του. Του δώσαμε τα φράγκα για την διαμονή μιας και φεύγαμε την επόμενη και οι Άγγλοι του έβρισαν την μάνα χωρίς να το καταλάβει. Το καζανάκι παίζει να μην έχει φτιαχτεί ακόμη.
Η παλαβή διαρρύθμιση
Είναι εκείνα τα δωμάτια που δεν ήταν ακριβώς σχεδιασμένα για δωμάτια. Αυτά που ο τύπος έφτιαξε ένα πρόχειρο μπάνιο στον μακρύ διάδρομο του δωματίου που κάνει Π. Που η κουζίνα είναι φάτσα αριστερά στα κρεβάτια και λες «τι γίνεται;». Που ο ένας από τους κολλητούς κοιμάται δίπλα στο ψυγείο που του παίρνει τ’ αυτιά. Έτσι ήταν και το δωμάτιο στην Αγία Μαρίνα στα Χανιά. Ένα μπέρδεμα. Ένα γρίφος. Δεν υπήρχαν ντουλάπες, αλλά κάτι θήκες σε ένα υποτυπώδες πατάρι. Μπάνιο 1x1 αλλά που για να πας, έκανες τον ίδιο χρόνο από Αθήνα για Καρπενήσι. Το ένα κρεβάτι εδώ, το άλλο στην απέναντι γωνιά και το άλλο ξέμπαρκα στο μέσα δωμάτιο δίπλα στο μπάνιο. Μπαλκόνια στενά και χωρίς θέα. Σκεφτόμασταν αν ο τύπος είχε πολύ κακό ντεκορατέρ ή απλά έκανε αφηρημένη τέχνη. Στο τέλος σταματήσαμε να ασχολούμαστε. Κατουρούσαμε από το μπαλκόνι στον κήπο (όταν ήμασταν μεθυσμένοι) και κοιμόμασταν σε όποιο κρεβάτι βρίσκαμε. Στον κόσμο δεν βάζεις δύσκολα. Γκέγκε;
