Παρότι οι σύγχρονοι ιστορικοί συνεχίζουν να διαφωνούν για το αν ή όχι υπήρξε πραγματικό πρόσωπο ο Ragnar Lothbrok, όλοι συμφωνούν στο παρακάτω: οι Βίκινγκς πράγματι επιτέθηκαν στο Παρίσι και μάλιστα η μάχη έγινε μία μέρα σαν και την σημερινή το 845 π.Χ. Είναι η περίφημη πολιορκία του Παρισιού που κλόνισε για πρώτη φορά τους Φράγκους στην Ευρώπη και που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον δημιουργό της σειράς Vikings, Michael Hirst, που αποφάσισε να αφιερώσει μία ολόκληρη σεζόν σε αυτή. Αλλά πόσο κοντά βρίσκεται η αλήθεια στη σειρά; Για να μπορέσεις να εξακριβώσεις τις λεπτομέρειες, πρέπει να ρίξεις μία ματιά στο έργο του ιστορικού John Haywood, που θεωρείται ένας από τους καλύτερους στο κομμάτι της έρευνας για την ζωή των Βίκινγκ.
Οι Φράγκοι και οι Βίκινγκ δεν ήταν άγνωστοι μεταξύ τους. Οι εισβολές των Βίκινγκς στη Βρετάνια είχαν γίνει γνωστές στην Αυτοκρατορία των Φράγκων και οι ίδιοι είχαν τους είχαν αποκρούσει για τουλάχιστον μία δεκαετία. Ο νέος αυτοκράτορας ωστόσο, o Κάρολος Β’ο Φαλακρός, δεν είχε καμία σχέση με τον Καρλομάγνο. Δεν ήταν ένας βασιλιάς μαχητής και είχε πίστη στο σύστημα ασφαλείας που είχε εφεύρει ο προηγούμενος αυτοκράτορας για να κρατήσει μακριά τους πολιορκητές – πύργους/φυλάκια με τοξότες δηλαδή στις όχθες των ποταμών για να κρατήσει μακριά την οποιαδήποτε εχθρική δύναμη. Αν ο Ragnar πράγματι υπήρξε, σίγουρα δεν ήταν βασιλιάς. Σύμφωνα με τον Haywood, οι σχέσεις του με τον βασιλιά είχαν κλονιστεί καθότι δεν είχε συμπληρώσει κάτι νέο στις παλιές του δόξες της πολιορκίας και το Παρίσι ήταν πάντα στα σχέδια των Βίκινγκς για να το λεηλατήσουν. Το 845 έπεισε το βασιλιά να του δώσει στράτευμα για ένα νέο σχέδιο πολιορκίας. Όταν οι Βίκιγκς έφτασαν στον Σηκουάνα στις 29 Μαρτίου του 845, οι Φράγκοι γιόρταζαν το Πάσχα τους (σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο) και πληροφορήθηκαν για ένα στόλο από 120 πλοία και 4.000 άντρες. Ήταν η μεγαλύτερη δύναμη που είχαν δει οι Φράγκοι, πολύ πριν οι Δανοί κάνουν την ομαδική τους απόβαση στην Βρετάνια.
Σε αυτή την περίπτωση, την ιστορική, δεν υπήρξε κανένας Rollo για να αλλάξει στρατόπεδα. Οι δυνάμεις του Ragnar είχαν μία πολύ βασική διαφορά σε σχέση με των άλλων κρατών που αντιμετώπιζαν εκείνη την εποχή οι Φράγκοι. Οι Βίκινγκς ήταν μεν τακτικός στρατός, αλλά ήξερε να παίζει βρόμικα. Ο οπλισμός τους ήταν ελαφρύς και οι στρατιώτες βρισκόντουσαν μόνιμα σε κίνηση, κάνοντας την ζωή των πρώτων σιδηρόφρακτων ιπποτών πολύ δύσκολη και των τοξοτών ακόμα δυσκολότερη. Οι Βίκινγκς λεηλάτησαν όλη την περιοχή γύρω από το Παρίσι και ο Κάρολος Β’, θέλοντας να τους κρατήσει μακριά από την κεντρική πόλη, τους πλήρωσε 3.000 κιλά σε ασήμι, ποσό υπέρογκο και ασυνήθιστο για την εποχή που απλά έκανε τα πράγματα χειρότερα. Το ασήμι γλύκανε τους Βίκινγκς που ζητούσαν όλο και περισσότερο σαν λύτρα ώστε να μην λεηλατήσουν τα τριγύρω χωριά. Αυτή η κατάσταση είχε δραματική εξέλιξη για την δημοτικότητα του αυτοκράτορα, μιας και πλέον δεν μπορούσε να πληρώσει τόσο τα δικά του στρατεύματα όσο και των φεουδαρχών του. Η πολιορκία θεωρήθηκε επιτυχημένη και οι Βίκινγκς έφτασαν πάλι στο Παρίσι το 885.
Αυτή τη φορά ο αρχηγός της εκστρατείας ήταν ο Sigfred και θα έβρισκε τους Φράγκους αρκετά πιο προετοιμασμένους. Ο άνθρωπος που ανέλαβε να τους οχυρώσει και να αναλάβει αποκλειστικά την άμυνα του Παρισιού, ήταν ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Gauzelin. Ο Sigfred βρήκε ξύλινες γέφυρες που ενεργούσαν ως μπλόκο και υποστηριζόντουσαν από πύργους με τοξότες. Ο Bίκινγκ ζήτησε από τον αρχιεπίσκοπο να του επιτραπεί να περάσει για να λεηλατήσει τις επαρχίες με αντάλλαγμα να μην αγγίξει το Παρίσι. Έχοντας μάθει από τα λάθη του προηγούμενου αυτοκράτορα, ο γιος του, Κάρολος ο Χοντρός και ο αρχιεπίσκοπος, αρνήθηκαν. Οι Φράγκοι πολέμησαν γενναία από τα τείχη του Παρισιού, αλλά τελικά έχασαν στο κομμάτι της πολιορκίας αφού οι περισσότεροι πέθανα από την πείνα και τις κακουχίες. Ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος, ήταν από αυτούς που έχασαν τη ζωή τους.
Ο Κάρολος ο Χοντρός θέλοντας να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα, έδωσε στους Βίκινγκ 300 κιλά ασήμι και τους επέτρεψε να συνεχίσουν το ταξίδι τους στον Σηκουάνα. Οι Φράγκοι ένιωσαν προδομένοι με την απόφαση του βασιλιά τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εκθρόνιση του το 887, με τον κόμη Odo -που αμύνθηκε με γενναιότητα στην πολιορκία- να παίρνει το στέμμα και να ξεκινάει την δική του δυναστεία που θα είχε ως αποτέλεσμα το Βασίλειο της Γαλλίας.
Αν και η ιστορία διαφέρει αρκετά χωρίς τον Ragnar να βαφτίζεται και τον Rollo να προδίδει τους Βίκινγκς, οφείλεις να ομολογήσεις ότι το στόρι του Michael Hirst είναι αρκετά εντυπωσιακό. Ακόμη και αν οι Φράγκοι έκαναν μία τρύπα στο νερό.
