Φτου και από την αρχή, λοιπόν, για την Εθνική Ελλάδος. Φτάσαμε τόσο κοντά, δύο πέναλτι απόσταση από την μεγάλη επιστροφή σε τελική φάση αλλά φαίνεται πως η ρωσική ρουλέτα δεν μας πάει, ιδιαίτερα όταν κρίνεται μια πρόκριση. Το 2014 ήταν απέναντί μας η Κόστα Ρίκα του Κέιλορ Νάβας, δέκα χρόνια αργότερα η Γεωργία του Κβαρατσχέλια.
Και όσο να είναι, ο αποκλεισμός από το Euro 2024, πόνεσε αρκετά έτσι όπως ήρθε.
Ήταν ένα μεγάλο όνειρο η προκριση στο Euro 2024.
Γιατί όμως έχασε η Ελλάδα
Σαφώς και στα χαρτιά η ομάδα Γεωργία δεν ήταν ποτέ καποιο φόβητρο, ασχέτως αν είχε έναν εκ των κορυφαίων παικτών παγκοσμίως στο ρόστερ της. Σαφώς και για να έφτασε σε τελικό του Nations League δεν ήταν αμελητέα ποσότητα, αλλά δεν ήταν και καμια Γαλλία ή Ισπανία για να την σεβαστούμε τόσο πολύ. Δεν ξέρω αν αυτό είχε στο μυαλό του ο Γκουστάβο Πογιέτ όσον αφορά την ανάπτυξη της ομάδας, αλλά φαινόταν ότι ενώ δεν φοβόμασταν να βγούμε μπροστά και, αν χρειαστεί, να βαρέσουμε κιόλας, μάλλον παραήμασταν μαζεμένοι. Και δυστυχώς το πληρώσαμε.
Με την ανάπτυξη να γίνεται αποκλειστικά από τα δεξιά σε βαθμό που βαρεθήκαμε να βλέπουμε τα τριγωνάκια του Μπάλντοκ ή τον Ρότα να παίζει ράγκμπι και να δίνει την μπάλα μόνο πλάγια ή πίσω, ήταν δεδομένο ότι το πράγμα θα μάγκωνε.
Και από τη στιγμή που δεν το καθαρίσαμε νωρίτερα, ήρθε η ψυχρή διαδικασία των πέναλτι για να μας κάνει να πονέσουμε ακόμα παραπάνω για την χαμένη ευκαιρία να δούμε ξανά την Εθνική Ελλάδος σε Euro.
Και είναι πραγματικά κρίμα, καθώς είναι βέβαιο ότι θα προσέφερε ωραίες στιγμές με στρωτό ποδόσφαιρο μπροστά στα μάτια των ποδοσφαιρόφιλων.
Η επόμενη μέρα
Ποιος ξέρει τι μας ξημερώνει; Η ομάδα δεν χρειάζεται ανανέωση, παρά μόνο να συνεχίσει να εργάζεται κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Το αν θα είναι υπό τις οδηγίες του Πογιέτ αυτό δεν το γνωρίζουμε ακόμα, αν και σφαιρικά να το δούμε, ο Ουρουγουανός έχει αφήσει έργο στην ομάδα. Πήρε ένα ρόστερ υπό διάλυση και του έδωσε λόγο να αγωνίζεται, κάνοντας τους πάντες να περιμένουν με ανυπομονησία τον επόμενο αγώνα.
Σαφώς και με τα "αν" δεν γράφεται ιστορία -αν είχε πάει η κεφάλια του Μαυροπάνου 5 εκατοστά πιο κάτω ή ο Μπακασέτας δεν έβαζε συνεχώς στόχο τους αντίπαλους αμυντικούς ή τον Ιωαννίδη αντί για το τέρμα- αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μετά από καιρό νιώσαμε και πάλι υπερήφανοι για την "γαλανόλευκη".
Όσο μεγάλη και αν είναι η ξενέρα, είναι βέβαιο ότι την επόμενη φορά τα ίδια λάθη -όπως αυτά του υπέρμετρου σεβασμού- δεν θα επαναληφθούν.
