Όλοι στέκονται από το βράδυ της Κυριακής στον Τάσο Χατζηγιοβάννη, το αγωνιστικό του θράσος, την απότομη ωρίμανσή του, την «αλητεία» με την εκτέλεση πέναλτι «αλά Πανένκα» (τιμώντας υπό μια έννοια τα γενέθλια του Πανένκα), ένα πέναλτι με το οποίο χάρισε μια ισοπαλία στην ομάδα του που μοιάζει με νίκη: ο Παναθηναϊκός για μια ακόμα φορά στάθηκε όρθιος, για μια ακόμα φορά δεν τα παράτησε και δεν του χαρίστηκε τίποτα: ο τραγικός Τζοβάρας, φρόντισε να τον στριμώξει στα σχοινιά, να «χαρίσει» το προβάδισμα στον Άρη και να αναγκάσει τον Παναθηναϊκό να κυνηγάει στο σκορ και να βγει εντελώς από το αγωνιστικό του πλάνο. Επιπλέον, φρόντιζε να σφυρίζει συνέχεια όταν ο Άρης ήταν γύρω από την περιοχή του Παναθηναϊκού, ενώ πάθαινε «άπνοια» στα φάουλ που ζητούσε ο Παναθηναϊκός κοντά στην περιοχή του Άρη. Ένα μνημείο διαιτησίας και παράλληλα ένα μνημείο αστειότητας από τους «ισαποστάκηδες» και τους «αλλάδες», που θεωρούν ότι δεν υπάρχει κανένα πέναλτι στον Μπουζούκη στο τέλος: τους παραπέμπω στη «συγνώμη» του Σιώπη προς τους συμπαίκτες του και τον κόσμο της ομάδας, για το πέναλτι που έκανε – εκτός αν φαντάζονται ότι απολογήθηκε για ένα πέναλτι που δεν έκανε…
Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν ο Χατζηγιοβάννης δεν έβλεπε τη μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα αλλά στην αγκαλιά του τερματοφύλακα ή πάνω από τα δοκάρια – φαντάζομαι ότι θα άκουγε άσχημα πράγματα, κατάρες, «ευχές» και θα έκανε πολλά χρόνια να ξαναεκτελέσει πέναλτι. Αυτό που ξέρω είναι ότι το σκέφτηκε, το τόλμησε, το «κόλλησε» κι αυτό εμένα που λέει πολλά και διάφορα πράγματα για έναν παίκτη που κάνει την πρώτη «γεμάτη» χρονιά της καριέρας του σε υψηλό επίπεδο, φορώντας μια τόσο βαριά φανέλα – και επίσης για έναν παίκτη που «παρακάλαγε» να εκτελέσει πέναλτι λίγες εβδομάδες πριν: ότι έχει και τα «κάκαλα» και την προσωπικότητα και το ταλέντο.Κυρίως, ότι έχει στόφα ηγέτη – δεν είναι ακόμα, δεν ξέρω αν θα γίνει μια μέρα, αλλά έχει τις προδιαγραφές να γίνει – όσο συνεχίζει να δουλεύει σκληρά, όσο παραμένει ταπεινός, όσο κλείνει τα αυτιά του στις κολακείες και τα αποθεωτικά λόγια και τα ανοίγει διάπλατα όταν του μιλάει ο προπονητής του.
Διότι είπαμε: όλοι από το βράδυ της Κυριακής, μιλάνε για το Χατζηγιοβάννη. Εγώ θα ήθελα να μιλήσω και για το Γιώργο Δώνη. Τον προπονητή, που έχει δώσει το χώρο να «ανθίσει» ο Χατζηγιοβάννης, ο Μπουζούκης, ο Πούγγουρας, ο Μαυρομάτης, ο Χατζηθεοδωρίδης, ο Εμμανουηλίδης. Που ξαναέκανε ποδοσφαιριστή «πρώτης διαλογής» το Μακέντα, που μετέτρεψε δυο «απαξιωμένους» πλάγιους μπακ (Γιόχανσον – Ινσούα) σε «πολύτιμα εργαλεία», που έχει κάνει τον Κολοβέτσιο τον «καπιτάνο» της άμυνας, τον Κουλιμπαλί να παίζει εξίσου καλά σαν δεξί μπακ και σαν δεξί στόπερ σε τριάδα, που έδωσε κίνητρο στον Κάτσε και ελευθερία στο Χρήστο Δώνη. Έχουμε δει ξανά και ξανά έναν προπονητή που «δουλεύει» πολύ τα παιχνίδια στο κεφάλι του πριν το πρώτο σφύριγμα, που παιδεύει το μυαλό του για την ιδανική 11άδα και το πιο λειτουργικό σύστημα, που κοουτσάρει σαν προπονητής μπάσκετ στη διάρκεια του 90λεπτου – βλέπουμε όλο και πιο έντονα έναν προπονητή που δίνει χώρο και χρόνο στα «φιντάνια» να «πετάξουν μπουμπούκια». Κι αυτό είναι σημαντικό για το «σήμερα» της ομάδας, αλλά είναι «πολύτιμο» για το αύριο.
Ο Παναθηναϊκός είναι σήμερα σε καθεστώς απαγόρευσης μεταγραφών, είναι υποχρεωμένος να «ψωνίζει» ταλέντα και να στηρίζεται πάνω τους για να βγάλει τη χρονιά. Αύριο, αυτός ο περιορισμός πιθανότατα δεν θα υπάρχει, η ομάδα θα κοιτάξει πόσα χρήματα έχει στο πορτοφόλι της και αναλόγως θα κυκλοφορήσει στα μαγαζιά για να ψωνίσει. Με «προίκα» όμως και μπούσουλα τη φετινή χρονιά που διανύει, μπορεί να επανακαθορίσει το μέλλον της, το πού θα στοχεύσει, πόσα θα ξοδέψει και τι είδους παίκτες θα κυνηγήσει: παίκτες φιλόδοξους, με ταλέντο και προσωπικότητα, ακατέργαστα «διαμάντια» που θέλουν να μάθουν και να βελτιωθούν – και απλά να τους «μπολιάζει» με λίγους και καλούς παίκτες υψηλής ποιότητας.
Πριν από λίγα ή περισσότερα χρόνια, μπορεί κάποιοι παίκτες να ήθελαν να έρθουν για να παίξουν δίπλα στο Βαζέχα, το Σισέ ή τον Μπεργκ, για να μάθουν δίπλα στο Χένρικσεν, το Ζέκα ή το Μολέντο, για να γίνουν συμπαίκτες του Ζιλμπέρτο Σίλβα, του Καραγκούνη ή του Κατσουράνη. Ίσως τα επόμενα χρόνια κάποιοι να θέλουν να έρθουν για να έχουν την αγωνιστική εξέλιξη του Χατζηγιοβάννη και του Μπουζούκη, για να «αναστηθούν» ποδοσφαιρικά όπως ο Μακέντα, για να μάθουν να παίζουν καλά δυο και τρεις θέσεις εμπλουτίζοντας το βιογραφικό τους όπως ο Κουλιμπαλί, ο Εμμανουηλίδης και ο Χατζηθεοδωρίδης.
Κυρίως, για να δουλέψουν υπό τις οδηγίες ενός προπονητή όπως ο Γιώργος Δώνης, σε μια «γλάστρα» που θα τους επιτρέψει να «ανθίσουν». Χωρίς τη λογική του «δος ημίν σήμερον» και του «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας», αλλά βάζοντας βάσεις και για αύριο και μεθαύριο. Για το κλαμπ αλλά και την εξέλιξη των ίδιων των παικτών. Για να καθιερωθούν στο σύλλογο αλλά και για να χτυπήσουν την πόρτα της Εθνικής. Για να κάνουν καριέρα στην Ελλάδα ή και στο εξωτερικό, κάπου ακόμα μεγαλύτερα.
