Δεν υπάρχει τίποτα πιο ταιριαστό και συμβατό, από την εικόνα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού με το άνοιγμα των σχολείων πριν λίγες μέρες: θα μπορούσε να είναι μια πιτσιρικαρία που μόνο σάκες στην πλάτη δεν κουβαλάει, που κάνει χαβαλέ στα διαλείμματα, παίζει μπουγέλα και τραγουδάει στο πούλμαν όταν πηγαίνει το σχολείο εκπαιδευτική εκδρομή, αλλά παράλληλα «σκίζει» στα μαθήματα και διαπρέπει στα διαγωνίσματα – αυτός είναι (μέχρι στιγμής) ο Παναθηναϊκός. Του Μπουζούκη, του Χατζηγιοβάννη, του Καμπετσή, του Στάικου, του Εμμανουηλίδη, του Μαυρομάτη, του Πούγγουρα, του Βέργου και των άλλων παιδιών – ο 31χρονος Μουνιέ, μοιάζει σαν «εξωσχολικός»…
Βγάζει υγεία και ενθουσιασμό και κέφι αυτή η «παρέα»
Αλλά παράλληλα βγάζει και σοβαρότητα και επαγγελματισμό και διάθεση για μάθηση και πρόοδο – δύσκολα βρίσκεις αυτά τα δυο πράγματα μαζί. Αλλά στον Παναθηναϊκό δεν τα βρήκαν τυχαία, δεν έπεσαν από τον ουρανό, έχουν ονοματεπώνυμο: Δώνης - Νταμπίζας. Εκεί οφείλεται όλο αυτό που έχουμε δει ως τώρα, αυτοί οι δυο κύριοι ανέλαβαν την διαπαιδαγώγηση και την τακτική προσέγγιση και τα συστήματα και φρόντισαν ταυτόχρονα στο πάρκινγκ στο Κορωπί να έχει αυτοκίνητα, αλλά όχι καλάμια…
Όταν βλέπω έναν αγώνα, είτε live είτε από την τηλεόραση, μου αρέσει να βλέπω πέρα από τις φάσεις και τις ευκαιρίες και τα γκολ. Να βλέπω στιγμές. Συμπεριφορές. Να ακούω κουβέντες και να ερμηνεύω ακόμα και τη γλώσσα του σώματος. Το μικρόφωνο της NOVA, μου έδωσε την ευκαιρία να ακούσω αρκετές φορές το Γιώργο Δώνη να δίνει οδηγίες στα «παιδιά του» - μόνο που δεν ήταν πάντα οδηγίες: εκείνο το «μπράβο αγόρι μου!» που άκουσα να λέει στο Χατζηγιοβάννη, μετά από ένα επιτυχημένο τάκλιν στη μεσαία γραμμή στο πρώτο ημίχρονο, ακούστηκε σαν μελωδία στ’ αυτιά μου. Όπως και οι δηλώσεις του μετά από κάθε ματς, η ταπεινότητα, η διάθεσή του να μοιράσει τα εύσημα σε όλο το τιμ και να μην καβαντζώσει το «μεγαλύτερο κομμάτι», ακόμα και η πλάκα που έκανε για το Γιόχανσον:
«Κόουτς, η κούρσα του Γιόχανσον στο δεύτερο γκολ, θύμισε Γιώργο Δώνη;»
«Όχι, εγώ ήμουν πιο γρήγορος και καλύτερος παίκτης…»
Αλήθεια λέει ο κόουτς κι ας έκλεισα τα μάτια για μια στιγμή όταν έβλεπα το ριπλέι από το γκολ, από την κάμερα που τον έδειχνε από πίσω με το «2» στην πλάτη και ψιθύρισα «σαν το Γιούρκα έτρεξε ο Σουηδός…».
Προφανώς και στις στιγμές που λέγαμε παραπάνω, είναι το σκηνικό που εκτυλίχθηκε στο κερδισμένο πέναλτι: ο Χατζηγιοβάννης το κερδίζει, όπως συνέβη και με τη Λαμία. Τότε τα «παρακάλια» του να το εκτελέσει ο ίδιος, τράκαραν σε τοίχο – ο κόουτς διέταξε να το εκτελέσει ο Κουρμπέλης. Τώρα ο Κουρμπέλης είχε βγει αλλαγή πριν μερικά λεπτά και ο μικρός ξαναδοκίμασε την τύχη του. Με χέρια σε στάση επίκλησης. «Να το χτυπήσω εγώ; Πλιζ» Όχι άσχημα όμως, όχι ψωνίστικα, όχι για να «φανεί» ή να «πουλήσει μούρη». Αλλά για να επισφραγίσει το ξεκίνημα της χρονιάς με ένα γκολ επιτέλους! Για να γουστάρει. Για να απογειωθεί. Ο κόουτς είπε «Κάτσε», ο Κάτσε είπε «Κόουτς, άσε τον Τάσο να το χτυπήσει». Ο Παιδαγωγός Δώνης την προηγούμενη αγωνιστική επέβαλε την πειθαρχία, αυτή την αγωνιστική έδωσε την επιβράβευση. Ο μικρός έσφιξε τις γροθιές μόλις πήρε το «ΟΚ», το εκτέλεσε, το έβαλε, το χάρηκε με την ψυχή του, το γιόρτασε με το φιλαράκι του τον Μπουζούκη, ευχαρίστησε τον Κάτσε για την «ευγενική χορηγία», αγκάλιασε τον προπονητή του ΜΕ ΑΓΑΠΗ. Όλος ο φετινός Παναθηναϊκός σε ένα μικρό κλιπάκι λίγων δευτερολέπτων.
Θα έρθουν και δύσκολες μέρες στην περπατησιά της χρονιάς
Δεν θα είναι στρωμένος ο δρόμος μόνο με νίκες και πλατιά χαμόγελα. Θα έρθουν και ήττες και χαμένες ευκαιρίες και χαμένα πέναλτι και τραυματισμοί και αποβολές. Ο Δώνης με το Νταμπίζα θα πρέπει να τις διαχειριστούν κι αυτές, όπως μέχρι τώρα τις ευτυχισμένες στιγμές. Αλλά όσο η «παρέα» είναι συμπαγής, όσο η παρέα είναι παρέα, τότε υπάρχουν πολύ καλές πιθανότητες να μην αφήσουν σημάδια, να μην κάνουν ζημιά, να είναι ένα τεστ που πήραν χαμηλό βαθμό, αλλά θα διαβάσουν περισσότερο και θα γράψουν καλύτερα την επόμενη φορά.
Στο επόμενο ματς, με το Λεβαδειακό, αξίζει σε αυτά τα πιτσιρίκια να παίξουν μπροστά σε μπόλικο κόσμο. Όχι για λόγους συναισθηματικούς ή λόγω του ότι «τιμούν τη φανέλα» ή επειδή είναι μικροί και «πρέπει να τους στηρίξουμε». Αλλά πρωτίστως διότι αυτό που εμφανίζουν στο γήπεδο, είναι ελκυστικό. Διότι ως μικρά παιδιά που είναι, χαίρονται το παιχνίδι όσο εμείς που το βλέπουμε, το απολαμβάνουν σαν να παίζουν με την παρέα τους στη γειτονιά, σαν να μην κουβαλάνε τις προσδοκίες και την καψούρα τόσων ανθρώπων που αγαπούν την ομάδα. Με κόσμο στο γήπεδο, θα μεγαλώσουν σωστά. Και μαζί τους, θα μεγαλώσει ξανά κι ο Παναθηναϊκός.
