Ο Μαρίνος Ουζουνίδης πήγε στην ΑΕΚ για να διαδεχθεί τον πολύ επιτυχημένο Μανόλο Χιμένεθ, που πήρε πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια, έπαιξε τελικό κυπέλλου κι έκανε μια πολύ καλή πορεία στο Europa – οτιδήποτε λιγότερο από πρωτάθλημα, θα το χρεωθεί σαν «αποτυχία» ο Μαρίνος. Εκείνος πήγε, αλλά έφυγε ο Αραούχο, ο Λάζαρος, ο Βράνιες, ο Γιόχανσον, ο Κονέ – μιλάμε περίπου για τη μισή βασική 11άδα. Είδε τον Μπογέ να τραυματίζεται, τον Μάνταλο να τραυματίζεται, τον Αλμπάνη επίσης, ξέρει ότι Τσιγκρίνσκι και Τσότσιτς κατά μέσο όρο χάνουν κάθε χρόνο περίπου τα μισά παιχνίδια λόγω τραυματισμών. Είδε τον Πόνσε να έρχεται μετά από ένα σίριαλ που θύμισε σε διάρκεια το «Καλημέρα Ζωή» και μοιραία να μην είναι έτοιμος στα πολύ σημαντικά ευρωπαϊκά παιχνίδια της ΑΕΚ. Και τι έκανε μέσα σε όλα αυτά τα μικρά και μεγαλύτερα προβλήματα; Σήκωσε τα μανίκια, «διάβασε», κατέστρωσε τα εναλλακτικά του πλάνα και είναι ένα ματς μακριά από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
Όταν έχεις μάθει στα δύσκολα εδώ και τόσα χρόνια, δεν «μασάς» όταν κάτι στραβώνει. Στον Πανιώνιο ο Μαρίνος είχε περιορισμό μεταγραφών και περιορισμένες λύσεις, αλλά έφτιαξε μια ομάδα που εντυπωσίασε. Στον Παναθηναϊκό διαδέχθηκε το χάος που παρέλαβε από το Στραματσόνι, νοικοκύρεψε την ομάδα, αλλά είδε σταδιακά τον Κύζα να «τελειώνει» τον Παναθηναϊκό από το κύπελλο, το Βλάνταν Ίβιτς με το φακιόλι του να τελειώνει τον Παναθηναϊκό από τα play-offs και τον ιδιοκτήτη της ομάδας να αποφασίζει «capital controls» στα τέλη Σεπτεμβρίου. Σχεδόν μόνος του κράτησε την ομάδα όρθια, πάλεψε με τις προσφυγές και την αγανάκτηση, τις απληρωσιές και την αβεβαιότητα, αφήνοντας τον Παναθηναϊκό τον Μάιο πληγωμένο αλλά «ζωντανό», με κενά στο ρόστερ αλλά και με κάποιους έμπειρους παίκτες, να προσπαθήσει να βρει το δρόμο του με κάποιον άλλον στον πάγκο. Και πήγε στην ΑΕΚ χωρίς να πάρει παίκτη ή παίκτες από τον Παναθηναϊκό.
Φωτό: InTime
Μαέστρος
Στα δικά του χέρια ο Βίκτωρας Κλωναρίδης όχι απλά θυμίζει ξανά «κανονικό ποδοσφαιριστή», αλλά έχει πετύχει δυο γκολ που ζυγίζουν παραπάνω από το βάρος του σε χρυσάφι, αφού έχουν φέρει την ΑΕΚ πολύ κοντά στα εκατομμύρια των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Στα δικά του χέρια οι – όποιες – γκρίνιες για τον Οικονόμου εξανεμίστηκαν, μετά τα πρώτα ματς και την καλή λειτουργία του κέντρου της άμυνας. Στα δικά του χέρια ο Κλωναρίδης παίζει μια χαρά με το Λιβάγια, ο Γαλανόπουλος ή ο Άλεφ συμπληρώνουν μια χαρά το Σιμόες, η μεσοεπιθετική λειτουργία δείχνει να ρολάρει, η ΑΕΚ δεν περιμένει τα γκολ αποκλειστικά από το «εννιάρι» της αλλά από τους μεσοεπιθετικούς που πατάνε περιοχή. Στα δικά του χέρια η ΑΕΚ απέκλεισε τη Σέλτικ και νίκησε τη Βίντι/ Βιντεότον 1-2 εκτός έδρας, έχοντας πλέον τις πιθανότητες με το μέρος της να μπει στους ομίλους. Και οι όμιλοι σημαίνουν χρήματα, έξτρα εισιτήρια διαρκείας, γεμάτο ΟΑΚΑ, ενθουσιασμό και έξτρα μεταγραφές: παίκτες από το «πάνω ράφι» που και θα μπορεί να πληρώσει και να φέρει η ΑΕΚ αλλά και θα μπορεί να προσελκύσει πιο εύκολα, με δέλεαρ τους αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ.
Η «αποστολή» του Μαρίνου, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, θα είναι επιτυχημένη όταν σφραγιστεί το εισιτήριο των ομίλων – μετά θα ξεκινήσουν οι επόμενες φάσεις με την ευρωπαϊκή «περιπέτεια» και την προσπάθεια υπεράσπισης του εγχώριου τίτλου. Δεν γνωρίζω τι θα πετύχει και τι όχι στο τέλος της χρονιάς ο Μαρίνος Ουζουνίδης, ξέρω όμως πως δεν θα παρατήσει τίποτα, δεν θα σκύψει το κεφάλι ό,τι στραβό κι αν τον βρει, δεν θα τα βάλει με διαιτητές και ακούρευτα γκαζόν και δεν θα το ρίξει στα «τσάμικα» και τα «καλαματιανά» για να δικαιολογήσει δικές του αστοχίες και στραβά αποτελέσματα. Δεν το έκανε ποτέ ως τώρα και ο δρόμος που έχει επιλέξει να πορευτεί, είναι γεμάτος σκληρή δουλειά, μπόλικη αυτοκριτική και συνεχή προσπάθεια να γίνεται καλύτερος και ο ίδιος και η ομάδα του.
