Όποιος έπαιζε ποδόσφαιρο με την παρέα του τακτικά -σε αλάνες, σε γήπεδα, σε 5x5- το ξέρει: υπάρχει πάντα ένας τυπάς, που θα κάνει την γκάφα του παιχνιδιού. Στο Λύκειο, γελούσαμε με κάτι τυπάρες που φορούσαν γυαλιά μυωπίας και σηκωνόντουσαν να πάρουν κεφαλιές. Έβρισκαν την μπάλα στα μούτρα, τους έπεφταν τα γυαλιά, μπορεί να τα πατούσε και κάποιος, και τελικά ο τερματοφύλακας το έτρωγε επειδή είχε πέσει κάτω από τα γέλια.
Η χθεσινή «γκάφα» του Μίσι Μπατσουαγί, του τίμιου Βέλγου επιθετικού που θέλησε να πανηγυρίσει το γκολ του συμπαίκτη του ενάντια στην Αγγλία, επιβεβαίωσε τον άγραφο κανόνα του ποδόσφαιρου της παρέας στην αλάνα: οι μαλακίες επιστρέφονται. Αλλά έχουν και πλάκα.
Πολύ περισσότερο όμως ήταν μία νοσταλγική στιγμή, γιατί θύμισε όλη εκείνη την παιδικότητα του ποδοσφαίρου. Αυτό που σε παρασύρει η καύλα του πανηγυρισμού και δεν υπολογίζεις τίποτα. Σαν τον Χρηστάρα τον Αραβίδη που σήκωνε το κύπελο με την ΑΕΚ και δεν υπολόγιζε ούτε τα δύο δόντια που του έλειπαν, ούτε το δούλεμα που θα έτρωγε την επόμενη ημέρα στα memes, ούτε τα αίματα που έτρεχαν, ούτε τίποτα. Αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου και αποτυπώθηκε σε μία μόνο στιγμή -έστω και σε μορφή γκάφας- και που έκανε κάθε φαν εκεί έξω να θυμηθεί την δική του σε κάποιον αγώνα στην αλάνα. Εκεί που έμπαιναν τα γκολ το ένα μετά το άλλο και που στο τέλος του ματς, νομίζατε και εσείς ότι είχατε κατακτήσει το Μουντιάλ.
Και μετά, το κερασάκι στην τούρτα, ήταν η αντίδραση του ίδιου του Μπατσουαγί. Που δεν ξίνισε. Δεν έγραψε κάποιο ειρωνικό σχόλιο στο Twitter του για να πάρει κάποια τύπου «εκδίκηση» για το δούλεμα που έφαγε. Όχι. Όπως θα έλεγαν και οι ξένοι, ‘‘He took it like a man’’. Το δέχτηκε, όπως θα το δεχόταν ο φίλος σου που έφαγε γλίστρα ενώ πήγε να κάνει ντρίμπλα. Σαν τον τερματοφύλακά σας που πήγε να κάνει βολέ και βρήκε το χέρι του με την μπάλα. Σαν τον τύπο στο Λύκειο που το έπαιζε Ρόμπι Φάουλερ και έσπασε το τζάμι στο απέναντι μαγαζί. Και το διασκέδασε και ο ίδιος σχολιάζοντας απλά «Οι πανηγυρισμοί είναι κοινότυποι, οπότε έπρεπε να βρω να κάνω κάτι άλλο».
Και σε ευχαριστούμε ρε Μπατσουαγί γιατί μετά από τέτοιου τύπου γκάφες, αυτή ακριβώς η συμπεριφορά έρχεται να θυμίσει το αυτονόητο που τείνουμε να ξεχνάμε αλλά που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση: πως το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι. Ένα υπέροχο, θαυμάσιο παιχνίδι, με εικόνες μοναδικές και ανεπανάληπτες. Αλλά και αυτές σαν του Μπατσουαγί. Που θα έκαναν πιθανόν και τον ίδιο να θυμηθεί κάποια δική του παρόμοια φάση σαν παιδί σε κάποια αλάνα.
Ρισπέκτ. Ελπίζουμε να έφαγες καλό δούλεμα μετά στα αποδυτήρια.
