Η Εθνική μπάσκετ ή ποδοσφαίρου, η Εθνική ομάδα γενικότερα, δεν γίνεται να είναι «αγγαρεία» ή «υποχρέωση» ή «με κάλεσαν και πρέπει να πάω» κι «αν δεν πάω, υπάρχει το ενδεχόμενο να τιμωρηθώ». Η Εθνική πρέπει να είναι ένας συνδυασμός αγάπης, καύλας και ευχαρίστησης. Κι αυτό δεν είναι ούτε εθνικοπατριωτικό, ούτε τσολιαδίστικο, ούτε προς πολιτική ή άλλου είδους εκμετάλλευση.
Βλέπεις τα παλικάρια που έδωσαν το «παρών» στο κάλεσμα της Εθνικής ομάδας για τα προκριματικά. Άλλοι για πρώτη φορά φόρεσαν το εθνόσημο, άλλοι μετά από πολλά χρόνια, άλλοι πιτσιρικάδες κι άλλοι προς τη δύση της καριέρας τους. Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι όταν μπορέσουν να πάνε οι «καλοί», εκείνοι θα βρεθούν ξανά μακριά από το φως των προβολέων, εκτός κλήσεων, εκτός Παγκοσμίου αν η Εθνική καταφέρει να περάσει. Ε, και; Είναι η αγάπη και η καύλα που λέγαμε παραπάνω.
Στο Λέστερ και στα «Αοράκια» και όπου αλλού τους ζητηθεί, όσοι κλήθηκαν και κληθούν μελλοντικά, ήταν και θα είναι στο πόστο τους. Σαν καλοί στρατιώτες, σαν καλοί πατριώτες, σαν άνθρωποι που αγαπάνε αυτό που κάνουν όχι για να βγάλουν παραπάνω λεφτά, όχι για να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους ή να εξασφαλίσουν αύριο – μεθαύριο ένα καλύτερο συμβόλαιο, αλλά διότι νιώθουν τιμή να φοράνε τη φανέλα της Εθνικής. Διότι έτσι ακριβώς είναι: φορώντας το εθνόσημο, εκπροσωπείς τη χώρα σου. Ναι, δεν ανακάλυψες το φάρμακο κατά του καρκίνου, δεν έσωσες ένα σχολικό γεμάτο παιδάκια που πήγαινε στο γκρεμό, αλλά εσύ που πήγες στην Εθνική σε αυτή την προβληματική και ταραγμένη περίοδο της κόντρας και του αλληλοσπαραγμού, που σηκώθηκε απαγορευτικό και δόθηκε «άκυρο» για τους παίκτες της Ευρωλίγκας και του ΝΒΑ, έκανες κάτι σημαντικό: κράτησες τη σημαία ψηλά.
Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι αγγαρεία και υποχρέωση η Εθνική σε κανένα άθλημα, για να «παρακαλάμε» κάποιον να έρθει, να στέλνουμε κόσμο να του μιλήσει ή να τον μεταπείσει, να σκεφτόμαστε αν μπορούμε να του δώσουμε έξτρα κίνητρο, ειδική άδεια για να ενσωματωθεί όποτε τον βολεύει, σπέσιαλ μεταχείριση ή εγγυήσεις ή ό,τι άλλο. Αν του έχεις καλύψει τα βασικά θέματα, αν του δίνεις μια ασφάλεια αν – ο μη γένοιτο – τραυματιστεί, τότε από τη μεριά σου έχεις κάνει αυτό που πρέπει – το μπαλάκι είναι στο δικό του τερέν. Θέλει να έρθει, χωρίς «ψιλά γράμματα» και ειδικές συμφωνίες και «ποιοι άλλοι θα είναι;» (λες και πάει καλεσμένος σε σπίτι να δει ματς και να φάει σουβλάκια…); Καλώς να έρθει και καλοδεχούμενος και ευπρόσδεκτος και τον ευχαριστούμε που άφησε την οικογένειά του και την ξεκούραση και τις διακοπές του και ό,τι άλλο θα έκανε, για να φορέσει τη φανέλα της Εθνικής. Δεν θέλει να έρθει για τους «φ», «χ» ή «ψ» λόγους; Κανένα πρόβλημα, και πάλι φίλοι θα είμαστε και δεν χρειάζεται ούτε να το κουράζουμε, ούτε να ασχολούμαστε ιδιαίτερα στο παρόν ή στο μέλλον με την περίπτωσή του: υπάρχουν τόσοι και τόσοι που λαχταράνε μια κλήση, μια θέση στην 11άδα, που θα το λένε με καμάρι στα παιδιά τους. Και πιστέψτε με, ένας άνθρωπος που έρχεται με όλη του την ψυχή, αποφασισμένος να «πεθάνει» μέσα στο γήπεδο, είναι πολύ πιο χρήσιμος από έναν που έρχεται με βαριά καρδιά, επειδή «πρέπει». Κι ας είναι ο πρώτος παίκτης του 6 κι ο δεύτερος του 8.
Μπράβο λοιπόν σε όλα τα παλικάρια που φόρεσαν το καλύτερό τους χαμόγελο και πήγαν στο Λέστερ να παίξουν με την Αγγλία. Μπράβο στο Μπουρούση που σηκώθηκε και ήρθε από την Κίνα για να βοηθήσει. Μπράβο και στους τρεις «πράσινους» (Καλάθη, Θανάση, Βουγιούκα) και στον Παναθηναϊκό, που έσπασαν το «εμπάργκο» και πήγαν στο ματς με το Ισραήλ – θέλει άντερα και αγάπη και καύλα για να ρισκάρεις έναν τραυματισμό και να φορτωθείς με επιπλέον κούραση εν μέσω μιας πολύ απαιτητικής σεζόν και να παίξεις Παρασκευή με Ρεάλ και Δευτέρα με Ισραήλ. Ξεκολλήστε επιτέλους εσείς οι κολλημένοι από τη μιζέρια σας και τη γκρίνια σας και τα «ναι, ξέρουμε γιατί πήγαν οι τρεις βάζελοι» και τους Βασιλακόπουλους και τα υπόλοιπα σενάρια που πάντα φέρνετε σε πρώτο πλάνο και σκεφτείτε το εξής απλό: αυτοί που πήγαν στον πρώτο και το δεύτερο αγώνα, αυτοί που έκαναν το 2 στα 2, ανοίγουν το δρόμο για να πάνε κι οι άλλοι στο Παγκόσμιο. Οι «κόκκινοι», ο Σλούκας, οι NBAers, αυτοί που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν δεν τους επέτρεψαν να πάνε στα δυο αυτά ματς. Θα είναι εκεί αν όλα πάνε καλά, στη μεγάλη διοργάνωση, να δειγματίσουν την πραμάτειά τους, να ανεβάσουν τις μετοχές τους, να παίξουν κόντρα στους καλύτερους, διότι κάποιοι άλλοι «πολεμάνε» για να πάει η Ελλάδα εκεί.
Κι αυτούς που τώρα φοράνε το εθνόσημο, αλλά θα «κοπούν» από τη 12άδα, πρέπει να φροντίσουμε να μην τους ξεχάσουμε γι’ αυτά που έκαναν και κάνουν. Πρέπει να τους θυμόμαστε με αγάπη και καύλα, την ίδια αγάπη και καύλα που νιώθουν κι αυτοί για την Εθνική, ακόμα κι αν δεν ξαναφορέσουν ποτέ τη φανέλα με το εθνόσημο.
Διότι το αξίζουν, περισσότερο από τον καθένα.
