Έχουν περάσει έξι χρόνια από την κυκλοφορία του Witcher 3: Wild Hunt, του παιχνιδιού που ολοκλήρωσε την τριλογία του Geralt of Rivia και που, κατά τους περισσότερους, αποτέλεσε αφορμή για να δημιουργηθεί και η σειρά Netflix λόγω της μεγάλης εμπορικής του επιτυχίας. Για τους gamers, παραμένει ένα από τα καλύτερα RPGs που σχεδιάστηκαν ποτέ.
Δεν είναι τυχαίο πως η remastered έκδοση του παιχνιδιού θα κυκλοφορήσει για τη νέα γενιά κονσόλων πριν το τέλος του έτους, ενώ παράλληλα αναμένουμε μέσα στη χρονιά και την δεύτερη σεζόν της σειράς. Και αν είναι τόσο καλή όσο την περιμένουμε, είναι βέβαιο πως τα downloads θα πάρουν φωτιά για μία ακόμη φορά. Και καλά θα κάνουν δηλαδή γιατί όταν η συνταγή της επιτυχίας είναι καλοστημένη, έτσι πρέπει να συμβαίνει.
Πριν ωστόσο έχουμε μία καλή ματιά για τη νέα σεζόν ή ημερομηνία για τη νέα έκδοση, θέλουμε να θυμηθούμε όλα όσα έκαναν το Witcher 3 κορυφαίο παιχνίδι και που αποτέλεσαν έμπνευση για την σειρά.
Αυτό το κορυφαίο open world σενάριο
Αν υπάρχει κάτι που αγαπήσαμε περισσότερο από οτιδήποτε, ήταν ο ανοιχτός του κόσμος και κυρίως το theme του κόσμου αυτού. Είμαστε σε μια χώρα μετά το πέρας ενός πολέμου, όπου βλέπουμε τις συνέπειες σε κάθε προορισμό που επισκέπτεται ο Geralt σε συνδυασμό με τα πολιτικά παιχνίδια και τις ιστορίες. Όμως το τοπίο και ο κόσμος, είναι μία άλλη ιστορία. Θέλοντας να δώσουν ψυχή στον κόσμο αυτό, οι παραγωγοί επισκέφθηκαν 15 διαφορετικές τοποθεσίες ώστε να απαθανατίσουν τα τοπία και να τα εντάξουν με τον δικό τους τρόπο. Και μετά είναι η βροχή, ο αέρας που σηκώνεται, οι τρικυμίες, το σκοτάδι και όλα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι καβάλα στη Roach. Από φάρους και κάστρα, μέχρι κρύπτες, βάλτους, βουνά και χιονισμένες πλαγιές, ο κόσμος του Witcher 3 είναι φτιαγμένος σαν παραμύθι και συνάμα τόσο, μα τόσο, αληθινός.
Το κυνήγι των τεράτων
Όλο το κόνσεπτ του «παίρνω λεφτά για να σκοτώνω τέρατα», θα μπορούσε να είναι μία τεράστια αποτυχία. Αλλά δεν είναι. Και ο λόγος που το παιχνίδι καταφέρνει κάτι τέτοιο, είναι η ατμόσφαιρα και η πολυπλοκότητα. Έχουμε να κάνουμε με πολλά τέρατα, με διαφορετικά τέρατα, με διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης και με φίλτρα ή έλαια που θα σε βοηθήσουν στην δύσκολη δουλειά του Witcher. Ακόμα καλύτερο ωστόσο, είναι και η ντετεκτιβική φύση του Geralt που καλείται να αναγνωρίσει με τι τέρας έχει να κάνει, να χρησιμοποιήσει τις ικανότητές του για να το εντοπίσει, αλλά και να αποκαλύψει κάποια ιστορία πίσω από το εκάστοτε συμβόλαιο. Πνεύματα που έχουν στο παρελθόν δολοφονηθεί, τέρατα που εμφανίστηκαν επειδή οι άνθρωποι έβαλαν το χεράκι τους και αποτρόπαια στοιχειά που παραπέμπουν σε σλαβική και όχι μόνο λαογραφία και μπλέκουν τον μύθο με την περιπέτεια. Ένα πραγματικά εξαιρετικό κυνήγι τεράτων.
H σπαθασκία
Από την στιγμή που έχεις να κάνεις με medieval fantasy και θα χρησιμοποιήσεις μεσαιωνικά όπλα, παίζει ρόλο να μην κάνεις καμία μονομαχία με ξίφος βαρετή. Έτσι δεν είναι. H CD Projekt από το πρώτο κιόλας παιχνίδι είχε προσλάβει τον εξαιρετικό maestro Maciej Kwiatkowski, που έδωσε τις εξαιρετικές του ικανότητες σαν swordmaster στον Geralt. Παρότι κάποιοι έχουν κρίνει τις κινήσεις του Witcher άκρως χορευτικές, η αλήθεια είναι πως αρκετές από τις στάσεις του παραπέμπουν σε διάσημες μεσαιωνικές τακτικές σπαθασκίας για ξίφη. Η posta reale di vera finestra είναι εκείνη που κρατάει το σπαθί σε αμυντική στάση πάνω από τον ώμο, αλλά είναι ορατή και η posta di coda lunga e distesa, όπου το ξίφος βρίσκεται λοξά κάτω και έτοιμο να ανασηκωθεί για να χτυπήσει. Σε κάθε περίπτωση, η δουλειά στη σπαθασκία είναι εξαιρετική.
Ο ίδιος ο Geralt
Ο Geralt of Rivia του Witcher 3 είναι ξεκάθαρα ο καλύτερος Geralt από τα τρία παιχνίδια, τόσο σε εμφάνιση όσο και ως χαρακτήρας. Έχει καλογραμμένους διαλόγους και τονίζει την ιδιαιτερότητα και την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα αυτού μέσα από τα διάφορα quest που καλείται να αντιμετωπίσει και φυσικά στην αλληλεπίδρασή του με τους υπόλοιπους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Αν το κοιτάξεις από μία άλλη οπτική, ο Geralt θυμίζει τον Man with No Name που υποδυόταν ο Clint Eastwood στα western του. Λιγομίλητος, σίγουρα περισσότερο ατακαδόρος και ξεκάθαρα φονικός. Το ότι το εξάσφαιρό δίνει την θέση του στο σπαθί, είναι καθαρά θέμα εποχής. Χώρια ότι του πάει η λευκή γενειάδα.
