Τα μοντέλα έρχονται και παρέρχονται σε τακτά χρονικά διαστήματα γιατί η τεχνολογία προχωρά, γιατί αλλάζουν οι προδιαγραφές και τα γούστα και γιατί πολύ απλά έτσι κινείται το όλο σύστημα.
Κάθε δεκαετία, ωστόσο, έχει τα δικά της αυτοκινητικά «τοτέμ», δηλαδή μοντέλα που για διαφορετικό λόγο το καθένα την προσδιόρισαν και τη στιγμάτισαν. Αυτοκίνητα που έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη όσων τα οδήγησαν ή τα ονειρεύτηκαν και που δημιούργησαν έναν μύθο για τις νεότερες γενιές οδηγών. Πολλές φορές αδικαιολόγητα με ορθολογικά κριτήρια, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις η λογική πάει και περίπατο.
Τα ‘90s είχαν ομολογουμένως πολλά τέτοια μοντέλα, που κυκλοφορούσαν δίπλα μας και πλέον τα βλέπουμε όλο και πιο σπάνια. Μερικά από αυτά, όπως όσα ακολουθούν, αξίζει να τα θυμόμαστε.
1. Alfa Romeo 156
H Alfa Romeo κάθε δεκαετία περιμένει ένα μοντέλο να την… ξελασπώσει. Να τη βγάλει από την αφάνεια και να δικαιώσει το ένδοξο παρελθόν της. Τώρα το μοντέλο αυτό είναι η Giulia. Πριν από 20 σχεδόν χρόνια, το 1997 συγκεκριμένα, ήταν η 156, η πιο χαρισματική Alfa των τελευταίων δεκαετιών, το αυτοκίνητο που έκανε τους tifozi της μάρκας -υπάρχουν ακόμα!- να χαμογελούν και να τρέχουν σαν τρελοί να την αποκτήσουν. Η 156 είχε όλο το πακέτο: από την εμφάνιση με τις κρυφές χειρολαβές για τις πίσω πόρτες -η πρώτη που τις λάνσαρε και τις έκανε μόδα- και το διαχρονικό εσωτερικό με τα κλασικά, «χωστά» όργανα μέχρι τους πολύ καλούς κινητήρες και την εξαιρετική οδική συμπεριφορά. Στους δρόμους της τότε Ελλάδας ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα. Μακάρι να μπορούμε σε δύο δεκαετίες από τώρα να θυμόμαστε και να λέμε πάνω κάτω τα ίδια και για τη Giulia…
2. Peugeot 106 Rallye & Citroen Saxo VTS
Τα… Σαξόραλα έχουν γράψει τη δική τους 90s ιστορία και τα βάζουμε μαζί όχι μόνο γιατί η Peugeot και η Citroën είναι στον ίδιο όμιλο αλλά γιατί έχουν το ίδιο προφίλ, απλώς με το Rallye είναι πιο σκληροπυρηνικό. Και τα δύο πάντως ήταν τα κλασικά, γρήγορα μικρά μοντέλα της εποχής, που έκαναν τις επιδόσεις προσιτές καθώς 200άριζαν χαλαρά, τουλάχιστον στο κοντέρ. Από την άλλη, σε «πούλαγαν» για πλάκα. Ειδικά αν δεν ήξερες. Με τις γαλλικές μίνι-βόμβες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) πολλοί ανακάλυψαν τις χαρές της αυτοκίνησης, αλλά και τις λύπες αφού τα πιο πολλά κατέληγαν έξω από την άσφαλτο. Κάποια κυκλοφορούν ακόμα -ξέρουμε ένα σε ορίτζιναλ κατάσταση, από τα μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών που έχουν επιζήσει, με πάνω από 300.000 χιλιόμετρα που συνεχίζει- ενώ εξακολουθούν να τρέχουν επίσημα σε ελληνικούς αγώνες. Απόρροια και αυτό της κρίσης.
3. Nissan Sunny
Αν τα Peugeot Rallye και Citroen VTS ήταν τα «επίσημα» σπορ μοντέλα της Ελλάδας των ΄90s, το Sunny ήταν η εθνική μας μικροαστική κούρσα. Made in Greece, για όσο κράτησε το εργοστάσιο της Nissan στο Βόλο, δεν έσπαγε, δεν χάλαγε, ήταν αρκετά οικονομικό και χώραγε πολλά στο πόρτμπαγκάζ του. Τα δε βράδια, το άφηνε ο πατέρας και το έπιανε ο γιος. Κλασικό οικογενειακό δηλαδή, για το οποίο έδινες σχετικά λίγα και έπαιρνες αναλογικά πολλά. Respect και για την προσπάθεια της Νικ. Ι. Θεοχαράκης να κατασκευάσει αυτοκίνητα στην Ελλάδα. Ακόμα και GTI.
4. Mercedes SLK
Και ξαφνικά εκεί, στη ραστώνη των ανοιχτών μοντέλων των ‘90s, που για να έχεις ανοικτή διθέσια Mercedes έπρεπε να το φυσάς το χρήμα, η γερμανική εταιρεία παρουσιάζει τη σαφώς πιο προσιτή SLK και σπάει ταμεία. Και προσθέτει και ένα κερασάκι στην τούρτα με τη μεταλλική αναδιπλούμενη οροφή της. Ουσιαστικά η πρώτη του είδους που κάθε φορά που ανοιγόκλεινε, πάμπολλα ζευγάρια (γυναικεία) μάτια κοιτούσαν εκστασιασμένα. Μέχρι να τη συνηθίσουν… Κυκλοφορούν ακόμα αρκετές στους δρόμους και πωλούνται και σχετικά φτηνά. Με πολλά χιλιόμετρα στις πλάτες αλλά και με τη φουλ αίσθηση των ΄90s αναλλοίωτη.
5. Ηyundai Atos
Μέσα σε μια νύχτα οι Έλληνες έμαθαν και αγάπησαν το Atos. Ναι, ήταν ασχημούτσικο, ψηλό, άχαρο και το εσωτερικό του σχεδιασμένο με γνώμονα το κόστος, αλλά ταυτόχρονα ήταν φτηνό και πρακτικό, χώραγε τέσσερις (και τα μπαγκάζια τους με λίγη προσπάθεια). Παράλληλα, το έμαθαν και πολλοί ξένοι επισκέπτες ως «νοικιάρικο». Στην πορεία έγινε πιο χαμηλό και κομψό και απέκτησε και το προσωνύμιο Prime, αλλά τη δόξα την έχει (ακόμα) το πρώτο. Το άχαρο, που πίσω μπορεί να έγραφε και ΓAtos…
6. Fiat Punto GT
Η ιταλική μικρή βόμβα που διαδέχθηκε το Uno turbo και είχε φανατικούς οπαδούς. Οι οποίοι έπιναν νερό στο όνομά του -και ας έπινε αυτό πιο γρήγορα τη βενζίνη. Ακόμα και στο ρελαντί, αλλά τότε ήταν φτηνή. Από την άλλη, ο turbo κινητήρας του σε κολλούσε στην πλάτη του καθίσματος, αρκεί να περνούσαν μερικά δεύτερα από τη στιγμή που πάταγες τέρμα το γκάζι για να ανεβάσει πίεση η τουρμπίνα. Έτσι ήταν όμως όλα τα turbo παλιάς κοπής… Το Punto GT ήταν Exocet στις ευθείες και δεν πολυσυμπαθούσε τις στροφές, αλλά το να έλεγες τότε πως το αυτοκίνητό σου έχει 0-100 σε λιγότερα από 8,0 δεύτερα και τελική άνω από 200 είναι σαν να κυκλοφορείς σήμερα με Pagani Huayra.
7. Subaru Impreza WRX STi
Tα ράλι γενικά -και ειδικά για μας το Ακρόπολις- είχαν στα ‘90s ακόμα αίγλη, οπότε λογικό ήταν και οι rally replicas σαν τα Subaru Impreza WRX να έχουν την τιμητική τους. Στο κλασικό γαλάζιο χρώμα, με τη μεγάλη φτερούγα κολλημένη στο πορτμπαγκάζ και με την εισαγωγή αέρα στο καπό για να «αναπνέει» ο boxer με την τουρμπίνα, έδειχναν και ήταν γρήγορα, έχοντας επιδόσεις που τότε τις έβρισκες μόνο σε super cars. Πάταγες το γκάζι και έβλεπες το ταχύμετρο να ανεβαίνει γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Ταυτόχρονα όμως έβλεπες και το δείκτη της βενζίνης να κινείται εξίσου γρήγορα. Προς το Empty. Δεν σε ένοιαζε. Όπως είπαμε, και η βενζίνη ήταν τότε φτηνή και τα άλογα είχαν άλλο ειδικό βάρος.
8. Μazda MX-5
Το ΜΧ-5 ήταν από τις πιο όμορφες παρουσίες των ελληνικών δρόμων των ‘90s. Χαμηλό και ανοιχτό, με χαρακτηριστικούς pop-up προβολείς, που δυστυχώς τελείωσαν μαζί με την πρώτη γενιά του. Πέρα από fun to drive, ήταν και super αξιόπιστο. Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από τα βρετανικά πρότυπα της κατηγορίας που την είχαν οδηγήσει σε μαρασμό. Την (υποτυπώδη) κουκούλα την ανοιγόκλεινες πανεύκολα με το χέρι χωρίς να σηκωθείς καν από τη θέση σου, ενώ με τον καιρό δεν έβλεπες τίποτα από το πλαστικό πίσω παρμπρίζ που καιγόταν από τον ήλιο. Μικρό το κακό, μιας και τις περισσότερες ώρες ήταν ανοιχτό. Αν έχετε MX-5 της 1ης γενιάς, το Miata όμως επίσης αναφέρεται ήταν η αμερικάνικη ονομασία του, προσέξτε το όσο καλύτερα μπορείτε και δεν θα χάσετε.
9. Toyota Celica
All time classic επιλογή στα σπορ η καλύτερα σπορτίφ κουπέ. Οι βασικές της εκδόσεις, ειδικά αυτές της 5ης γενιάς της που μεσουρανούσε στις αρχές των ΄90s, μπορεί να ήταν ουσιαστικά pony cars («οικογενειακή βάση» με εντυπωσιακό αμάξωμα), είχαν όμως γοητεία. Ως «Carlos Sainz» είχε να επιδείξει και επιδόσεις αλλά και την αίγλη της συμμετοχής στα ράλι -κέρδισε και πρωταθλήματα- με τον Ισπανό ματαδόρ αλλά και άλλους σταρ οδηγούς της εποχής πίσω από τα τιμόνια της. Ήταν όμως σπάνια και πανάκριβη, οπότε μοιραία το βάρος έπεφτε σε αυτές των 1.600 κυβικών. Η επόμενη, 6η στη σειρά γενιά που παρουσιάστηκε το 1993- 1994, ανέβηκε στα 1.800 κυβικά και λογικά δεν μπόρεσε να είναι εξίσου δημοφιλής.
10. Lancia Delta HF Integrale
Σπάνια εικόνα στους δρόμους μας αλλά συχνή παρουσία στα εφηβικά δωμάτια με τις αφίσες που ήταν τότε της μόδας. Η Integrale είχε όλα τα συστατικά που δημιουργούν τους μύθους: Διαχρονική εμφάνιση με μπόλικη τεστοστερόνη, πολλά -για την εποχή πάντα- άλογα (έφτασε μέχρι και τα 211) γκάζι, τετρακίνηση και βέβαια ένα σωρό πρωταθλήματα στα ράλι. Στο δρόμο ήταν δύστροπη και όσο πιο γρήγορα την πήγαινες τόσο περισσότερη προσοχή χρειαζόταν, αλλά σε μια ντίβα συγχωρείς τα πάντα. Οι λίγες γνήσιες και καλά διατηρημένες που έχουν μείνει μέχρι στις μέρες μας είναι πανάκριβες.
