Θυμάσαι την πρώτη φορά που άκουσες το θρυλικό theme του Jurassic Park; Πιθανότατα ήσουν αρκετά μικρός, με το σαγόνι ανοιχτό, να κοιτάς έναν ψηφιακό T-Rex να βρυχάται μέσα στη βροχή. Ήταν επικό. Ήταν κινηματογραφική μαγεία. Ήταν 1993.
Αυτό είναι το φινάλε του Jurassic Park που δεν είδαμε ποτέ
Τώρα, έχουμε 2025, και ο Gareth Edwards, σκηνοθέτης του Rogue One και πλέον του Jurassic World: Rebirth, βγαίνει με την πιο τίμια δήλωση που έχει κάνει άνθρωπος του Χόλιγουντ εδώ και καιρό:
"Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται τόσο πια για δεινόσαυρους. Και αυτό είναι εντάξει."
Ωραίος τρόπος να υποδεχθεί το φιλμ το οποίο γύρισε. Και εν τέλει, εδώ και λίγες μέρες που έχει κυκλοφορήσει η ταινία στους κινηματογράφους, μπορεί να έχει σημειώσει καλά score στο box office, όχι όμως και στο θέαμα.
Το Rebirth μάς πηγαίνει πέντε χρόνια μετά το Dominion (που αν δεν θυμάσαι ακριβώς τι έγινε, μην αγχώνεσαι, δεν είσαι μόνος). Οι δεινόσαυροι πλέον είναι είδος υπό εξαφάνιση, όχι μόνο εντός του σεναρίου, αλλά και στο box office. Τα πάρκα έχουν κλείσει, ο κόσμος αδιαφορεί, και οι μόνοι που ενδιαφέρονται είναι φαρμακευτικές που βλέπουν «ευκαιρίες» στα γονίδια των προϊστορικών ερπετών. Με απλά λόγια: οι δεινόσαυροι είναι πλέον old news.
Η νέα τριάδα (Scarlett Johansson, Mahershala Ali, Jonathan Bailey) αναλαμβάνει αποστολή σε νησί που θυμίζει Lost – παράνομο, επικίνδυνο, και γεμάτο… λείψανα του παρελθόντος. Όχι όμως τα απολιθώματα. Τις παλιές ιδέες.
5 facts που μάλλον δεν ήξερες για τη Scarlett Johansson
Ο Edwards φαίνεται πως δεν προσπαθεί να μας πουλήσει άλλον έναν “dino-thriller”. Αντίθετα, το πάει αλλού: δεινόσαυροι ως αναπόφευκτο φόντο για μια ιστορία πιο κοντά στο Apocalypse Now απ’ ό,τι στο Camp Cretaceous.
Κουραστήκαμε από CGI Θηρία; Ίσως Ναι.
Σε μια εποχή που ο θεατής ζητά ουσία, σενάριο, και κάπως… μεγαλύτερο νόημα από το να δει έναν velociraptor να ανοίγει πόρτες, τα creature features τύπου Jurassic μοιάζουν με παλιό VHS που το αγαπάς μεν, αλλά δεν θες να το ξαναδείς.
Kaiju, τέρατα, γιγαντιαία CGI πλάσματα, είναι μια χαρά όταν πρόκειται για pop corn night, αλλά δεν φτάνουν πια για να σηκώσουν hype. Όχι όταν το κοινό έχει μάθει να απαιτεί περισσότερα.
Θέλουμε πραγματικά άλλες ταινίες με δεινόσαυρους;
Η πραγματική ερώτηση προφανώς και δεν είναι τι θα γίνει στο νησί, ακόμα και αν το franchise αρνείται να πεθάνει, όπως και τα ίδια τα πλάσματα που προσπαθεί να φέρει πίσω στη ζωή.
Η αλήθεια ίσως είναι πιο brutal απ’ όσο αντέχουν οι φαν του είδους. Η εποχή των δεινοσαύρων έχει περάσει εδώ και χιλιάδες χρόνια στον πραγματικό κόσμο, μήπως το ίδιο έχει συμβεί και στις ταινίες;
