Είναι δύσκολο πράγμα η κωμωδία, είναι πιο εύκολο να κάνεις κάποιον να κλάψει, παρά να γελάσει. Θέλει να κατέχεις μια ιδιαίτερη μορφή τέχνης και τεχνικής, ειδικά όταν καταπιάνεσαι με σοβαρά πράγματα και το χιούμορ λειτουργεί σαν μέσο για να τα πεις. Στις μέρες μας είναι ακόμα πιο δύσκολη αυτή η αποστολή γιατί δεν φτάνει να φτιάξεις κάτι αστείο, αλλά να περάσει και από τη μέγγενη όσων δεν μπορούν να σηκώσουν ένα αστείο.
Γιατί ο Μπεν Στίλερ δεν μετάνιωσε ποτέ για το Tropic Thunder
Όχι δεν είναι η δυναστεία της πολιτικής ορθότητας όπως λένε κάποιοι, είναι μια καμπάνια προσβολής της κοινής λογικής από ανθρώπους που απλά ενοχλούνται από το γέλιο των άλλων. Η ιστορία της κωμωδίας από τα χρόνια του Αριστοφάνη είναι μια ιστορία συνεχούς αυθάδειας προς μία καταπιεστική εξουσία και αυτό είναι κάτι που σκόπιμα (;) αγνοούν οι σταυροφόροι της ανώδυνης πολιτικής ορθότητας. Το Tropic Thunder είναι μια τέτοια ακριβώς ιστορία που αφηγείται όλα τα κακά και τα στραβά του Hollywood και επειδή όντας το ίδιο ένα προϊόν του με μια στρατιά αστέρες να το υπηρετούν, το μετατρέπει αυτόματα στο πιο εξαίσιο δείγμα χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό.
Ο Μπεν Στίλερ, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ, ο Τομ Κρουζ και το υπόλοιπο cast της ταινίας πρώτα υποβάλλουν τον ίδιο τους τον εαυτό σε μια διαδικασία αυτοαπόδομησης και στη συνέχεια περνούν γενεές 14 το ίδιο τους το σπίτι. Ακόμα και το σκηνοθετημένο backstage που χρησιμοποιήθηκε, η θεματική του πολέμου στο Βιετνάμ, εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο μιας εργαλειοποίησης για σκληρή αυτοκριτική στην αμερικανική βιομηχανία του θεάματος.
Γυρίζοντας κάτι που ξεκινάει σαν φόρος τιμής στο «Αποκάλυψη Τώρα» για να εξελιχθεί σε μία παρωδία του, το Tropic Thunder βάζει στο επίκεντρο την υποκρισία της αμερικανικής κοινωνίας σε ό,τι αφορά την υποδοχή που επεφύλαξε στους βετεράνους αυτού του πολέμου. Η καρικατούρα του Νικ Νόλτε δεν είναι προσβολή στους περιθωριοποιημένους βετεράνους του πολέμου, αλλά μία υπενθύμιση της τεχνητής και βεβιασμένης συγκατάβασης του πολιτιστικού μηχανισμού που προσπάθησε να ξεπλύνει αυτή την ντροπή για την Αμερική. Γιατί δυστυχώς, τόσο ο Ραμπο, όσο και ο Ελαφοκυνηγός, παρά τις καλές τους προθέσεις, ποτέ δεν κατάφεραν να φτάσουν μέχρι το τέλος αυτού του αμερικάνικου αδιεξόδου, καταφεύγοντας σε έναν συναισθηματισμό χωρίς ενόχους.
Η αλήθεια πίσω από τον μύθο του άντρα που υποδύθηκε τον Tony Stark
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ελαφοκυνηγός παύει αυτόματα να μην είναι μια κορυφαία ταινία, το αντίθετο ισχύει. Δίνει περισσότερη αξία σε μια χαβαλεδιάρικη κωμωδία που τελικά ασκεί σοβαρή κοινωνική κριτική, ακόμα κι αν αυτή καμουφλάρεται με τα καραγκιοζιλίκια της πιο χυδαίας χαίτης-λασπωτήρα όλων των εποχών, της χαίτης του Ντάνι Μακμπράιντ.
Ιθύνων-νους της όλης δημιουργικής καταστροφής είναι μια καρικατούρα παραγωγού που θυμίζει αμυδρά τον ηθοποιό που κρύβεται πίσω από αυτή. Όλοι γνωρίζουν σήμερα ότι τα γένια και η ψεύτικη κοιλιά του Τομ Κρουζ ανήκουν στον Χάρβεϊ Γουάινστιν που σήμερα πληρώνει επιτέλους την εγκληματική του συμπεριφορά. Πώς είπατε; Μια ταινία που θα πεταγόταν στην πυρά από τους σύγχρονους ιεροεξεταστές είχε 10 χρόνια νωρίτερα όσα βγήκαν να καταγγείλουν με ευκολία οι οπαδοί του cancel culture; Να γιατί η πολιτική ορθότητα δεν είναι πανάκεια όταν είναι αυτοσκοπός και όχι το μέσο.
Αυτό είναι και το «πρόβλημα» με το blackface του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ. που σήμερα θεωρείται άκρως προσβλτικό, ενώ ο ίδιος το έκανε για να δείξει ότι δεν είναι προβλητικό μόνο το προφανές του black face, αλλά και η συγκαταβατική θυματοποίηση των Αφροαμερικάνων με όλους αυτούς που δήθεν κόπτονται για την κοινωνική τους κατάσταση και εξαντλούν την ευαισθητοποίηση τους σε ένα hashtag για το Black Lives Matter χωρίς να θέλουν να «λερώσουν» τα χέρια τους με τις αιτίες της κατάστασης αυτής.
Το ίδιο πράγμα πιστεύει και ο Στίφλερ για το American Pie σήμερα
Κάθε σκηνή, κάθε ατάκα του Tropic Thunder είναι κι ένα καρφί στην υποκρισία του Hollywood που προσπαθεί να ισορροπήσει αριστοτεχνικά ανάμεσα στις δημόσιες σχέσεις και την κοινωνική πίεση να πει και μερικές αλήθειες. Αυτές τις μέρες τα στούντιο ερημώνουν λόγω της απεργίας που έχει πυροδοτήσει μεταξύ άλλων και ο τρόπος που οι streaming πλατφορμες επεμβαίνουν στη δουλειά των ηθοποιών, κάτι αντίστοιχο δεν έκανε και το TiVo; Γιατί όμως σήμερα δεν θα μπορούσε να γυριστεί το Tropic Thunder; Ο Τομ Κρουζ έχει δηλώσει ότι θα ήθελε να γυρίσει ένα sequel.
Ο λεπτός πάγος πάνω στον οποίο περπατούν όσοι γράφουν κωμωδία έχει επιβάλλει ένα απονευρωμένο χιούμορ στη γραφή τους. Μια ανώδυνη σούπα γεμάτη νευρώσεις και εμμονές έχει αντικαταστήσει τη σπιρτάδα και την εξυπνάδα του να λες σοβαρά πράγματα με τρόπο αστείο. Ας ελπίσουμε το φαινόμενο αυτό να είναι παρωδικό. Άλλωστε δεν είναι αυτή η πρώτη φορά που η σάτιρα ενόχλησε τους λάθος ανθρώπους και βρέθηκε στο στόχαστρο, είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού. Το Tropic Thunder δεν θα μπορούσε να γυριστεί σήμερα, αλλά το Tropic Thunder 2 μπορεί να γυριστεί σε μερικά χρόνια, ο Τομ Κρουζ και πάλι νέος θα είναι.
