Σε παλαιότερο κείμενο είχαμε αναφέρει για τις περιόδους και τα οφέλη της κλασσικής μουσικής, για να φτάσουμε και σε κάποιες πρώτες προτάσεις για όσους θέλουν να την εξερευνήσουν. Η κλασσική μουσική ωστόσο και δεν τελειώνει και δεν γίνεται βαρετή. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που τα περισσότερα κλασσικά αριστουργήματα έχουν αντέξει στο χρόνο και, λίγο-πολύ, όλοι έχουμε ακούσει κάποιο χωρίς να το γνωρίζουμε.
Διάβασε επίσης: Οδηγός για αρχάριους στην κλασσική μουσική
Η κλασσική μουσική είναι από τις λίγες πραγματικές εκφράσεις της καλής πλευράς της ανθρωπότητας και είναι άμεσα συνυφασμένη με τα βήματα που κάνουμε εμπρός σαν είδος – παρότι συνήθως τα κάνουμε προς τα πίσω. Ακολουθούν έξι κλασσικές επιλογές για όσους θέλουν να εντρυφήσουν περισσότερο σε αυτή και να διευρύνουν τα ακούσματά τους.
Carl Orff – Fortune Plango Vulnera
Μετά το κλασσικό O Fortuna, είναι ίσως το δεύτερο must κομμάτι του προλόγου της μελοποίησης, Fortuna Imperatrix Mundi. To κομμάτι είναι για την ακρίβεια η συνέχεια του O Fortuna όπως ακριβώς περιγράφεται και στο αρχικό κείμενο που μεταφράστηκε από τους Γκολιάρδους καλόγερους, το Codex Buranus, και ουσιαστικά περιγράφει τα παιχνίδια της μοίρας γύρω από τον δίκαιο και άδικο Τροχό της Τύχης.
Johann Sebastian Bach – Cello No1 σε Σολ Ματζόρε
Από τα τρανά δείγματα ότι το μπαρόκ δεν περιορίζεται στο σόλο του βιολιού και σίγουρα από τα κομμάτια που εκπαιδεύονται όλοι οι εν δυνάμει τσελίστες που ονειρεύονται καριέρες. Χωρίζεται σε τρία μέρη, prelude, allemande, courante και ανήκει στα «επαναστατικά» κομμάτια της μπαρόκ που δείχνουν την μεγαλοφυία του Bach.
Ludwig van Beethoven – Piano Concerto No.4 σε Σολ Ματζόρε
Οτιδήποτε σε Beethoven αξίζει την προσοχή, αλλά με το τέταρτο κονσέρτο μιλάμε για το 1805 και την πρώτη περίοδο του συνθέτη που υπάρχει έντονα το προσωπικό του ύφος. Παρόλα αυτά και σε αντίθεση με την υπόλοιπη ορχήστρα, το πιάνο έχει μία πιο ήπια και γλυκιά έκφραση που διαφοροποιείται από τις grande εισαγωγές που συνήθιζε ο Beethoven. Δεν είναι τυχαίο που η καλή κοινωνία της Κολονίας, ονόμαζε το πιάνο στο κομμάτι ως «Ο Ορφέας που καλμάρει τα θηρία».
Dmitri Shostakovich – String Quartet No.8 σε Ντο Ματζόρε
Γραμμένο το 1960, ο συνθέτης είχε στο νου του τις θηριωδίες των Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον βομβαρδισμό της Δρέσδης. Αποτελείται από πέντε διαφορετικά μέρη με βασικό μοτίβο τέσσερις νότες (ρε, μι ύφεση, ντο, σι) και ο Shostakovich το έγραψε μέσα σε μόλις τρεις ημέρες. Πολύ το αναφέρουν ως καταθλιπτικό αλλά το κομμάτι έχει μια αδιανόητη δυναμική (ειδικά στα allegro molto και allegretto μέρη) και δεν είναι τυχαίο που έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς σε drama σειρές και ταινίες.
Aleksandr Borodin – Polovetsian Dances (Prince Igor)
Παρότι ο Πρίγκιπας Ίγκορ είναι ένα ημιτελές δημιούργημα, το Polovetsian Dances θεωρείται μέχρι και σήμερα η ωραιότερα επιλογή της οπερέτας του διάσημου συνθέτη – και με τον μεγαλύτερο δυναμισμό. Η εν λόγω επιλογή έγινε κυρίως γνωστή στο ευρύ κοινό από την επιλογή του μέρος στο Stranger in Paradise που ανέβηκε στο Broadway το 1953. Με ξεκάθαρες επιρροές από Tchaikovsky, είναι από τις ωραιότερες μελωδίες του Borodin.
Antonio Vivaldi – Sonata No12 σε Ρε Μινόρε (La Follia)
H δωδέκατη σονάτα του Vivaldi κυκλοφόρησε το 1705 ως η τελευταία από την πρώτη συλλογή του συνθέτη, με τίτλο Connor Cassara. H περίφημη Follia (με ρίζες από τον 15ο αιώνα) που μεταφράζεται ως τρέλα και κέρδισε τον τίτλο της από τις κοπέλες που χόρευαν ολοένα και γρηγορότερα τον ρυθμό, είναι από τις κατεξοχήν εκφράσεις της μπαρόκ. Εκτός από την ταχύτητα και την επιθετική της μελωδία (κάτι που ο Vivaldi συνήθιζε στα περισσότερα έργα του) είναι ξεκάθαρα και μία επίδειξη ικανοτήτων του μουσικού. Παρότι τουλάχιστον έξι διαφορετικοί συνθέτες την συμπεριέλαβαν (μαζί ο Hendel, o Bach και ο Scarlatti), κανείς δεν έφτασε στην εκτέλεση του Bach.
