Αν δεν ξέρεις τον Michael Keaton και το background του, ίσως και να μην καταλάβεις ποτέ πραγματικά την ψυχοσύνθεση του Birdnman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) του 2014, ταινία που κέρδισε τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας εκείνη τη χρονιά. Βέβαια, ένας ηθοποιός όπως ο πρώτος αυθεντικός Batman –και ο καλύτερος μάλλον που έχουμε δει μέχρι σήμερα- μάλλον είναι κομματάκι δύσκολο να έχει περάσει απαρατήρητος στη ζωή οποιουδήποτε σινεφίλ, κυρίως όμως για το γεγονός ότι από τα μεγαλεία του ρόλου του, έφτασε σε σημείο να μένει στη σκιά της ίδιας του της επιτυχίας.
Πολύ απλά διότι όσο και αν τον εκτόξευσε στη συνείδηση του κόσμου και να τον έφερε στον κόσμο των σοβαρών ρόλων –πριν ήταν κωμικός-, οι εκπληκτικές του ερμηνείες στις δύο ταινίες του Tim Burton ουσιαστικά του δυσκόλεψαν απίστευτα την όποια ενασχόληση με άλλο πρωταγωνιστικό ρόλο έκτοτε. Για όλους ήταν ο Bruce Wayne, για όλους ήταν ο Batman. Και αυτή η στάμπα σου κάνει καλό μονάχα για τον πρώτο χρόνο από τη στιγμή που θα βγει η ταινία. Αργότερα σε καταδικάζει.
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, ο Keaton μέσω του Riggan Thomson μας φέρνει στη ζωή έναν ηθοποιό που μάχεται να ξεφύγει από τη σκιά της μεγάλης του επιτυχίας, με τη μόνη διαφορά ότι ο σούπερ ήρωάς του λέγεται Birdman αντί για Batman και η προβληματισμένη του φιγούρα επιχειρεί να επιστρέψει στη δημοσιότητα μέσω ενός θεατρικού του Broadway, βασισμένο σε ένα story του Raymond Carver.
Όλα τα φώτα της ταινίας είναι πάνω στον Riggan, ενός τύπου που δείχνει εντελώς απορροφημένος από την άλλοτε επιτυχία του ως Birdman, μέχρι σε σημείο που μιλάει στον εαυτό του τον οποίο φαντάζεται ως Birdman και του δημιουργεί περίεργες καταστάσεις στο μυαλό, ειδικά σε αγχωτικές στιγμές. Είναι άραγε ο Thomson σχιζοφρενής ή απλά το μυαλό του έχει λαλήσει εντελώς από την ξεχασμένη επιτυχία του παρελθόντος;
Τα εύσημα στον Keaton, ένα μεγάλο μπράβο και στους υπόλοιπους
Δεν είναι πολλοί οι ηθοποιοί που μπορούν να κρατήσουν με αξιώσεις τα βλέμματα όλης της ταινίας πάνω τους και ο Michael Keaton αποδεικνύει στο φιλμ του Alejandro Iñárritu ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας superhero των 90’s. Παρόλα αυτά ποιος είδε το φιλμ και δεν ενθουσιάστηκε με την παρουσία του απόλυτου guest star που έκλεψε περισσότερο από όλους την παράσταση, Edward Norton.
Αναμφίβολα καθένας εκ του supporting cast έπαιξε το ρόλο του, από την προβληματισμένη στη σχέση με τον πατέρα της κόρη του Riggan, Emma Stone, τον Zach Galifianakis σε ένα διαφορετικό και σοβαρό μοτίβο που δεν μας έχει ξαναδείξει, ή τη Naomi Watts με τις ανησυχίες τις για τις αποφάσεις του πρωταγωνιστή. Ο ρόλος του «εγώ είμαι αυτός που είμαι και θα φέρων την ταινία τούμπα, αν χρειαστεί» Norton, ίσως και να άξιζε περισσότερο από κάθε άλλον στην ταινία.
Η αλληπεπίδραση των δύο στις σκηνές έντασής τους ήταν πραγματικά μοναδική, με τον Iñárritu να δηλώνει «από τις πρόβες και μόνο μας έκοβαν την ανάσα». Το επικότερο όμως όλων ήταν η πηγή έμπνευσης του ανέμελου αυτού στυλ του Norton:
«Κοίταξα αριστερά μου στα γυρίσματα και είδα το πρόσωπο του Alejandro. Δεν χρειαζόμουν κάτι διαφορετικό έπειτα από αυτό. Στην ταινία φοράω το τζάκετ του, το κασκόλ του, ακόμα και όσα λέω στην ταινία τα έχω ακούσει από εκείνον. Ή απλά ξέρω ότι ο ίδιος θέλει πολύ να τα πει» θα δηλώσει ο αγαπημένος μας πρωταγωνιστής του Fight Club.
Ίσως ο Iñárritu o ίδιος να μην είχε καταλάβει το πόσο σημαντικός είναι ο κάθε ρόλος που έδωσε στο συμπληρωματικό cast, ωστόσο το αποτέλεσμα –πέραν του μοναδικού αλά one take που μας έδωσε την εντύπωση ότι έκανε- έδωσε κάτι παραπάνω από αυτό που κάθε άνθρωπος που είδε την ταινία θα περίμενε. Κάθε χαρακτήρας επεμβαίνει κατάλληλα, δίνει το στίγμα του είτε ξεκουράζοντας τον Keaton, είτε απλά δίνοντας τη δική του ιδέα στην υπόθεση, εκεί που πάει να εξελιχθεί σε μονότονη. Κάθε επέμβαση αλλάζει την έκβαση, δίνει το κατάλληλο χρώμα, δίνοντάς σου ένα παραπάνω πάτημα για να δεις παρακάτω.
Για όποιον ακούει τη λέξη «Birdman» είναι λογικό να ετοιμάζεται για μια superhero ταινία, ωστόσο πρόκειται για ένα φιλμ αρκετά διαφορετικό, που σου δημιουργεί αρκετούς προβληματισμούς για τη ζωή του ηθοποιού και τη μάχη του να επανέλθει στα πράγματα όταν η δημοφιλία του πλέον έχει αρχίσει να παρακμάζει. Ταυτόχρονα όμως είναι ένα έργο που μας απέδειξε πόσο νόημα και αξία έχει ο παραμικρός διάλογος, η κάθε ερμηνεία ασχέτως πόσο μικρή ή μεγάλη είναι. Είτε μιλάμε για τον Riggan του Keaton, είτε για τον Mike Shiner του Edward Norton.
