Κάθε είδηση θανάτου δεν μπορεί παρά να σκορπάει μιζέρια και κατήφεια σε όποιον τη διαβάζει, ασχέτως αν είναι ή όχι δικός σου άνθρωπος. Τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη μπορεί κάποιοι να τον συγχέουν με τα πολιτικά, πάνω από όλα όμως ήταν ένας άνθρωπος που θαυμάσαμε για τις αξίες και τις διακρίσεις σε ένα τόσο απαιτητικό άθλημα όπως το Τάε Κβον Ντο. Μια μορφή ανθρώπου που από τα ξημερώματα της 14ης Οκτωβρίου του 2022 δεν βρίσκεται ανάμεσά μας (ήταν 43 ετών) μετά από άνιση μάχη με σπάνια μορφή καρκίνου (καρκίνωμα nut) και έχει σκορπίσει τη θλίψη σε όλη την Ελλάδα.
Η μετά θάνατον ανάρτησή του που κάνει το γύρο της Ελλάδος είναι πραγματικά ανατριχιαστική και γεμάτη νοήματα.
Όπως είπαμε καμία είδηση θανάτου δεν ακούγεται εύηχα και σε κανένα αφτί, η παρπάνω όμως ανάρτηση είναι γεμάτη νοήματα και ελπιδα. Ένα μεγάλο κρίμα που ένας τέτοιος άνθρωπος δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας για να δώσει ελπίδα μέσα στην μαυρίλα την οποία βιώνουμε στην καθημερινότητά μας.
Μια καθημερινότητα γεμάτη σαπίλα χωρίς καμία θετική είδηση.
Αυτή η αποχαιρετιστήρια ανάρτηση δεν ήταν ένα απλό αντίο προς τον κόσμο, αλλά κουβέντες με σκοπό να κάνουν το αύριο και όσους τη διαβάσουν καλύτερους. Μερικές κουβέντες του αποδεικνύουν ότι ο κόσμος μπορεί όντως να ελπίζει σε καλύτερες και φωτεινότερες μέρες αν υπάρχουν τέτοια μυαλά γύρω μας.
Τα λόγια του εκείνα που μέσα από τις δυσκολίες της ζωής ανακαλύπτουν φως και ελπίδα, που το «γιατί σε μένα;» (για τον καρκίνο) το μετέτρεψε σε «ευτυχώς δεν το έχουν οι δικοί μου άνθρωποι», αυτά έκαναν τα μετάλλιά του όχι αποτέλεσμα νίκης, αλλά μια δάδα ελπίδας.
«Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια (της Αθήνας και του Πεκίνου), να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Δεν γίνεται να μην δακρύσεις, δεν γίνεται να μην τον νιώθεις δικό σου άνθρωπο. Ακόμα και αν δεν γνώριζες τι περνούσε τόσο καιρό ή τι τύπος ήταν πέρα από τα μετάλλιά του, αυτή η ανάρτηση προκαλεί αυτό το «γαμώτο, γιατί να μην υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας» αλλά και μια ακτίδα φωτός μέσα στην μαυρίλα και την μιζέρια που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας.
Κρίμα πραγματικά.
