Αυτή η μέρα είναι λάθος από την αρχή. Με τον χαρταετό. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ένα παιδί βρίσκει ευχαρίστηση στο να σηκώνει στον ουρανό ένα χάρτινο wannabe αεροπλάνο. Μπορεί την δεκαετία του ’60 να ήταν της μόδας και η μοναδική διασκέδαση ενός παιδιού, αλλά με την ίδια λογική να κάτσουμε να μάθουμε στα παιδιά μας το 2022 να παίζουν πεντόβολα. Ούτε καν. Εμείς λοιπόν δεν πετάγαμε χαρταετό. Παίζαμε μπάλα. Και την μπάλα δεν την άλλαζα με τίποτα, είτε ήταν Καθαρά Δευτέρα είτε όχι. Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο από τον χαρταετό. Το Σαρακοστιανό τραπέζι.
Την Καθαρά Δευτέρα όλοι κάνουν ένα πράγμα.
Θυμάμαι από τότε που ήμουν πιτσιρικάς και με φώναζαν για φαγητό. Είμαι ο μόνος που το στήσιμο του τραπεζιού του έβγαζε μιζέρια; Αν βγάλουμε στην άκρη την λαγάνα, που είναι ό,τι καλύτερο συνέβη ποτέ σε ψωμί, έχουμε ένα κρεσέντο από φαγητά που δεν τα αγγίζεις ούτε αν σε πληρώσουν. Ταραμά. Μαυρομάτικα φασόλια. Σουπιές σπανάκι. Χταπόδι ξιδάτο και αγγουράκι τουρσί. Καταλαβαίνω το νόημα της ημέρας και την αρχή της Σαρακοστής, αλλά ειλικρινά καλύτερα να μην φάω τίποτα. Επίσης για όποιον θέλει να μου κουνήσει το δάχτυλο, το να κατεβάσεις τέσσερα κιλά καλαμαράκι τηγανητό και την επόμενη μέρα να μου αρχίσεις τα σουβλάκια, ούτε εγκράτεια δείχνει ούτε και νηστεία. Οπότε να αφήσουμε τις εξυπνάδες. Αυτά τα πράγματα δεν τρώγονται. Μπράβο σε όσους τα καταφέρνουν, αλλά καλύτερα να πετάω χαρταετό, παρά να φτιάξω ένα πιάτο που στη μία έχει ντολμαδάκια και στην άλλη μαυρομάτικα. Δεν βγαίνει η φάση.
Όμως ακόμη και εκείνοι που κάνουν την υπερπροσπάθεια, το ίδιο βράδυ τρώνε κυριολεκτικά τα πάντα. Κρακεράκια. Μπισκότα. Τυριά. Παίρνουν την λαγάνα και την αλείφουν με μερέντα (αθάνατο αυτό το τελευταίο). Κανείς δεν την παλεύει. Τουλάχιστον η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας είναι συγκεκριμένη. Σου λέει «αν πραγματικά μπορείς, ράψτο για να δείξεις σεβασμό». Τώρα αυτό το πράγμα που δημιουργείς ένα τραπέζι με φασόλια, ταραμάδες και σουπιές σπανάκι -που στις καλές μέρες τις πετάς από το παράθυρο βρίζοντας- είναι ένα υπέροχο μάρκετινγκ που δεν έχω ιδέα γιατί το ακολουθούμε. Σέβομαι περισσότερο εκείνον που λέει ότι θα φάει ψάρι ή κρέας, παρά εκείνον που προσπαθεί να δείξει ότι όλα τα παραπάνω είναι λιγουρευτικά και νόστιμα. Προσωπικά ξέρω ΕΝΑΝ άνθρωπο που τα βρίσκει νόστιμα και ο άνθρωπος αυτός έβγαλε στους κολλητούς του να φάνε φάβα και παξιμάδια βλέποντας αγώνα Champion’s League. Ό,τι μπορεί ο καθένας.
H ψυχή της Καθαράς Δευτέρας είναι μία.
Να πούμε βέβαια ότι την κατάσταση σώζει ο χαλβάς. Βγαίνει πλέον και σε αρκετές γεύσεις και είναι γλυκό το οποίο και υγιεινό είναι και το τσακίζεις ανά πάσα ώρα και στιγμή – είτε έχεις Κούλουμα, είτε απλά λιγούρες. Κάπως έτσι σώζεται η φάση και κυλάει αυτή η μέρα και λες, «του χρόνου πάλι για να κάνουμε υπομονή, δεν βαριέσαι μια μέρα είναι».
Κατά τα άλλα, με ντολμαδάκια και μαυρομάτικα δεν χόρτασε κανείς. Γιατί διαφορετικά δεν θα μου τρέχατε όλοι στα Βλάχικα στη Βάρη. Να ξέρουμε και τι λέμε.
