Τα καταφέρνουμε καλά μέχρι στιγμής, αλλά έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας. Το ερώτημα όμως παραμένει: τι μάθαμε μέχρι τώρα;
Τελικά μπορούμε να περιοριστούμε
Είμαστε γλεντζέδες. Ξενύχτηδες. Μας αρέσει να πίνουμε, να μένουμε έξω μέχρι τις πρωινές ώρες και να μην βάζουμε πρόγραμμα στην έξοδό μας. Γιατί, κακά τα ψέματα, το «έξω» έχει την δική του χάρη όταν μιλάμε για Ελλάδα. Όμως ακόμη και αν πριν λίγους μήνες θα γκρινιάζαμε αν μας έλεγαν να μείνουμε μέσα, τελικά αποδείχθηκε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε μία χαρά. Και όχι για καπρίτσιο αλλά για το καλό όλων. Και μπράβο μας.
Ο υπέροχος κύριος Τσιόδρας
Αν μας έμεινε κάτι από όλο αυτή την ιστορία, είναι το μόνιμο ραντεβού των 18.00 με τον κ Τσιόδρα για την διαρκή ενημέρωση του κορωνοϊού. Πέρα από το γεγονός ότι είναι συμπαθέστατος και ότι δεν διστάζει να τρίξει τα δόντια όπου το απαιτεί η περίσταση, η γνωριμία του κόσμου μαζί του ήταν μία ευχάριστη έκπληξη για έναν βασικό λόγο. Ήταν από τις λίγες φορές, που είδαμε έναν σοβαρό άνθρωπο να εκπροσωπεί το Κράτος σε μία έκτακτη ανάγκη για την χώρα.
Ο τσελεμεντές
Οι περισσότεροι φοβήθηκαν να πάρουν ντελίβερι. Άλλοι δεν ήθελαν να χαλάσουν λεφτά. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο η αλήθεια είναι μία. Ότι έπεσε μπόλικο μαγείρεμα και μπόλικο φάγωμα. Ανησυχούμε μεν ότι όταν τελειώσουν όλα αυτά θα βγούμε 100 κιλά, αλλά μπήκαμε στην διαδικασία να μαγειρέψουμε, να γίνουμε δημιουργικοί και να τα μοιραστούμε όλα στο Instagram – ειδικά αυτό το περίεργο trend με το ψωμί. Μακάρι να είχαμε χρόνο να μαγειρεύαμε έτσι εδώ και πολλά χρόνια.
Η γραφειοκρατία
Είδατε πως γίνονται τα πράγματα στο άψε-σβήσε όταν το επιτάσσει η ανάγκη; Όλα έγιναν ξαφνικά ηλεκτρονικά. Οι αιτήσεις, τα δικαιολογητικά για την εφορία, οι φόρμες για τα επιδόματα και πολλά άλλα. Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, έφυγε ένας τεράστιος όγκος γραφειοκρατίας που έκανε τα πράγματα ευκολότερα τόσο για εμάς, όσο και για όλους εκείνους που εργάζονται στο δημόσιο, στις τράπεζες και στους ασφαλιστικούς οργανισμούς. Το μόνο που μένει τώρα είναι να κρατήσουμε αυτή την πατέντα και μετά το τέλος της πανδημίας.
Η μετακίνηση νούμερο 6
Νιώθεις και εσύ ότι προαυλίζεσαι κάθε μέρα; Από το πουθενά, η μετακίνηση 6, η βόλτα για να παραμείνουμε φιτ, έγινε το δέλεαρ κάθε εγκλεισμένου προκειμένου να απολαύσει λίγες στιγμές έξω. Να το πάρουμε ωστόσο από το επιπλέον θετικό που έφερε αυτή η μετακίνηση. Επειδή είναι το μόνο ψυχαγωγικό που μπορούμε να κάνουμε σε εξωτερικό χώρο, καταλήξαμε να περπατάμε και πολύ περισσότερο από ότι πριν. Γυρνούσαμε κουρασμένοι, δεν πηγαίναμε ποτέ γυμναστήριο γιατί βαριόμασταν και μας έτρωγε ο καναπές. Βάζοντας το 6 στη ζωή μας και στη ρουτίνα μας, σίγουρα δώσαμε μερικά χρόνια παραπάνω ζωής στην καρδιά μας.
Το δέσιμο με την οικογένεια
Όλο αυτό το μπάχαλο, μας έφερε πιο κοντά με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Δεν περάσαμε και περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί. Κυρίως, μάθαμε να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο. Αφήσαμε στην άκρη τις ψευτοπερηφάνειες και, ακόμη και αν δουλεύουμε ακόμη μερικά πράγματα μεταξύ μας, ο χρόνος αναμεταξύ μας μόνο καλό θα μας κάνει. Το μοναδικό μελανό σημείο, είναι η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας που συνέβαινε και πριν στα συγκεκριμένα νοικοκυριά και που τώρα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή, η πολιτεία δεν πρέπει να γυρίσει αλλού το κεφάλι.
Η ατομική υγιεινή
Και όμως ο κόσμος δεν έπλενε τα χέρια του. Το έχουν αποδείξει έρευνες, το φώναζαν χρόνια οι επιστήμονες. Στα γραφεία, στα σπίτια, στα εστιατόρια. Γεμίσαμε αντισηπτικά, μαντηλάκια και οινοπνεύματα. Πλένουμε τα χέρια μας και, παρότι υπάρχει ένας φόβος για να το κάνουμε αυτό, θα μας προφυλάξει δύο φορές περισσότερο και θα μας κάνει δέκα φορές πιο προσεκτικούς. Ώστε την επόμενη φορά να είμαστε ακόμη πιο προετοιμασμένοι.
Η ανάγκη των ΜΕΘ
Τέλος να πούμε και αυτό: το ότι σταθήκαμε τυχεροί επειδή όλοι εμείς μείναμε μέσα και υπακούσαμε την κοινή λογική, δεν είναι δικαιολογία στο να μην είναι σε ετοιμότητα το σύστημα υγείας. Ανατριχιάζουμε στη σκέψη το τι θα γινόταν στην Ελλάδα αν αντιμετώπιζε φαινόμενα Ιταλίας. Οπότε θα πούμε αυτό που λένε και οι εργαζόμενοι ιατροί. Ας μεριμνήσουμε για περισσότερες ΜΕΘ, ώστε να μην έχουμε να φοβόμαστε ούτε εμείς, αλλά ούτε και οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας. Η μέριμνα δεν σώζει μόνο ζωές, αλλά φέρνει μαζί και ψυχραιμία και σωστή αντιμετώπιση των μέτρων. Όπως ακριβώς πρέπει να γίνεται.
