«Ήταν μία πάνω κάτω αναγκαστική και αυτόματη απόφαση. Γνώριζα πώς ήμουν καταδικασμένος. Ένα μέρος μου ήταν τρομοκρατημένο, μην ξεχνάς πώς ήμουν μόνος μου, νύχτα στον Ατλαντικό, μπήκα στον αυτόματο κι άρχισα να κάνω την ρουτίνα των εκτάκτων περιστάσεων που είχα ήδη εκπαιδευτεί ».
«Ένα μέρος μου πραγματικά διασκέδαζε με το όλο σκηνικό. Θυμάμαι πώς είχα μία κάμερα δεμένη στο σκάφος. Σκέφτηκα πώς εκείνες τις φωτογραφίες κανείς δεν θα τις έβλεπε».
«Είναι γνωστό πώς μετά από μία τραυματική εμπειρία όλοι μπαίνουν σε μία κατάσταση «ανάκρουσης», η καταιγίδα πέρασε, ναι οκ, ολόκληρη η ζωή μου καταστράφηκε και δεν είχα ιδέα πώς είναι δυνατόν να φτιάξεις μία καινούρια. Μου πήρε δύο εβδομάδες για να φτιάξω μία καινούρια».
«Έλεγα μέσα μου πως είμαι ζωντανός, είμαι σε μία σωστική λέμβο, μπορώ να ψαρέψω για να φάω, μπορώ να κρατήσω ημερολόγιο. Ρουτίνες σαν αυτές πραγματικά σε κρατάνε ζωντανό. Ήξερα πώς όλα θα τελείωναν αργά ή γρήγορα, ήταν σαν να καθόμουν στην κόψη ενός ξυραφιού. Μπορεί το ένα λεπτό όλα να πήγαιναν χάρμα και το επόμενο λεπτό να ερχόταν μία αναπάντεχη καταστροφή. Είμαι στη μέση του ωκεανού, γύρω μου είναι γεμάτο καρχαρίες και ψαρεύω τη τροφή μου με ένα κοντάρι που συνεχώς σπάει. Επίσης υπάρχει μία τρύπα στη λέμβο. Δεν μπορείς να χαλαρώσεις ούτε λεπτό, κι αυτό κοστίζει».
«Στην αρχή νομίζεις πως δεν πρόκειται να την βγάλεις καθαρή αλλά μετά με κάποιο μαγικό τρόπο την βγάζεις. Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα όταν θυμάμαι τι πέρασα, έζησα κάποιες πολύ δυνατές στιγμές που είδα πράγματα που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Αυτό όμως δεν σημαίνει πώς όλα ήταν καλά. Μίλησα με κάποιους από τους επιζώντες του αεροπορικού δυστυχήματος στις Άνδεις όπου οι άνθρωποι το μόνο που είχαν να φάνε ήταν νεκρά πτώματα συνεπιβατών τους. Όσο τρομερό κι αν ακούγεται, ένας από αυτούς μου είπε όταν τον συνάντησα στη Νέα Υόρκη πως είναι μέρες που εύχεται να μην είχε γυρίσει ποτέ από εκείνα τα βουνά αλλά και άλλες μέρες που ευχαριστεί το Θεό που του έδωσε το δώρο της ζωής. Μόνο σε τόσο δύσκολες καταστάσεις ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το μεγαλείο της ζωής».
Το βιβλίο του Adrift: 76 Days Lost At Sea ήταν στα best seller του Νew York Times για 36 εβδομάδες.
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις τις φωτογραφίες από την επιβίωση του Steven Callahan to 1981:
